Penvissen bij Dale in de polder

Het is alweer drie jaar geleden dat Dale bij mij een dagje is komen penvissen. Het was een gezellige dag met mooie vangsten (zie het fotoverslag: Penvissen met Dale) en zeker voor herhaling vatbaar. Dat het drie jaar zou duren voordat we daadwerkelijk opnieuw met elkaar zouden gaan penvissen wisten we allebei op dat moment niet. We hebben ‘gewoon’ allebei onze eigen dingen gedaan in die drie jaar en volgden elkaars blog, maar van samen vissen kwam het maar niet. Is dat erg? Helemaal niet! Mijn beste vrienden zijn de mensen waarbij alles kan en er geen verplichtingsgevoel bestaat. Ik heb daar een hekel aan… alsof de frequentie waarop je elkaar ontmoet iets zegt over hoe goed je vriendschap is… bij mij werkt dat niet zo en bij Dale gelukkig ook niet.

Dale, in opperste concentratie...

Het is dan zover. De tweede sessie is gepland en deze keer niet bij mij maar in het mooie polderlandschap bij Dale. Ik vind het een eer dat hij zijn zorgvuldig uitgekozen stekken met mij wil delen. Het rondlopen in ‘zijn’ landschap betekent voor mij al een geslaagde dag. Iets vangen zou natuurlijk de visdag nog mooier maken, maar dat kun je niet altijd afdwingen.

In de week voorafgaand aan de visdag hebben Dale en ik heel wat heen en weer geappt. Dale is niet van het halve werk en heeft dan ook veel voorbereidingen getroffen waarvan hij mij dus per app op de hoogte hield. Erg leuk die voorpret!

Op de dag zelf, ’s ochtends vroeg, rijd ik met kriebels in mijn onderbuik over de afsluitdijk richting Dale. Tijdens een korte plaspauze lees ik een appje van Dale. Hij is al stekjes aan het bevoeren en ziet dat het helemaal los gaat. Ik krijg letterlijk de volgende app: Goedemorgen! Oeps… ze azen al… Het is een gekkenhuis hier!!! De kriebels in mijn buik veranderen in een golfslagbad. Ik heb er helemaal zin in!

Het mooie polderlandschap bij Dale...

Bij Dale thuis aangekomen drink ik na de lange rit eerst even een glas water om vervolgens snel naar de eerste stek van de dag te gaan. De stek waar het een gekkenhuis was. Wás helaas, want bij aankomst spotten we wel een paar karpers, maar is de gekte inmiddels voorbij. We starten allebei aan de uiterste kanten van de sloot en vissen rustig naar elkaar toe. Dale heeft de aangevoerde stekjes gemarkeerd en zo weet ik precies waar ik moet vissen. Het ligt dan ook totaal niet aan zijn voorbereidingen dat de dag bij mij stroef start. Ik krijg een appje van Dale. Een foto begeleid met de volgende tekst: ahum… Bij Dale, helemaal aan de andere kant van de sloot, azen de karpers nog wel want op de foto zie ik een mooi klein karpertje in het net van Dale. Top!

Het geeft mij nieuwe energie om toch de aandacht erbij te houden. Ik besluit meer richting Dale te gaan vissen in de hoop dat ik daar ook azende karpers tref. Blijkbaar doe ik iets verkeerd, of ik vis steeds achter het net, want ik vang helemaal niets! Dale daarentegen weet in deze sloot drie karpertjes te vangen! Uiteindelijk treffen we elkaar halverwege en vissen we min of meer zij aan zij nog een uurtje door. Het is over. Zelfs Dale vangt niets meer. Tijd om te verkassen naar stek 2.

Op stek 2 aangekomen krijg ik een uitgebreide rondleiding van Dale met allemaal zinvolle informatie. Het is namelijk een stek met een gebruiksaanwijzing. Voor polderwater is er een harde stroming en er zijn een paar hotspots waar hij meermaals grote polderkarpers wist te vangen. Ik mag op de topstek plaatsnemen, maar dan heb ik het qua topstek niet over het comfort. Onder een lastige hoek, zelf balancerend op de rand tussen wal en water, moest ik proberen mijn aas op de bodem onder de duiker te krijgen. Door de behoorlijke diepte i.c.m. de stroming een lastige opgave, maar na wat gepruts kreeg ik de slag te pakken. Dale had mij gewaarschuwd voor lijnzwemmers en al snel schiet mijn pennetje onder om vervolgens weer boven te komen. Maar goed dat ik niet meteen aansloeg want dit was vast en zeker een lijnzwemmer. Een twintig minuten later schiet de pen weer weg. Ik wacht even maar zie de pen niet bovenkomen. Als ik aansla spurt de karper onmiddellijk dieper de duiker in en hang ik in een hoepeltje kromme hengel. Yes! Het lijkt in eerste instantie te gaan om een van de grote polderschubs, maar al snel weet ik de karper onder de duiker vandaan te drillen en vecht deze alleen nog onder de top door. Ik weet de prachtige vis, want prachtig is ze, te vangen. Ondanks dat het niet gaat om een van de grotere polderschubs die hier voorkomen ben ik hartstikke blij met deze compacte krachtpatser.

Hier ben ik blij mee!

We vissen stug door. Inmiddels is de temperatuur zo hoog geworden dat de karpers overgegaan zijn tot het houden van een siësta. Ik krijg ook geen lijnzwemmers meer en op deze stek is dat een slecht teken. We overwegen te gaan stoppen, maar dan denk ik aan een andere stek waar Dale mij over vertelde. Een stek met vooral veel karpers van het kleinere slag, maar wel met de kans op uitschieters tot zeker 80 cm lang! Dale ziet dit ook wel zitten en al snel rijden we achter elkaar aan richting stek 3.

Daar aangekomen is het nog steeds erg warm en daarom drinken we eerst op ons gemak een glaasje fris. Dale praat over de stek en vergelijkt de idyllische omgeving met de plaatjes die je ook wel ziet in jaren 60 (vis)boekjes. Ik was sowieso al in een opperbeste stemming, maar ben extra blij deze omgeving ook nog te mogen zien. Prachtig!

Aan weerszijden van een brug herstarten we de vissessie. Dale ziet meteen twee karpertjes tegen de beschoeiing aan schuren. Dat belooft veel goeds! Toch lukt het niet meteen bij de brug en besluiten we ieder voor zich te gaan struinen.

Poldervissen en penvissen gaan zeer goed samen...

In een smalle sloot zie ik enorme aasplakkaten. Dit zie ik graag en ik besluit af te stappen van de voerplekjes, maar te vissen met enkel haakaas in de vorm van een zinkende broodvlok. Tussen de aasbellen laat ik de vlok naar beneden dwarrelen. De pen wiegt heen en weer. Duidelijk de karper die tegen de lijn zwemt. Hierop aanslaan is vragen om problemen en ik wacht daarom geduldig. Pas wanneer de pen echt wegtrekt ga ik aanslaan en daarop hoef ik niet lang te wachten. Na aanslaan vecht een driftige polderschub voor wat ie waard is. Het scheppen is nog knap lastig in dit zeer ondiepe water maar het lukt. Nummer twee van de dag in de pocket!

Ook bij Dale gaat het lekker want ook hij laat per app weten dat hij opnieuw een karper heeft  gevangen. Ik struin verder en mik enkel haakaas op stekken waarvan ik zeker weet dat er een karper zwemt. Soms is dit goed te zien aan aasbellen, soms aan verschuivende waterplanten, soms aan stofwolken en soms aan kringen aan de oppervlakte. De broodvlok vervang ik op een gegeven moment voor blikmais rechtstreeks op de haak. Dale vist verder met hardere aassoorten op de hair. Allebei vangen we goed, dus beide technieken werken. Wat wel opvalt is dat we allebei toch ook een paar lossers hebben. Als ik eindelijk een grotere karper haak gaat het mis. De karper rost door de waterplanten, maar op dat moment maak ik mij daarover geen zorgen. Plotseling schiet de haak los. De Gamakatsu haak, maatje zes, is volledig kromgebogen. Iets wat kan gebeuren als de vis niet goed gehaakt is en de krachten verkeerd op de haak komen te staan. Ik vind het jammer, maar wat Dale later overkomt geeft toch iets meer recht om te balen.

Dale roept! En dit deed hij bij eerdere aanbeten op de dag niet. “Koen!!!”. Ik kijk om en zie Dale bij een brug met een diep doorgebogen hengel. Even later zie ik de hengel terugveren en Dale met een blik vol ongeloof richting mij kijken. Ik loop naar hem toe en hoor het verhaal aan. Een voor dit water wel hele grote schubkarper wist te ontkomen. Dale is een zeer gepassioneerde visser en laat de ups en downs dan ook lekker binnenkomen. Hij baalt dan ook als een stekker, maar weet net als ik dat dit bij vissen hoort. Uiteindelijk gaat hij deze gigant vangen en zal de euforie groot zijn. Daar ben ik van overtuigd!

Niet de gigant, maar wel een reden om blij te zijn!

We vissen tot zo’n tien uur ’s avond door en vangen allebei goed. Met in totaal ongeveer (ik ben de tel kwijtgeraakt) vijftien karpers op een dag mogen wij heel tevreden zijn. Het is tijd om te stoppen, want ik heb een rit naar huis voor de boeg van ongeveer twee uur. Tijdens deze rit denk ik stapsgewijs terug aan de visdag en schrijf ik het verhaal wat jullie net gelezen hebben alvast in mijn hoofd. Thuis hoeven de letters alleen nog even de computer ingetikt te worden. Ik moet toegeven dat ik dat de volgende dag met een grote glimlach heb gedaan!
Dale, het was een geslaagde visdag. Bedankt!