Over mij



Op de leeftijd van zes jaar ben ik begonnen met het sportvissen. De start was niet makkelijk. Ik had geen vader die mij alles kon leren en moest het dus zelf uitzoeken. Ik had wel een vader hoor. Ook nog eens eentje die mij alles wel wilde leren, maar het vissen zat niet in zijn bloed. Veel meer dan opletten of ik niet zou verdrinken kon hij dan ook niet. Ik moest er op een andere manier achter zien te komen hoe dat sportvissen in zijn werk ging.

De sloot (inmiddels had ik
een telescoophengeltje).
Vlak bij mijn huis liep een sloot waar geregeld opaatjes zaten te vissen. Lange grote telescoophengels, grote dobbers, dikke lijnen, brinta, brood, wormen, dat was zo’n beetje het recept voor succes. Niet echt subtiel, maar voor de dikke brasems die daar zwommen werkte het wel. Deze opaatjes leerden mij dan ook de ‘fijne’ kneepjes van het sportvissen.
Zo’n, voor die tijd, hypermoderne telescoop-hengel was te hoog gegrepen voor mij, maar een simpel bamboehengeltje had ik wel. Het duurde dan ook niet lang voordat ik mijn eerste dikke brasem had gehaakt. Ik had geen schepnetje (veel te duur) en ook al had ik net als de opaatjes zo’n dikke lijn, de knoopjes goed leggen was nog best moeilijk. Ik herinner mij het als de dag van gisteren. Trillend stond ik daar aan de kant van het water te kijken naar het stukje lijn waar het haakje aan had gezeten. Het water golfde nog na van die enorme brasem van zeker 45 cm!

Nu op 34 jarige leeftijd vis ik nog steeds. Er is zoveel veranderd. Informatie vinden is, zeker m.b.v. het internet, veel makkelijker geworden. De materialen zijn zoveel beter geworden. Toch is er in mijn beleving niet veel veranderd. Net als vroeger wil ik nog steeds graag grote vissen vangen en blijf ik zo blij als een kind wanneer dit lukt. Ik heb dan ook een voorliefde voor de karper, hoewel ik ook geregeld een zijstapje maak naar het vissen op zeelt en snoek. Nu weet ik wel hoe ik een knoop moet leggen en heb ik een groot schepnet. Het vangen van grote vissen gaat dan ook best redelijk, al zeg ik het zelf.

Mijn eerste karpertje.
Overigens draait het bij mij niet alleen om het vangen. Naast een hectische baan en een gezin met drie kinderen is de ontspanning veel belangrijker geworden in vergelijking met vroeger. Het daadwerkelijk vissen is ontspannend, maar ook het voorbereiden van de materialen, het lezen over de hobby, de sociale contacten met medevissers, en nu d.m.v. dit blog mijn visverslagen bijhouden, ervaar ik als een prachtige en ontspannende hobby.



Ik wens jullie veel lees- en kijkplezier.

Koen Verweij.