zaterdag 25 juni 2011

Terug aan het kanaal

Dinsdagavond 21 juni 2011. Het is zomer en ik heb zin om gewekt te worden door een gillende beetmelder. Dit geeft altijd zo’n kick! Eerst hoor je de beetmelder schreeuwen. Bij de hengel aangekomen hoor je dan de spoel van de molen ratelen. Dan de hengel oppakken en contact zoeken met de vis. Vaak kun je meteen voelen of je met een fatsoenlijke vis te maken hebt.  Het was weer een tijdje geleden dat ik dit ritueel had meegemaakt. De drang werd met de dag groter, maar ik moest nog drie dagen werken en iedere avond had ik sociale ‘verplichtingen’.
Eindelijk, het is vrijdagavond. Ik mag! Na het avondeten duik ik de schuur in en grijp om mij heen. Ik sleep alles naar de auto. Ik heb geen lijstje met wat ik allemaal mee moet nemen. Als de auto vol is, en alleen ik er nog bij in kan, heb ik alles, hoop ik…
Ik breng mijn dochtertjes naar bed en merk dat ik de voorleesverhaaltjes iets sneller dan normaal lees. Even normaal doen Koen,  denk ik bij mezelf. De rust die ik normaal wel heb is nu ver te zoeken. De instinctieve vangdrang wint het bijna van mijn ratio. Dit laat ik me niet gebeuren! Het is maar vissen. Mijn gezin is veel belangrijker. Ik straf mezelf en lees een extra verhaaltje voor. Met een goed en rustig gevoel stap ik in de auto. Op naar het kanaal!


Onderweg naar de stek zie ik een mooie grutto.
Ik heb een uur de tijd nodig om, op mijn gemakje,  mijn tijdelijke woning op te bouwen en mijn hengels gereed te maken.  Ik ben aan het vissen en zit voor mijn tentje lekker op mijn stoel te genieten. Ik doe even de radio aan en luister naar Ekstra Weekend waar Gerard Ekdom en Michiel Veenstra een feestje bouwen. De hele week ben ik omringd door mensen. Nu ben ik alleen en hoef ik even niet te praten. Ik heb het naar mijn zin en vier het feestje van Gerard en Michiel passief mee. Het glas wijn smaakt bijzonder lekker ook al is het een goedkope huiswijn. Het zal de buitenlucht wel zijn die me alles intenser laat ervaren.
Het wordt al donker. Ik sta met mijn tandenborstel in mijn mond te kijken naar een trillende top. Ik wacht even af, maar als ik de lijn strak zie lopen en ik niet meer hoor dan een piepje weet ik genoeg. De eerste brasem van de nacht onthaak ik in het water.  Ik controleer de haak en de boilie. Alles lijkt nog goed en onder het kantje laat ik de montage rustig naar de bodem zakken. Tien minuten later ben ik in dromenland.
Half vier ’s nachts. Ik ren naar mijn hengel. In mijn tentje staat de receiver nog te schreeuwen. Een keiharde run zorgt ervoor dat de spoel van mijn molen niet ratelt maar een gierend geluid maakt.  Ik zoek contact met de vis. Het voelt vreemd. Anders dan anders. Deze vis vecht de hele tijd boven in het water. De kleinere karpers van dit kanaal doen dit wel eens, maar deze was zo te voelen niet klein. Na de wat aparte dril probeer ik de vis te scheppen. Het is mistig en het felle licht van mijn hoofdlampje wordt in de waterdruppeltjes weerkaatst. Lastig scheppen zo. Ik doe het lampje uit en laat mijn ogen even wennen aan het donker. Nu kan ik de vis van redelijk formaat zien en scheppen. Over een uurtje zou het licht zijn en misschien niet meer mistig. Nu een foto maken gaat niet werken. De flits en de weerkaatsing hiervan in de mist zou geen mooie foto opleveren. De vis gaat voor een uurtje in de bewaarzak. Aan de bewaarzak heb ik een lang sterk touw vastgemaakt. Zo kan de karper rustig, in de zak, naar een koel en zuurstofrijk plekje zwemmen. Ik doe nog even een dutje totdat het licht is. Ik word wakker gemaakt door de vogels en zie een prachtig licht boven het bos. Ik pak mijn camera, zoom in, en maak een foto.

De camera zet ik vervolgens op een statief naast de onthaakmat. Als ik de karper, die nog in de bewaarzak zit, uit het water wil halen zie ik dat deze helemaal naar het midden van het kanaal is gezwommen. Rustig trek ik hem naar de kant en controleer daar of de vinnen goed langs de buik liggen en niet in een knik naar voren. Als ze goed liggen en ik ze dus niet kan beschadigen til ik de vis naar de mat. Met de timer maak ik een paar foto’s en zet vervolgens de mooie karper weer terug. Als ik de karper rustig zie wegzwemmen bedenk ik ineens dat ik hem niet gewogen heb. Wat maakt het uit…

woensdag 15 juni 2011

La Semois

La Semois.
Samen met mijn partner Audrey heb ik twee nachtjes gekampeerd. Onze kinderen mochten een weekendje bij opa en oma logeren. Even alle tijd voor onszelf. Heerlijk! Zo reden we ’s ochtends om vijf uur van huis richting België met als doel de mooie rivier de Semois in de Ardennen. Helemaal vanuit Drenthe is dit een behoorlijke reis van bijna 500 km.
Ons maakte het niks uit want de reis ernaartoe was al vakantie. Om de beurt reden we een stukje, dronken wat koffie en  keken naar het afwisselende landschap. Voor een dagje heen en weer vind ik de reis wel te lang en ik moet dan ook toegeven dat ik een beetje jaloers ben op de vissers die meer richting het Zuiden van Nederland wonen en de reis in één dag wel heen en terug kunnen maken. Maar goed, dit weekend heb ik niks te klagen en ga ik vissen in de Semois. Spannend, want het zou de eerste keer voor mij zijn!

woensdag 8 juni 2011

Paaiende karpers

Geregeld ga ik op stap zonder hengel. Lekker de natuur in. Soms het bos in of naar de heidevelden, maar meestal wint de aantrekkingskracht van het water het met gemak van de andere twee. Immers, water is een bron van leven voor insecten, vogels, zoogdieren, amfibieën, reptielen en natuurlijk onze geliefde sportvis. Genoeg te zien en te horen aan het water. Voor mij de perfecte plek om tot rust te komen na een hectische dag werken. Deze keer is het de moeite meer dan waard iets over één van mijn uitstapjes te plaatsen op dit blog. In een smal zijslootje van een kanaal zag ik namelijk een groepje karpers paaien. Ik had gelukkig mijn camera bij me en heb er foto’s en een filmpje van kunnen maken. Veel kijkplezier!


  


zondag 5 juni 2011

Twee nachten

Ik had een paar dagen vrij en wilde twee nachten gaan karperen. Het vissen op een grote recreatieplas (zie het verslag: Een nacht vol actie) was erg leuk en ga ik zeker vaker doen, maar deze keer koos ik voor een kanaal. Op dit kanaal zwemmen namelijk nog niet afgepaaide karpers rond die nu op hun topgewicht zouden moeten zitten. Wat zou het geweldig zijn om weer één van deze toppers te vangen. Zo zat ik donderdagavond al vroeg op een mooi rustig plekje. Het was warm en normaal gesproken zie je dan veel beroering aan de oppervlakte van dit water. Meestal is dit dan witvis maar soms zie je ook karpers. Deze keer niet. Het water was rustig, veel te rustig.
In de verte zie ik wel beweging in het water. Zoiets had ik nog nooit gezien op dit kanaal! Langzaam kwam de boeggolf dichterbij en kon ik de verklaring zien. Op de recreatieplas had ik dit natuurlijk kunnen verwachten, maar hier? Een zwemmer kwam al borstcrawlend dichterbij. Ik kon roepen, gillen en springen wat ik wilde. De man zag niks en hoorde niks.  Stug zwom hij door, vlak langs mijn hengels. Gelukkig lagen mijn lijnen vanaf mijn hengeltoppen mooi over de bodem. Tien meter voorbij mijn stek draaide hij zich om en zwom terug. Nog steeds had hij niks door. Plotseling stopte de zwemmer. Hij deed zijn brilletje af. Pas toen zag hij mij. Galmend schreeuwde hij over het water: “Ik had je niet gezien!!!”.  Het enige wat ik kon was een beetje lachen.
De volgende ochtend pakte ik vroeg mijn spullen in. De eerst nacht blanken zat erop. Toch had ik de moed niet verloren. Het was warm weer. ’s Middags moest ik nog even naar huis, maar de ochtend kon ik gebruiken om te gaan observeren. Deze stek van de afgelopen nacht  was levenloos. Nog een nacht hier was geen optie. Rijdend en wandelend observeerde ik grote delen van het kanaal. Natuurlijk met de hulp van een goed polariserende bril. Na een paar uur zoeken had ik een groepje karpers gevonden.  Ik maakte wat foto’s en een kort filmpje. Vervolgens wierp ik op de betreffende plek een paar kilo boilies verspreid over 100 meter kanaal.  Het doel was de karpers hier vast te houden totdat ik dezelfde avond terug zou komen.  De hele middag had ik een onderbuikgevoel. Een gevoel van spanning. Lekkere spanning, dat wel!
’s Avonds reed ik naar de stek. Opgelucht dat de stek vrij was maakte ik routinematig het kamp weer in orde. Deze keer niet in the middle of nowhere. Ik zat vlak voor een brugwachterwoning. Mijn beetmelders stonden op de zachtste stand en mijn receiver op trillen. Zo kon ik zonder overlast te bezorgen mijn ding doen.
Een man en een vrouw kwamen even buurten. De man vertelde dat hij hier heel erg veel gevist had. Bleek dat hij vroeger in de brugwachterwoning had gewoond. Ik zat op een plek met nostalgie vertelde de man. De man begon verder te verhalen, over de functie en het ontstaan van het kanaal. Op mijn stek werd bijvoorbeeld vroeger turf in-  en uitgeladen.  Ik wist ook wel het een en ander over het kanaal te vertellen en zo ontstond er een leuk en leerzaam gesprek. Je hoort wel eens karpervissers zeggen dat de sfeer ontbreekt aan een kanaal. Nou, hier niet hoor! Het barst van de sfeer!
Rond half één ’s nachts werd ik wakker van het gezoem (trilstand) van mijn receiver. Ik had een keiharde run. Een schub van 19 pond was het resultaat. Op de mat gedroeg het beestje zich wat druk en zo, bleek achteraf, zaten er door opspattend water wat druppels op de lens van de camera. De foto’s waren mislukt. Tja, als je alleen vist kan dit gebeuren. Ik wilde de karper niet te lang op de kant houden en bekeek het resultaat van de foto’s pas na het terugzetten. Toch heb ik van één foto nog iets kunnen maken. Zie hieronder.

Later, rond half vier ’s nachts, had ik weer een run. Ik drilde een zeer sterke vis. Meters lijn trok de vis van de spoel. De vis baande zich een weg door de planten. Af en toe voelde ik alleen de planten en was het de vraag of de vis er nog aan zat. Mijn hart bonkte in mijn keel want ik besefte heel goed dat ik waarschijnlijk iets bijzonders aan de lijn had. Met veel moeite kreeg ik de karper onder mijn eigen kant. Hier aangekomen besloot deze zich op de bodem tussen de planten in te graven. Sta je daar midden in de nacht met een kromme hengel. Veel meer kun je niet doen. Het water was te diep voor een waadpak, te hard trekken durfde ik ook niet. Dan maar lichte pompbewegingen maken. In eerste instantie hielp dit ook niet maar uiteindelijk voelde ik de karper een klein stukje omhoog komen. Dit was mijn kans. Ik gaf niet meer mee en trok de vis omhoog.  Uitgestreden (zowel vis als visser) kon ik de vis scheppen. Ik bracht het naar de onthaakmat en besefte dat ik tijdens de dril het gewicht te hoog had ingeschat. Ik schoof het net van de vis en voelde een gladde huid met een grote schub. Het zal toch niet? Op dit water komen vrijwel geen grote spiegels voor. Wat een verassing! Een spiegel! En wat voor één! De 26 ponden maken de vis niet bijzonder, maar wat is ie mooi! Ik ben een gelukkig man.


vrijdag 3 juni 2011

Zeelt

Geïnspireerd door mijn vismaat Marcel (zie www.vispomp.nl) ben ik voor de verandering weer eens op zeeltjacht gegaan. Ik heb een heldere beek opgezocht en vervolgens heb ik op meerdere plekjes wat maïs gestrooid. Om de beurt wilde ik deze gaan afvissen met mijn matchhengel, maar meteen bij het eerste plekje was het al raak! Ik heb hierna nog een uurtje doorgevist, maar op een brasem na niks meer gevangen. Heerlijk, zo even de natuur in en dan maakt deze prachtige zeelt het verhaal helemaal compleet. Voor herhaling vatbaar…