De lange adem - deel 5

Na de vorige sessie, waarin ik een karper loste, was de drang naar het vangen van een karper gestegen tot grote hoogte. Ik heb stevig doorgevoerd, wat betekende dat ik mij iedere dag door de bramenstruiken moest worstelen. Ik moet wel zeggen dat dit steeds makkelijker ging.  Inmiddels zitten de meeste doorns namelijk niet meer aan de struiken, maar in mijn broek en jas.

 

 

Rustig zit ik voor mijn paraplu en kijk over het water uit. Schuin tegenover mij zit ook een karpervisser. Een aardige gast die, zoals ik later van hem hoorde,  zes dagen achter elkaar zou gaan nachtvissen op de plas. En niet voor niets! Want de twee zware karpers die hij in die tijd ving zou ik graag op mijn lijstje bijschrijven. Misschien zweeft er nu een vraagteken boven je hoofd. Zo van… “twee karpers in zes dagen?” Ja, ja, op deze plas is het vaker niets dan iets! Tenminste, dat is mijn ervaring tot nu toe en ook de ervaringen van een aantal andere karpervissers die deze plas bevissen. Toch vissen deze mensen, en ik ook, graag op deze plas. Ik moet misschien niet te veel voor anderen gaan invullen. Daarom spreek ik nu even voor mezelf. Iedere vis van deze plas die ik op mijn mat krijg zal in mijn geheugen gegrift staan. Groot of klein, het doet me iets. En eerlijk gezegd heb ik dit niet (meer) bij ieder water. Hier voel ik nog de uitdaging. Iets wat ik toch moet blijven opzoeken zodat ik mijn hobby fris houd.

 

Rond een uur of tien dwingt de regen mij op mijn stretcher onder mijn paraplu. Er trekt namelijk een fikse onweersbui over de plas. Met de camera probeer ik nog even een flits vast te leggen, maar dit mislukt. Ik besluit vervolgens lekker vroeg te gaan slapen. Verbaasd zou ik niet zijn als ik de volgende ochtend, zonder een karper gevangen te hebben, wakker zou worden van de eerste zonnestralen. Met deze gedachte in mijn hoofd lig ik niet echt op de pieper. Als rond één uur mijn beetmelder plotseling tot leven komt weet ik even niet wat mij overkomt. Ik vlieg dwars door mijn muskietennet, richting de vertrekkende hengel. Onderweg kom ik erachter dat de regen alles spekglad heeft gemaakt. Half liggend op de natte grond beland ik met een beetje geluk naast mijn op hol geslagen hengel. Ik gris hem uit de steunen en draai de slip strakker. Langzamerhand krijg ik weer controle over de situatie en ontstaat er een fijne dril. Ik kan mijn geluk niet op als ik even later een prachtige schubkarper op de foto kan zetten.

Eindelijk!

Een half uur later probeer ik opnieuw de slaap te vatten. Het jongetje in mij houdt me een tijdje wakker.  Terwijl de adrenaline langzaam uit mijn bloed wegebt worden mijn oogleden steeds zwaarder. Zoals altijd maak ik het moment van in slaap vallen niet bewust mee. Toch is het een fijn moment. Raar eigenlijk, slapen… maar goed… het is half vier. Een stuk voorzichtiger dan de eerste keer, maar wel zo snel mogelijk, beweeg ik me naar mijn hengel. Een tweede run gilt over de plas. Ik ‘sla’ aan en  voel een stevige weerstand.  Er worden vervolgens heel wat meters lijn van de spoel gerukt. Ik heb duidelijk te maken met een groter exemplaar dan de eerste. Deze wil ik echt niet lossen! Ik ben dan ook opgelucht als ik uiteindelijk, na een prachtige dril, de karper kan scheppen. Het is een grote karper. Niet een enorm zwaargewicht, maar ik houd wel van dit type.
 

Ik houd wel van dit type...

Mijn portie voor deze nacht heb ik wel gehad en daarom vertrek ik snel naar dromenland. Of nee, nu sla ik een stukje over. Voordat ik dit deed checkte ik nog even de grote karper die ik in een bewaarzak had gedaan. Het was de bedoeling deze vis bij het eerste ochtendlicht te fotograferen. De meningen zijn verdeeld over het gebruik van een bewaarzak. Ik gebruik deze niet vaak en als ik hem gebruik doe ik dit meestal voor niet al te lange tijd. Wat ik ook altijd doe, en dus ook deze keer, is de karper in de gaten houden. Als deze zich niet ‘natuurlijk’ gedraagt laat ik de vis zeker niet in de bewaarzak zitten. Deze keer was dit het geval. De karper bleef min of meer boven in het water een beetje schuin liggen en zwom niet naar dieper water. Het voelde niet goed en daarom besloot ik toch maar meteen foto’s te maken. Vervolgens heb ik haar snel teruggezet. Met krachtige slagen zwom ze weg. Het leverde misschien een minder mooie foto op maar het gevoel was beter.

Ik vertrek dus naar dromenland. Daar beleef ik prachtige momenten. Momenten waar hormonen een grote rol in spelen. Ik zou ze kunnen beschrijven, maar dat doe ik toch maar niet op dit openbare blog. Ruw word ik uit zo’n droom getrokken. De derde run is een feit! Het is al licht. De visuele factor maakt het drillen erg leuk. Machtige staartslagen, grote kolken en een kromme hengel duiden op opnieuw een grote vis. Uiteindelijk op de mat aanschouw ik de toekomst.

De toekomst!

Een jonge korte zwaargebouwde schub kijkt mij vol verbazing aan. Zo van, “wat heb ik nu!?” Het gevoel is wederzijds. Een prachtig beest dat, zoals ik het inschat, een echt zwaargewicht kan worden. Nadat ik de toekomst netjes heb teruggezet zak ik onderuit op mijn stoel. Met een glimlach op mijn gezicht kijk ik over het water uit. Het water, waar ik zomaar getrakteerd werd op drie runs. Ik geniet met volle teugen want ik weet donders goed dat ik de komende nachten aan deze plas waarschijnlijk weer lekker ga blanken…