De Jacht - Metersnoek 37

In het vorige verslag/filmpje over de jacht konden jullie de losser lezen/zien. Tijd voor een herkansing! Deze keer sta ik nog voordat het licht wordt op de stek. Op de tast leid ik mijn lijn door de ogen van mijn hengel. Ondertussen liggen twee haringen van doodaaskopen.nl te ontdooien aan de rand van het water. De onderlijn wordt gemonteerd, en de spuit zuig ik vol zalmolie. Een van de twee haringen wordt aan de onderlijn geprikt. Vervolgens wordt in de buikholte 5 ml zalmolie gespoten. De delicatesse belandt op precies dezelfde plek, halverwege het talud, waar ik de vorige keer de aanbeet kreeg,  aansloeg  en vervolgens loste.  Ik maak de tweede hengel in orde.  Hetzelfde recept als het eerste. Alleen werp ik bij deze de aasvis zover mogelijk in aan het einde van het talud. 

De Jacht - Metersnoek 36

Ik geniet altijd van de winterperiode. Het koude weer laat de warme koffie nog lekkerder smaken. Het geluid van gakkende ganzen die in v-vorm overvliegen. De intense kleur van een mooie winterzon. Allemaal prachtig, maar waar ik het meest van geniet is de rust aan het water. De mooi weer vissers zijn weg. Het water is weer van ‘mij’ alleen. Na een werkweek, waarin ik ‘s ochtends in het donker wegga en ook weer in het donker terugkom, kan ik in het weekend  tijdens een dagje wintervissen helemaal op adem komen. Ook deze keer is me dat gelukt. Niemand die me heeft gestoord. Nou ja niemand! Oma snoek wel. Neem ik haar dat kwalijk? Natuurlijk niet! Wat ik haar wel kwalijk neem is dat ze wel kwam eten, maar me niet even persoonlijk kwam bedanken… 

De Jacht - Metersnoek 35

Mijn gevoel had besloten dat twee keer een kanaal bez(sn)oeken even voldoende was. Deze keer staat er een ander type water op het menu. Na een lange autorit loop ik met mijn karretje over het fietspad richting één van mijn favoriete zandgaten. Dit zandgat heeft mij al meerdere mooie snoeken gegeven, maar niet alleen daarom is het een favoriet. Het is ook de sfeer waardoor het daar prettig toeven is. Veel watervogels, door de bomen weinig wind en (op natuurlijke geluiden na) erg stil.

De Jacht - Metersnoek 34

Het kanaal waar ik de vorige keer met Tim viste heeft me niet losgelaten. Het is de bedoeling deze winter de grote, maar vooral ook diepe, zandafgravingen veel te gaan bevissen. Van grote diepte een enorme bak naar boven pompen is een ultieme ervaring! Maar zoals ik al zei heeft het kanaal waar ik met Tim viste me niet losgelaten. De Drentse kanalen leveren vaak veel snoek op, maar meestal niet de grote bakken. Tenminste, dit is mijn ervaring.  Waarom dan toch weer naar het kanaal? Tja, het gevoel hè! Vissen is daar onlosmakelijk mee verbonden… met gevoel. Er zijn vissers die hun hobby rationeel aanpakken en dat doe ik ook wel eens, maar het gevoel… de emotie… de beleving… daar moet het bij mij uiteindelijk om draaien. De vorige sessie aan het kanaal had ik me super relaxed gevoeld. Lekker verscholen achter een bosje, turend naar het traag stromende water, ver verwijderd van de snelweg. Een rustige visdag beleven aan het kanaal… daar had ik opnieuw zin in. Ach, en wie weet zwemt die enorme bak uit mijn dromen, tegen al mijn rationele gedachtes in, toch in dit kanaal…

De Jacht - Metersnoek 33

Tim vindt het leuk om af en toe met mij te vissen. Ik vind het leuk om af en toe met Tim te vissen. Eén en één is twee… dus, je begrijpt het al, Tim en ik gaan af en toe samen vissen. Deze keer op snoek. Tim mag bij mij aanschuiven. Oftewel, hij mag gebruik maken van mijn doodaasmaterialen. Als hij alleen gaat vissen doet hij dit met de vaste stok en dan is een brasem op zijn tijd al heel wat! Een snoek heeft Tim nog nooit gevangen. Tijd om daar verandering in te brengen…

 

 

De Jacht – Metersnoek 32

Ik zit nog volop in mijn inwerkperiode (zie het vorige verslagje) en kom niet veel aan vissen toe. Zelfs in mijn hoofd ben ik er niet veel mee bezig geweest. Werk en gezin, je kunt er prima je weken mee vullen… zo heb ik gemerkt…

 

De drop-arm-indicator komt in beweging...

Prioriteiten stellen

Het loopt zoals het loopt. Jullie zullen vast opgemerkt hebben dat ik de laatste tijd minder regelmatig verhaaltjes plaats op dit blog. Zoals altijd staat bij mij het gezin op nummer één, maar de laatste tijd heb ik ook enorm veel energie gestoken in mijn werk. Ik heb zelfs meegedaan aan een interne sollicitatieprocedure die voor mij goed is afgelopen. Ik mag mijzelf binnenkort coördinator onderwijs gaan noemen. Prachtig allemaal, maar van vissen komt het de laatste tijd weinig.

Erg is dat niet. Er is meer dan vissen in het leven, maar helemaal niet vissen zou wel erg zijn. Vandaar ook dat ik de laatste tijd weinig vis. Met de nadruk op weinig, dus niet niet! Die keren dat ik wel kon vissen genoot ik (zonder ook maar iets te vangen) voor tien!

De herfstlucht, de wind en zelfs de regen ervoer ik als een geschenk. De kleine dingen om me heen maken nog steeds indruk op mij, alsof ik nog een kind ben. De insecten die dapper doorvliegen, maar er meer gehavend uit gaan zien. De spinnen die in de herfst volwassen zijn geworden en steeds meer in het zicht zijn. Allemaal mooi!

Toch hoop ik binnenkort weer een vis te kunnen tonen. Dus… ik plaats misschien iets minder vaak een verhaaltje. Stoppen doe ik niet! En wie weet, na een inwerkperiode, zal de frequentie van het plaatsen van visverslagen weer omhoog gaan.

Kort maar krachtig met de 'vast'loodmontage

Alweer een paar maanden geleden zat ik op een van mijn stekken te experimenteren met mijn onderwatercamera.  Het water was allesbehalve helder, maar helder genoeg om toch het een en ander te kunnen registreren. Een leuke manier om kennis te vergaren over wat er allemaal op mijn voerplekje gebeurde. Die middag zag ik van bovenaf geen enkel signaal dat duidde op de aanwezigheid van karpers. Thuisgekomen bekeek ik de opnames in versneld tempo terug. En wat bleek! Tja, het antwoord kun je zien op het plaatje hieronder...

Filmpje oppervlaktevissen

Na een lange nacht 'statisch' blanken besluit ik op de terugweg naar huis nog even een water te bezoeken. Een water waar ik nog niet eerder gevist had, maar waar volgens de verhalen karpers zouden moeten zwemmen. Het water ligt t.o.v. het omliggende land behoorlijk diep. Langs de kanten is een weelderige groei van struiken, riet, distels, brandnetels en hoog gras. Wandelend langs het water zie ik over de bosjes heen wat voorntjes in het midden van het water spetteren, maar van karpers geen spoor. Als ik mezelf door de bosjes richting het water wurm, merk ik vlak aan de kant een deining op. Even later zie ik rietstengels ritmisch heen en weer tikken. Duidelijk de signalen van karpers. Heel voorzichtig strooi ik wat hondenbrokjes en korstjes brood op de plek. Lang hoef ik niet te wachten voordat het eerste korstje betast wordt door twee dikke lippen. Deze man weet genoeg! Snel bijvoeren en mijn visspullen uit de auto halen! Bij terugkomst op de stek zitten de karpers er nog. Ik monteer snel een haak aan de lijn en prik er een korstje brood op. Terwijl mijn camera draait sluip ik richting de vissen. De rest kun je zien in het nu volgende filmpje. Veel kijkplezier!

 

 

De lange adem - deel 5

Na de vorige sessie, waarin ik een karper loste, was de drang naar het vangen van een karper gestegen tot grote hoogte. Ik heb stevig doorgevoerd, wat betekende dat ik mij iedere dag door de bramenstruiken moest worstelen. Ik moet wel zeggen dat dit steeds makkelijker ging.  Inmiddels zitten de meeste doorns namelijk niet meer aan de struiken, maar in mijn broek en jas.

 

 

Rustig zit ik voor mijn paraplu en kijk over het water uit. Schuin tegenover mij zit ook een karpervisser. Een aardige gast die, zoals ik later van hem hoorde,  zes dagen achter elkaar zou gaan nachtvissen op de plas. En niet voor niets! Want de twee zware karpers die hij in die tijd ving zou ik graag op mijn lijstje bijschrijven. Misschien zweeft er nu een vraagteken boven je hoofd. Zo van… “twee karpers in zes dagen?” Ja, ja, op deze plas is het vaker niets dan iets! Tenminste, dat is mijn ervaring tot nu toe en ook de ervaringen van een aantal andere karpervissers die deze plas bevissen. Toch vissen deze mensen, en ik ook, graag op deze plas. Ik moet misschien niet te veel voor anderen gaan invullen. Daarom spreek ik nu even voor mezelf. Iedere vis van deze plas die ik op mijn mat krijg zal in mijn geheugen gegrift staan. Groot of klein, het doet me iets. En eerlijk gezegd heb ik dit niet (meer) bij ieder water. Hier voel ik nog de uitdaging. Iets wat ik toch moet blijven opzoeken zodat ik mijn hobby fris houd.

 

De lange adem - deel 4

De zomer vliegt voorbij... en ik heb nog steeds geen karper van de plas!

Na de moeizame start in het voorjaar was het tijd voor een nieuwe poging.  Het zou me toch niet gebeuren dat ik dit jaar niet één karper van de plas op de mat zou krijgen! Vastberaden liep ik een observatieronde om de plas. Op meerdere plekken zag ik de sporen van vissers. Gelukkig geen rommel. Gewoon versleten grasplekken, gaten in de grond van banksticks en dergelijke. De visplas was blijkbaar nog steeds populair. Ik liep verder op zoek naar minder voor de hand liggende stekjes. Aanschuiven in de rij, dat is niks voor mij.  Wat ik hoopte te vinden vond ik uiteindelijk ook. Het is een stek die vroeger veel bevist werd, maar inmiddels zijn de struiken bosjes geworden en de bosjes bomen. En wat me nog het meest aanstaat zijn de vele bramenstruiken die hier overvloedig groeien. Een zeer lastig te bereiken stek. Een stek waar ik flink durf te voeren. Want ik ben natuurlijk de enige die zo gek is hier te gaan vissen…

Hoppen aan het kanaal – deel 4

In de maand mei plaatste ik mijn laatste verslag over het kanaal dat ik dit jaar voor het eerst bevis (voor meer info check Het plan – karpervissen 2013). Tijdens mijn vakantie in de Vogezen was het dit water dat geregeld in mijn gedachten opkwam. Het is prachtig in de Vogezen, maar uiteindelijk gaat er wat mij betreft niets boven een oeroud Hollands kanaal.
 

Dit maakt mij gelukkig...

Vissen in de Vogezen

Het bergmeertje op 700 meter hoogte.

Het is de eerste ochtend op de camping. Donker heeft plaatsgemaakt voor schemer. Mijn visspullen had ik de avond van tevoren al in de voortent klaargezet. Zo zachtjes mogelijk rits ik de tent open. De camping ligt nog in een diepe slaap en dit wil ik niet verstoren. Met mijn visspullen manoeuvreer ik door de lappen tentdoek. Ik vervolg mijn route over het grindpad naar het bergmeertje en neem plaats op een stek tegenover de camping.  De avond tevoren had ik er gevoerd en aan de aasbellen te zien kon het niet lang gaan duren voordat de rust over zou gaan in actie, namelijk het drillen van een typische Franse spiegel.

Penvissen met zoete aardappel

Ik had het niet zo gepland, maar tijdens het avondeten kwam het idee. De aardappel, een favoriet karperaas. En dan met name voor het boilietijdperk. Maar hoe zit dat met de zoete aardappel? Wordt hier wel eens mee gevist? Terwijl ik deze mierzoete knol naar binnen werk besluit ik het te gaan proberen. Deze avond ga ik lekker pennen met overgebleven kliekjes zoete aardappel.

De sloot – deel 7 (De slimme domme)

Het filmpje voorjaarsobservaties bij de sloot  eindigt met een aan de oppervlakte slurpende karper. Dit beeld heb ik niet los kunnen laten. Telkens als het mooi weer was en ik bij de sloot wandelde strooide ik wat brokjes op het water. Binnen enkele minuten vonden deze gretig aftrek bij de voorntjes die in groten getale deze sloot bevolken. Geregeld zag ik een paar karpers in de bovenste waterlaag, heen en weer, onder de brokjes doorzwemmen. Tot azen gingen ze zelden over. Alsof ze wel wilden, maar niet durfden. Op één karper na… één karper pikte met regelmaat een brokje van de oppervlakte. Ik had verwacht dat met veel geduld en veel voeren de andere karpers ook aan de oppervlakte zouden gaan azen, maar dit gebeurde niet! Misschien is het eten aan de oppervlakte voor deze karpers iets onnatuurlijks? De sloot is niet bepaald een water waar een omaatje iedere dag de eendjes komt voeren. In wateren waar dit wel gebeurt leren de karpers al snel dat er geen gevaar is en ze tussen de eenden een gemakkelijke maaltijd kunnen bemachtigen. Maar die ene karper dan? Is deze zo ‘slim’ doordat hij/zij weet hoe dat moet? Het bovenstandig eten met een onderstandige bek aan de oppervlakte… of juist zo ‘dom’ door het gevaar niet te zien? Hoe dan ook, ik moest en zou deze slimme domme karper vangen…

 

Kalm an…

Ik ben dit karperseizoen begonnen met drie projecten, namelijk: de sloot, de lange adem en hoppen aan het kanaal. De afgelopen periode heb ik weinig geschreven over deze projecten. En toch heb ik wel veel gevist. Helaas waren dit sessies zonder succes. Althans, ik ving geen karpers. Maar dit is niet de reden dat ik weinig geschreven heb. Genieten deed ik zoals altijd volop en daar schrijf ik normaal gesproken graag over. Dat ik dit niet heb gedaan heeft te maken met het stellen van prioriteiten. Daarover zo meer… eerst heb ik nog iets negatiefs te melden.  Ik word namelijk knettergek van onze te populaire hobby. Voerplannen maken? Vergeet het maar! Het normaal gesproken zo rustige water van de lange adem is nog steeds drukbevist. Of nee, drukbevoerd! Er wordt namelijk meer gevoerd dan gevist, laat staan gevangen! Bij het hoppen aan het kanaalproject ben ik ook al meerdere keren teleurgesteld toen bleek dat de stek die ik op het oog had bezet was. Dit gedoe heb ik gelukkig allemaal niet meegemaakt bij de sloot. Ik heb daar lange tijd dagelijks gevoerd en heb met mijn onderwatercamera (het water werd wat helderder) gekeken naar de vissen die op mijn voerplek rondzwommen. Het miegelt er van de voorns, dikke brasems tot naar schatting 60 cm en af en toe zag ik een zeelt. Op de camera heb ik geen karper kunnen vastleggen. Opvallend was dat de grote boilies overdag niet gegeten werden, maar de volgende dag wel weg bleken te zijn. Ik vermoedde dan ook dat de karpers ’s nachts aan het azen waren en heb daarom het penvissen overdag gestaakt en ben er een nachtje gaan vissen. Resultaat: twee dikke brasems! Geen karper!  Pech gehad? Ik denk het wel, want met de onderwatercamera kon ik zien dat de boilies juist deze nacht niet waren opgegeten. Waarom dan niet? Tja! Eigenlijk heb ik geen idee. Misschien moet ik nog maar eens een poging wagen… Samengevat kan ik concluderen dat het voorjaar van 2013 bij lange na niet mijn meest succesvolle voorjaar is geweest. Ben ik hier rouwig om? Helemaal niet! Ik heb gekozen voor nieuwe stekken en heb mijn oude, min of meer vangstgaranderende, stekken even achter me gelaten. Achteraf bekeken had ik qua vangsten succesvoller kunnen zijn als ik had gekozen voor het bekende, maar had me dat de voldoening gegeven waar ik naar op zoek ben? Ik denk het niet!
 

Zo vrolijk wil ik mijn kinderen graag houden.
Tijd voor een beetje extra aandacht...

De titel van dit verhaal luidt Kalm an. En dat is precies wat ik ga doen. Even pas op de plaats. Niet alleen voor mijzelf, maar ook voor mijn gezin. Zo aan het eind van het schooljaar merk ik dat mijn kinderen een beetje extra aandacht nodig hebben. Er wordt veel van ze gevraagd op school, veel meer dan van mij vroeger. Dit betekent niet dat ik niet meer ga vissen, maar het kan zo lopen dat ik de komende tijd wat minder ga bloggen en ik misschien ook minder reageer op de verhalen van andere bloggers. Mocht het zo lopen, geen zorgen! Het gaat prima met mij! Tot later…
 

PS. Ondanks de weinige vangsten heb ik veel mooie dingen gezien. Eén van die mooie dingen kun je zien in het volgende filmpje:

 

Oppervlaktevissen (een filmpje)

Het weer vraagt erom. Oppervlaktevissen, een prachtige manier om karpers te vangen. Eerst moet je ze zien te vinden. En als je ze dan gevonden hebt moet je ze nog aan het azen krijgen. Soms lukt dit. Soms ook niet. Deze keer ging het moeizaam. De brokjes werden voornamelijk genegeerd. Voor brood hadden de karpers meer interesse, maar de korsten werden niet zomaar opgezogen. Check het filmpje:

De sloot – deel 6 (een onverwacht bezoek)

Ik ben iedere dag even bij de sloot. De reden is het voeren. Dat maak ik mezelf graag wijs. De echte reden is misschien wel de behoefte aan mijn dagelijkse portie rust. Het voeren is een mooi excuus om mij in de sprookjesachtige omgeving van de sloot te begeven. Vroeger had ik een hond. Het uitlaten was toen een goede reden om even de dagelijkse hectiek  te ontvluchten. Nu heb ik het voeren. Ieder hondloze hondenmens kan ik het aanraden. Ga voeren! Ook heb ik even gevist. Ik wilde een aanbeet op de pen vastleggen. Ik legde iets anders vast. Ook leuk! Check het filmpje…

Kiezen of klonen

Bevind jij je ook wel eens in deze situatie? Druk, druk, druk! En dan heb ik het niet over werk… nééééjjj, tuurlijk niet! Ik heb het dan over vissen. Zoveel mooie stekken, zoveel ideeën, maar je kan maar op één plek tegelijk zijn. Van tevoren maak je een weloverwogen beslissing.  Je gaat naar de stek waarvan je denkt dat je er op dat moment moet zijn (als dit geen goedlopende zin is…). Maar als je er dan bent, en het wil niet, dan ga je piekeren over de andere stekken. Misschien had ik toch beter… bla, bla, bla… Als je niet nuchter genoeg bent kun je jezelf onzeker denken. Het overkwam mij bijna…

 

Hoppen aan het kanaal - deel 3

Na de vorige enerverende sessie met als hoogtepunt een prachtige spiegelkarper, stond ik te popelen om weer naar dezelfde stek te gaan.  Lekker een nachtje in de natuur doorbrengen en tegelijkertijd kans maken op het vangen van een brute kanaalbak. Ik had voor deze sessie de moeite genomen om om de dag te voeren. Dagelijks lukte i.v.m. de lange afstand in mijn geval niet. Terwijl ik over het schouwpad mijn karretje voortduw – en dit gaat niet makkelijk in het inmiddels erg lange gras – vliegt de natuur me letterlijk om de oren.  Het stikt er namelijk van de rouwvliegen. Tijdens het vliegen bungelen de lange poten onder hun lijfje. Als je niet bekend bent met de soort zou je de bungelende poten kunnen aanzien voor enorme angels. Je zou het bijna op een lopen zetten, maar dat is niet nodig. Deze vliegen (eigenlijk zijn het muggen) doen namelijk geen vlieg kwaad. Waarschijnlijk heb ook jij er dit voorjaar al duizenden gezien. Loop maar eens naar de voorruit van je auto...

 

Terwijl ik (een indringer) naar mijn stek loop sluipen de reeën snel weg...

De hengels liggen op hun plek en ik zit voor mijn pluutje. De vorige sessie was er rond deze tijd al volop activiteit! Zouden de karpers, graskarpers en windes inmiddels doorgetrokken zijn? Zit ik op een leeg stuk kanaal? Al piekerend blader ik op mijn camera door de foto’s van de vorige sessie.  Het inspireert me en haalt de gelukzalige momenten van toen weer naar boven. PLÀÀTSSSJJJJJ!!... ik schrik me een hoedje. Vlak voor mijn voeten springt een enorme karper het water uit. De karper zelf kan ik niet goed zien, maar welk dier anders dan een karper kan het water zo doen knallen en kolken. Meteen stopt het piekeren… ik zit toch goed! Deze nacht gaat er een run komen. Ik voel het. En met deze gedachte val ik een uurtje later in slaap.

Hoppen aan het kanaal - deel 2

Nu ik even een pauze heb ingelast wat betreft het project De lange adem, is het weer tijd voor het kanaal. Het is alweer bijna een maand geleden dat ik daar voor het eerst een nachtje viste. De omstandigheden waren toen winderig, koud en nat. Van karpers geen spoor. Hoe anders verliep mijn tweede nacht aan het kanaal. Van slapen kwam het nauwelijks…

De sloot - deel 5 (met filmpje)

Het is lekker broeierig weer. Een uitgelezen kans om iets meer te weten te komen over de visstand in de sloot. Het water is inmiddels iets helderder geworden waardoor de vissen in de bovenste waterlagen goed zichtbaar zijn. Al struinend kom ik van alles tegen. Veel klein grut, zeelten verscholen tussen planten, en aan het eind van de sloot zelfs paaiende brasems. Een prachtig gezicht, maar zie ik het goed? Het lijkt wel of er ook zeelten aan het paaien zijn!

De lange adem - deel 3

De vorige sessie sloot ik af met het bevoeren van een nieuw plekje. Overhangende takken, diep water, ondiep water, eilandjes en een doorgang naar een aansluitend groot water. Een nieuwe kans op het vangen van een karper uit deze grote plas.
Alvorens er weer een poging te wagen heb ik er dagelijks met mate gevoerd. Tijdens deze voersessies heb ik helaas vijf andere karpervissers in de omgeving van deze nieuwe stek gezien. Ik ken het water al langer en nog nooit is het zo populair geweest. Inmiddels heb ik er één middag gevist met als resultaat een 60 cm lange brasem.

Deze vis ving ik vanaf de voerplek en gaf me de moed, ondanks de activiteit van andere karpervissers, om er een nachtje te gaan vissen. Het was een heerlijke nacht. Volop genieten, maar geen karper. ’s Ochtends merkte ik pas dat vlak naast mij, op nog geen dertig meter afstand, een collega-karpervisser was aangeschoven. Zijn (of haar) groene tentje stond redelijk onbeschut opgesteld. Mijn pluutje was niet te zien voor die karpervisser. Bij het binnenhalen van de lijnen, de andere karpervisser sliep nog, was ik blij dat onze lijnen niet over elkaar lagen. Stilletjes heb ik ingepakt en ben ik weggegaan. Ik ben bang dat de andere karpervissers elkaar de komende tijd alleen maar in de weg zullen zitten en dat er weinig gevangen zal worden. Dit weet ik niet zeker want ik zal er niet bij zijn. Ik moet namelijk even op adem komen. ‘k Ga eerst verder met andere projectjes. Over een poosje pak ik de lange adem weer op. Ik verwacht dus niet dat de karpervissers die er nu bezig zijn veel succes zullen hebben en het grootste deel geeft de moed waarschijnlijk binnenkort op. Op een enkele collega-karpervisser na zal het water dan weer rustig zijn en kan ik weer mijn ding doen.  Voor nu sluit ik af met een fotoverslagje van een, ondanks de blank, heerlijke sessie. Klik verder voor de foto’s.

De sloot - deel 4

Ik was er even aan toe. Het ‘statisch’ vissen is prachtig om te doen, maar heeft ook zo zijn beperkingen. Ik schreef het woord statisch al tussen aanhalingstekens, want ook op die manier kun je inspelen op situaties. Zie ik honderd meter verderop karperactiviteit dan ga ik echt niet zitten wachten tot ze naar mij toekomen.  Echt statisch hoeft het vissen met de beetmelderopstelling dus niet te zijn. Toch kan wat mij betreft niets het vrije gevoel van het penvissen overtreffen. Gewapend met een minimale uitrusting sluip je van het ene plekje naar het andere. Ieder tikje op de pen vertelt iets over de onderwaterwereld. Plotseling schiet de pen weg en haak je een mooie ruisvoorn. Terwijl je de vis terugzet zie je verderop wat rietstengels bewegen. Zo diep mogelijk in elkaar gedoken benader je die plek. Onder het eigen kantje, vlak achter het riet, laat je het pennetje zakken. Weer bewegen de rietstengels. Het in stealth benaderen van de plek heeft gewerkt. De karper is er nog. En dan, heel langzaam, wordt de pen na een paar korte tikjes weggetrokken. Je slaat aan. Precies op het goede moment. Het water explodeert. De soepele penhengel buigt tot aan het handvat door. Een ervaring die iedere karpervisser, naar mijn mening, een keer meegemaakt moet hebben...  
 

De lange adem - deel 2

Normaal gesproken vis ik, buiten de vakantieperiodes, door de week niet vaak een nachtje. ’s Ochtends drie kinderen gereed maken voor een nieuwe schooldag en zelf ook fatsoenlijk op mijn werk verschijnen is niet bepaald relaxed na een nachtje vissen. Soms doe ik het toch en vaak heeft dit met het weer te maken. Ook deze keer. Het is donderdagavond 25 april en deze doordeweekse nacht zal één van de warmere nachten zijn in de aankomende periode. Hèt moment om mijn aangevoerde stek te testen. De afgelopen sessie ving ik er niks, maar toen was het met een oostelijke wind ook erg koud. De blank van toen kan daar het gevolg van zijn. Vang ik deze warmere nacht weer niks, dan is het tijd om te gaan twijfelen over of ik wel moet blijven voeren op deze plek. Het betreffende water is wel een zogenaamd voerwater. Zonder voorvoeren heb ik hier nog nooit succes gehad. Met voeren wel, maar dat was allemaal na de paaiperiode.

 

De blank die je wist dat zou komen...
bron: koningslied ;)

Waar zit de vis nu? Dat is de vraag! Als ik het wist zou het allemaal een stuk makkelijker zijn. En misschien zou ik dan zelfs zonder voeren wel succesvol kunnen zijn. Erachter komen waar de vis zit is eigenlijk geen doen op dit water. Het water heeft een grillige vorm, veel ondiepe inhammen, stranden, eilanden etc. Het is zo groot dat surfers en zeilers er hun hart kunnen ophalen. Het water is troebel. Karpers springen er zelden. Per iedere twee hectare zwemt gemiddeld misschien maar één karper rond. Kortom, geen makkelijk te klaren klus! En dat is nu juist ook meteen de charme van dit water…
 

De lange adem - deel 1

In het plan – karpervissen 2013 sprak ik over het project De lange adem: Het water waar ik al een serie mooie karpers wist te vangen, maar waar ik nog lang niet uitgevist ben. In verhouding tot de oppervlakte zit er weinig karper. Mijn tactiek is op papier simpel. Voeren, voeren, voeren… heel veel voeren en af en toe vissen. In vergelijking met mijn andere gevonden stekken is deze stek qua natuur niet zo mooi. Ik zal er dan ook vooral in het donker vissen…

 

Afgelopen weekend was het zover. Na meerdere weken dagelijks voeren wilde ik mijn eerste nacht op de stek gaan vissen. Het was de week voorafgaand aan het weekend mooi weer geweest, maar helaas zou het deze nacht sterk afkoelen tot temperaturen rondom het nulpunt. Een oostelijke wind zou deze nacht ook de kop op gaan steken. Niet echt gunstig allemaal, maar ik kan nu eenmaal niet altijd bepalen wanneer ik nachtjes kan gaan vissen. Er bestaat namelijk ook nog zoiets als werk en gezin. Kan ik wel een nachtje vissen, maar zijn de omstandigheden niet ideaal, dan ga ik vaak toch! Niet gaan betekent sowieso niks vangen en bovendien vis ik niet alleen om te vangen.

De sloot – deel 3

Zondag 14 april: Het is zonnig weer en ik sta bij de sloot bovenop een brug. Ik probeer door het water heen te kijken. Het water is erg troebel, maar hoe langer ik blijf kijken hoe meer ik zie. Voorntjes trekken aan de oppervlakte voorbij. Naast een brugpijler zie ik het silhouet van een snoekje. Een schaduw in de vorm van een vogel trekt over het water. Ik kijk naar boven en zie een buizerd. Vissen is mooi! Maar dan zie ik een deining in het water. Onder drijvende plantenresten beweegt iets. Het puntje van een staart prikt door de planten heen. De vis verlaat de beschutting en ik kan eindelijk zien wat het is. Nu is vissen nog mooier! Ik zie een karper…

Hoppen aan het kanaal - deel 1

Van vrijdag 12 op zaterdag 13 april heb ik voor het eerst een nacht aan het kanaal doorgebracht. Het kanaal is te ver weg voor het dagelijks voorvoeren, maar met regelmaat rijd ik ernaartoe. Ik struin dan wat rond in de mooie omgeving, speur naar karperactiviteit en voer, op de in mijn ogen aantrekkelijkste plekjes, wat voor. Ik heb niet de illusie dat ik op deze manier een stek kan opbouwen, maar aasherkenning bereik ik er misschien wel mee.

 

Deze keer had ik van tevoren twee stekken aangevoerd. Eén van de twee stekken is goed bereikbaar met de auto en ligt, i.v.m. de krachtige zuidwestelijke wind deze nacht, mooi beschut achter een bosje. Het kanaal, dat lang is en in een dunbevolkt gebied ligt, leek me niet een druk bevist water. Als ik aankom op de stek ben ik dan ook stom verbaasd als precies op het plekje waar ik gevoerd heb een groep jongens bezig is met het opzetten van hun tentenkamp. Ik baal als een stekker, maar denk meteen aan de andere aangevoerde stek. Op zich een mooie plek, anders had ik er natuurlijk niet voorgevoerd. Een plek met in de nabijheid een ondiepe waterpartij waar karpers in deze tijd van het jaar misschien naartoe trekken. Dit natuurlijk i.v.m. de paai. Helaas staat het bosje daar wel aan de andere kant en zit ik dus volop in de wind. Ook heb ik mijn karretje niet bij me en is deze stek niet bereikbaar met de auto. Sjouwen dus!
 

De sloot - deel 2

Het is vrijdagavond 5 april en ik ben van plan een nachtje te gaan vissen. Niet omdat ik ‘s nachts goede vangsten verwacht (overdag in het zonnetje maak ik nu waarschijnlijk meer kans), maar wel omdat ik nachtvissen ontzettend leuk vind! Ik moet er wel rekening mee houden dat ik de volgende ochtend rond zeven uur thuis moet zijn. Dit i.v.m. een judotoernooi van mijn oudste dochter. Het betekent ook dat ik nog niet kan beginnen met het project Hoppen aan het kanaal. Dat zou i.v.m. de grote afstand niet praktisch zijn. De sloot is dichter bij huis en ik wil weten wat er in dat gat zit. Weet je nog? De vorige keer haakte ik daar iets groots maar schoot de haak los…

 

 

De sloot - deel 1

Het is zaterdag 30 maart en ik ben onderweg naar de sloot. Er schijnt een lekker zonnetje, maar in de verte (waar ook de sloot ligt) zie ik donkere wolken. Het duurt niet lang voordat de eerste sneeuwvlokken mijn voorruit raken. Op de radio luister ik naar Jacco Gardner die heel toepasselijk zingt: “I need all the light that is hidden”.  Ik ben het helemaal met hem eens. Ik heb ook licht nodig! Waar blijft het voorjaar! Aangekomen op de stek is de sneeuwbui gelukkig voorbij gewaaid. Het zonnetje laat zich ook weer zien. Ondanks de kou dus toch een beetje voorjaar. Heerlijk!

Het plan - karpervissen 2013

De maand maart heb ik besteed aan het opruimen van mijn schuur, het in orde maken van de tuin en het zoeken naar nieuwe visgronden. Wat zou ik graag gedetailleerd ingaan op mijn gevonden stekken. Er is zoveel over te vertellen, maar als ik dat doe weet iedereen waar ik bezig ben en dat wil ik niet!

Beversporen...

                   Toch kan ik wel iets over de stekken vertellen. Je krijgt een indruk van waar ik vis, waarom ik daar vis  en hoe ik er zal gaan vissen. Ik vind het leuk om dit aan jullie te vertellen en het volgen van mijn verslagen wordt op deze manier ook leuker. Want tja, ik zou alleen kunnen gaan schrijven over rigjes, flitsende aanbeten, keiharde drils en een heleboel ponden karpervlees, maar dan zou ik een heel stuk van mijn visbeleving overslaan. Ik vertel juist graag over de ‘kleine’ dingen die het vissen zo groot maken. De geur van vers gemaaid gras, een langs vliegende ijsvogel, het in het voorjaar nog niet dichtgegroeide bladerdek en de zonnestraal die er doorheen priemt… dat soort dingen. Vissen hoeft niet stoer te zijn, zelfs niet als je met drie hengels op een rodpod vist…

In DÉ KARPERWERELD

Het is vrijdagavond 15 maart. De kinderen liggen al te slapen en ik doe de achterdeur zachtjes achter mij dicht. Ik loop naar de brievenbus voor aan de straat. Het is al donker en ik voel in de bus of er post is. Normaal gesproken interesseert de post mij niet zo, maar nu zo halverwege maart verwacht ik weer een nieuwe editie van mijn favoriete magazine Dé Karperwereld.  Het is altijd leuk en inspirerend om de verhalen van andere vissers te lezen. Er zijn op het internet ook leuke verhalen te lezen en mooie foto’s te zien, maar niets kan het gevoel van een papieren magazine overtreffen! Onderuitgezakt op de bank, lekker bladeren terwijl je de geur van het papier opsnuift. Heerlijk! En dan de foto’s! Een beeldscherm geeft licht, een foto in print niet. De beleving is echt anders! Het is voor mij dan ook heel bijzonder dat ik deze keer zelf in Dé Karperwereld sta. Mijn artikel – Van kind tot vissende vader – is te lezen vanaf blz. 70 in Dé Karperwereld 89.  

Ik kon het niet laten!

Tsak had gelijk. Ik heb wat opruimuurtjes ingeruild voor visuurtjes. Ik kon het niet laten. Afgelopen zondag ben ik stekken gaan zoeken. De hele middag liep ik langs een sloot en op één plek zag ik activiteit. Vandaag ben ik daar, i.p.v. de schuur op te gaan ruimen, na mijn werk een uurtje gaan penvissen. De winterpenvisverslagen houden jullie natuurlijk nog te goed, maar dit resultaat moest ik even met jullie delen!

 

Inleiding tot karpervissen 2013

Na het afronden van het doodaasseizoen is de tijd voor het karpervissen aangebroken. In de maand maart zal ik weinig gaan vissen. Deze maand zal in het teken staan van stekken zoeken, maar ook de  steeds voller wordende schuur moet nodig opgeruimd worden. Opgeruimd kunnen er twee auto’s in deze schuur. Nu is het soms zelfs moeilijk om er één fiets te parkeren. En dat komt voornamelijk door mijn rommel/visspullen. Je begrijpt dat ik dit niet langer kan uitstellen. Ook de tuin heeft een grote onderhoudsbeurt nodig voordat het werkelijk een jungle wordt. Allemaal leuke klussen hoor, maar ze kosten zoveel tijd…
Het stekken zoeken ga ik serieus aanpakken. Net als bij de start van het afgelopen doodaasseizoen heb ik ook nu bij het karpervissen behoefte aan dingen die nieuw zijn. Ik ga op zoek naar nieuwe slootjes, nieuwe kanalen, maar ook ga ik een kijkje nemen bij een paar grote meren waar ik (als het me wat lijkt) in de zomer het avontuur ga opsnuiven. Dit zoekwerk zal veel tijd kosten. Tijd die ik, als ik eenmaal weer volop aan het voeren en vissen ben, er niet voor over heb. Nu in de maand maart lijkt het me juist heerlijk om zonder hengels of alleen met peil-, of penhengel te struinen.

Film snoekseizoen 2012-2013

Zoals beloofd toon ik jullie een filmpje over het afgelopen seizoen doodaasvissen. Veel kijkplezier!

 

 

De Jacht - Metersnoek 31

Alweer het laatste snoekverslag van dit seizoen! Ik ben namelijk ook met iets anders bezig, maar daar plaats ik binnenkort een apart verhaaltje over. Het gaat gewoon over vissen hoor, penvissen om precies te zijn… maar later meer daarover…
De laatste keer doodaasvissen van dit seizoen zou moeten gebeuren bij de visplas en dan wel op stek 1 (Kun je dit niet volgen? Lees dan eerst het verslag: De Jacht – Metersnoek 26).
Op zondag 17 februari loop ik over het fietspad, met een emmer vol vis, richting de stek. Er worden daar veel honden uitgelaten, maar op de één of andere manier luisteren ze heel slecht naar hun baasjes als ik er loop. Net als bij de rattenvanger van Hamelen word ik gevolgd. Niet door ratten, maar door honden. Niet met een fluit, maar met een emmer vis. Hebben honden dan toch een genetische link met zeehonden?  Vrolijk lopen we met z’n allen naar de stek. De trouwe baasjes volgen op afstand. Iets minder vrolijk…  

Ik ga het hoekje om en loop over het smalle zandpaadje. Bijna ben ik bij de stek. Ik zie het water al glinsteren. Ik zie het verkeerd! Het glinstert wel, maar beweegt niet… de hele stek ligt dicht! Als ik over de visplas tuur zie ik dat juist deze plek, het diepste gedeelte van de plas, de enige plek is die helemaal dicht ligt. Vreemd? Of toch niet! Het is namelijk ook de plek waar de meeste beschutting is en de wind nauwelijks invloed heeft.

Ik moet het plan veranderen, want ik vertik het om met een volle emmer weer terug te lopen naar de auto. Stek 2, de stek waar ik nog niets heb gevangen maar ook nog maar één keer heb gevist, is nog wel open. Deze stek verdient een herkansing. Tijdens het peilen had ik er namelijk een goed gevoel over gehad. De hele inhoud van het emmertje gaat de plomp in. Tevreden loop ik terug naar de auto. Morgen is de dag!

De Jacht - Metersnoek 30

Ik eindigde het vorige verslag met de belofte dat ik naar de visplas zou gaan. Ik heb mij daaraan gehouden. Op een doordeweekse middag heb ik er een aantal uren heerlijk geblankt. Meer heb ik niet te melden over de visplas... helaas!

De Jacht - Metersnoek 29

Wat is dat toch! Telkens wil ik naar de visplas, maar loopt het allemaal net even anders. Zo ook deze keer. Het is vrijdagmiddag, en ik rijd vanaf mijn werk naar huis. Plotseling sla ik linksaf. Ik had rechtdoor moeten gaan. In mijn hoofd gebeurt iets. Ik heb er weinig controle over. Elektrische stroompjes gaan door mijn hersencellen. Ze maken een plannetje…

Meer dan vissen alleen…

Eventjes iets anders… even niet doodaasvissen, maar heerlijk schaatsen. Samen met het gezin zijn we afgelopen weekend in Giethoorn geweest. De vrijdag ervoor op mijn werk raadde iedereen het af. Het gaat dooien! Het zal wel weer net zo druk worden als afgelopen donderdag! Straks rijd je helemaal voor niets! Het wordt vast weer afgelast!  ’s Avonds gaat het ijzelen hoor!  Allemaal goed bedoelde waarschuwingen, maar ik heb ze netjes naast mij neergelegd.
Toch ben ik niet zomaar afgereisd naar Giethoorn.  Zaterdag tot een uur of half twaalf ’s ochtends heb ik geregeld gecheckt of de toertocht niet afgelast werd. Dit bleek niet het geval. Rond twaalf uur reden we daarom rustig richting Giethoorn. Ik hoopte dat bij aankomst de grootste verkeersdrukte voorbij zou zijn. Mijn gedachte bleek te kloppen. Zonder problemen konden we midden in Giethoorn parkeren. Een paar meter lopen en we stonden op het ijs. Even later schaatsten wij, d.w.z. ik, mijn partner en onze twee oudste dochters (de jongste mocht een dagje bij oma spelen) een heerlijke maar verrekt koude toertocht. Ik houd van dit soort activiteiten. Het kan mij niet ruig genoeg, maar wat ik nu zo leuk vind is dat mijn dochters er ook ontzettend van genoten. Geen gezeur, gewoon schaatsen, schaatsen en nog eens schaatsen. En striemt de ijzige sneeuw iets te hard in je gezicht dan doe je toch gewoon je hand ervoor! Dappere meiden… ook mijn partner natuurlijk ;)

 

Niet zeuren, maar schaatsen...

Soms hielden we even pauze. Even opladen. Genieten van een boterham met pindakaas en een pakje appelsap. Jaja, ook in 2013 zijn kinderen nog steeds blij met dit soort ‘gewone’ dingen.  Tenminste… mijn kinderen wel!

En dan eindelijk zijn we weer terug in Giethoorn.  Zo reed ikzelf als kind ook lange tochten met mijn ouders. Nooit vergeet ik dat! Ik hoop dat mijn kinderen deze ervaring ook meenemen als één van de leukere jeugdherinneringen.

Eindelijk weer terug...

We duiken samen nog even een kroeg in en bestellen een Duveltje en drie koppen warme chocolademelk met slagroom. Het Duveltje is voor mij en landt heel fijn. Het laat me nog meer genieten. Doodaasvissen? Ik denk er even niet aan…

Een uurtje later nemen we plaats aan een tafeltje van de plaatselijke pizzeria. We hebben gereserveerd en dat blijkt een goede zet. Het is gezellig druk. Een restaurant vol met nogal vreemd geklede mensen. De één loopt op zijn gele klompen rond, een ander houdt een gebreide wollen muts op en weer een ander komt met de schaatsen nog aan binnenklunen. Er hangt een sfeertje waar alles kan en mag! Wat nou etiquette! 

Genieten!

Laat in het donker rijden we weer naar huis. De wegen zijn goed begaanbaar. De kinderen vallen achterin in slaap en voorin zijn we stil. Het enige wat we horen zijn de op en neer gaande ruitenwissers en het brommen van de motor. De sneeuwvlokken komen in het schijnsel van de koplampen op ons af.  Het werkt hypnotiserend. We doen toch maar de radio aan en nemen samen de dag hardop door. Dit houdt ons scherp en dat is belangrijk in het verkeer. Zeker onder deze omstandigheden. ’s Avonds op de bank mogen we instorten. En dat doen we goed. Het was een top dag! Er is meer dan vissen alleen…

Dikke pret op licht materiaal...

Een paar dagen later. De sneeuw is weg en het ijs grotendeels ook. Ik heb een half uurtje over. Een spinhengeltje en een slootje is genoeg om mijn inmiddels toch weer aanwakkerende visdrang eventjes te stillen. Een klein snoekje knalt op de plug. Op het lichte spinhengeltje geeft zo’n visje dikke pret. Maar het is alweer lang geleden dat ik een grote snoek ving. Aankomend weekend... dan ga ik weer naar de visplas. Daar ligt een enorm hongerige dame aan het eind van het talud te wachten. Ik ga haar voeren…

De Jacht - Metersnoek 28

Vorig weekend heb ik opnieuw bij het wak gevist. Helaas zonder succes, maar ik gaf het niet op. Het wak hield ik open door er twee keer per dag naar toe te gaan. Telkens hakte ik het opnieuw open met een stuk tuingereedschap en drukte ik de ijsschotsen onder het niet stukgeslagen ijs. Op dinsdagochtend reed ik, voordat ik naar mijn werk ging, weer langs het wak. Het had de dag ervoor veel gesneeuwd en ik zag het wel zitten om deze middag, ik was namelijk vroeg vrij, in een witte wereld te gaan wakvissen. Aangekomen bij de brug zag ik dat een sneeuwschuiver de straat netjes sneeuwvrij had gemaakt. Aan beide kanten van de weg lagen daardoor wel enorme sneeuwheuvels. Waar moest ik mijn auto parkeren? In die sneeuwheuvels zou ik onherroepelijk vast komen te zitten! En in de directe omgeving zag ik ook geen mogelijkheid tot parkeren.  Hmmm… wat moest ik doen? Ik reed maar door naar mijn werk en besloot even geen besluit te nemen…

De Jacht - Metersnoek 27

Het is dinsdag 15 januari. Ik kijk op mijn mobieltje. Ik ben nu anderhalf uur aan het wakvissen. Deze doordeweekse middag was ik vroeg vrij en kon ik eventjes vissen. Het is inmiddels alweer tijd om naar huis te gaan. Helaas zonder aanbeet. Echt jammer want ik had mijn actiecamera continu aangehad en hoopte op het vastleggen van een aanbeet en het drillen van een snoek. Ik ruim rustig op. Eerst breng ik de onthaakmat, het schepnet, het meetlint en de leeggegoten emmer naar de auto. De hengel heb ik met de beugel open weggelegd en de kniptang plus onthaaktang laat ik liggen. Mocht ik toch een aanbeet krijgen dan kan ik de snoek m.b.v. de kieuwgreep landen, onthaken en snel terugzetten. Met dit koude weer moet een vis namelijk niet lang boven water blijven i.v.m. vorstschade. De actiecamera zou de vangst registreren en foto’s vind ik dan niet per se nodig. Vis ik zonder vismaat/camera-assistent tijdens een vorstperiode en ik wil toch foto’s maken m.b.v. bijvoorbeeld een timer, dan maak ik van mijn onthaakmat een soort badje. Zo kan ik tijdens het maken van foto’s de snoek telkens in het water, dat in de onthaakmat ligt, terugleggen. Ook blijf ik water over de snoek gieten. Op deze manier wordt de kans op vorstschade beperkt, maar het is natuurlijk het veiligste om de snoek te onthaken en meteen terug te zetten. Overigens heb ik het in het geval van alleen vissen en het maken van foto’s nog steeds over een zeer beperkte tijd waarin iedere seconde telt.

 

Het wak vriest snel weer dicht...

Vanaf mijn auto loop ik weer richting mijn hengel. De dobber drijft heel rustig in het alweer bijna dichtgevroren wak. Ik pak de actiecamera. De kans op het vastleggen van een aanbeet is nu echt voorbij. Terwijl ik de camera naar de auto breng blijf ik geregeld omkijken en zie dat mijn dobber er nog steeds is. Ik zet het cameraatje in de auto, draai mij weer om en kijk naar de dobber. Zie ik het goed? Speelt mijn hoofd een spelletje met mij? Potverdepotver! Hoe is het mogelijk! De dobber is weg!

De Jacht - Metersnoek 26

Na de vorige taaie sessie, met als verlossing toch nog een dikke metersnoek, wilde ik vandaag op de visplas een andere stek bezoeken. Wie mijn verslagen volgt weet dat ik tijdens het peilen op dit water twee interessante plekken heb gevonden.  De eerste plek, waar ik de vorige keer dus viste, heeft twee grote snoeken opgeleverd. Deze stek noem ik voor het gemak stek 1. Met deze stek ben ik nog niet klaar, maar mijn nieuwsgierigheid m.b.t. stek 2 kan ik niet langer bedwingen. Een nadeel van stek 2 is dat ik er niet gewoon kan inwerpen. De laaghangende takken zijn hier de oorzaak van. Deze ochtend rijd ik dan ook met mijn waadpak aan naar het water. Sloffend loop ik in het grote pak mijn karretje voort te duwen. Vanaf de auto is het een stuk verder lopen naar stek 2. Er aangekomen loop ik met mijn piepertjes het water in en prik ze net voorbij de bosjes in de harde bodem. Ik zet ze zo neer dat de lijn recht vanuit het topoog naar het aas kan lopen. Op deze manier zal er de minste wrijvingsweerstand ontstaan bij een aanbeet. Had ik de piepers gewoon in de wal in de grond geprikt dan zou ik door de omliggende bebossing alleen kaarsrecht vooruit kunnen vissen. Vervolgens maak ik de hengels klaar. Alvorens ik inwerp loop ik een stukje het water in. Ik kan daar een volledige slinger maken zonder dat ik de laaghangende takken raak. De aasvissen leg ik strategisch verspreid over de stek. Als er hier zich snoeken ophouden in de winter dan kan een aanbeet niet uitblijven… zou je denken…

 

De Jacht - Metersnoek 25

Het is 29 december. Waarschijnlijk vis ik vandaag mijn laatste doodaassessie van dit jaar. Afgaand op de vorige sessie, waarin ik veel aanbeten kreeg en uiteindelijk een grote snoek ving, reken ik stiekem op veel actie. Ook deze keer sta ik weer vroeg bij de visplas. Het voelt alsof ik een déjà vu meemaak. Bij het benaderen van de stek vliegen er weer ontelbaar veel eenden snaterend op, weer zie ik kringetjes van kleine visjes aan de oppervlakte, weer de staartslagen op het water zoals zeelt dit kan doen. Ook al vis ik hier pas voor de tweede keer, ik voel me helemaal thuis. In een rap tempo maak ik alle spulletjes in orde. Drie hengels liggen netjes in. Links op een diepte van 5 meter, relatief dicht bij de kant, ligt een makreeltje op de bodem. In het midden ver uit de kant op acht meter diepte ligt een sardine hapklaar en rechts op het laatste stukje talud, zeven meter diep, wacht een vette haring op moeder snoek. Ik gebruik vandaag geen dobber, alleen beetmelders. Zo kan ik ook genieten van de vogels die hier in alle soorten en maten rondvliegen. Ik zit op mijn stoel en nip wat van een bak koffie. Voor een buitenstaander zie ik er waarschijnlijk uit als een slaperige visser die geniet van zijn rust. Niets is minder waar. Ik ben er klaar voor. Klaar voor een heleboel actie!

Terugblik karpervissen 2012

Sinds ik blog maak ik ieder jaar een overzichtsfilmpje van het karpervissen. Ook dit jaar heb ik weer een filmpje in elkaar gezet. Ik heb er geen megaproject van gemaakt, want die tijd had ik niet. Niet alles kan altijd om het vissen draaien. Zo heb ik de afgelopen dagen een likje verf aan de binnenkant van mijn huis gesmeerd en heb ik mij gedragen als professioneel vloerenlegger. Best leuk even klussen, maar nu ik weer wat ruimte zie voor het vissen kijk ik alweer uit naar de volgende doodaassessie. Over doodaasvissen gesproken, er ligt nog een niet geplaatst verslag op de plank. Wie mijn antwoorden op de reacties uit het vorige verslag heeft gelezen weet dat ik weer iets moois heb gevangen.  Ook heb ik nog een feestje gevierd. Dit jaar heb ik i.p.v. de Drentse knallende melkbussen mogen kijken/luisteren naar het waarschijnlijk niet legale siervuurwerk in Loenen aan de Vecht. Ja, want daar zat ik met oud en nieuw. Mocht je van plan zijn ooit daar oud en nieuw te gaan vieren kom dan niet aanzetten met een leuk siervuurwerkpakketje  t.w.v. zo’n 40 euro. In vergelijking met wat daar afgestoken wordt zullen jouw potjes en pijltjes gedegradeerd worden tot spetterkaarsjes. Maar goed, terug naar waar dit blog voor bedoeld is. Ik heb genoten van het afgelopen jaar karpervissen. Ik heb gedaan waar ik mij goed bij voelde. Veel vissers gaan vissen bij wateren waar een paar bekende grote bakken rondzwemmen. Ik heb deze druk beviste wateren vermeden, maar heb toch mooie vissen weten te vangen. En dan bedoel ik met mooie niet per se grote, want het formaat doet mij de laatste tijd steeds minder. De plek waar ik vis is van veel groter belang, maar mocht er een grote vis rondzwemmen dan vang ik die natuurlijk wel graag. Dat moet ik dan ook wel weer toegeven ;) Maar goed, het is zo tijd voor het filmpje. Gewoon simpel, wat foto’s, wat bewegende beelden, een jaar teruggebracht in een paar minuten. Ik hoop dat je er van kunt genieten. Tot slot wens ik iedereen een gezond, gelukkig en goed visjaar toe!