Vissen in de Vogezen

Het bergmeertje op 700 meter hoogte.

Het is de eerste ochtend op de camping. Donker heeft plaatsgemaakt voor schemer. Mijn visspullen had ik de avond van tevoren al in de voortent klaargezet. Zo zachtjes mogelijk rits ik de tent open. De camping ligt nog in een diepe slaap en dit wil ik niet verstoren. Met mijn visspullen manoeuvreer ik door de lappen tentdoek. Ik vervolg mijn route over het grindpad naar het bergmeertje en neem plaats op een stek tegenover de camping.  De avond tevoren had ik er gevoerd en aan de aasbellen te zien kon het niet lang gaan duren voordat de rust over zou gaan in actie, namelijk het drillen van een typische Franse spiegel.
 

Zo zou ik deze vakantie iedere ochtend rond vijf uur opstaan. s’ Ochtends vissen in het meertje. Overdag en ’s avonds alle tijd voor het gezin. Ideaal als je maar weinig slaap nodig hebt!

Overdag werd er niet gevist...

Het meertje ligt op een hoogte van 700 meter aan de rand van de camping en wordt bewoond door wilde forel die ik volop zag springen. Volgens de campingeigenaar zouden er ook karpers en zeelten moeten zitten. Ik betwijfelde dit omdat het meertje wordt gevoed door een bergbeekje. En dit betekent ijskoud water! Bovendien had ik aan de oppervlakte geen tekenen van vis gezien, anders dan die van  forel! Gelukkig zag ik wel aasbellen. Mijn houvast dat er wel degelijk meer dan alleen forel zou moeten zitten.

Ik vis deze eerste sessie aan het meertje alleen met mijn penhengel. Mijn statische stokken heb ik wel bij me, maar met het pennetje kun je snel informatie vergaren over een nieuw water. Omdat ik met maden vis valt het meteen op dat kleinere visjes als voorntjes ontbreken. De eerste aanbeet die ik krijg is die van een forel. Een prachtig visje, maar ik hoop op meer dan alleen forel deze vakantie!

Het volgende uurtje gebeurt er, ondanks de aasbellen, niets… totdat huiverig het pennetje wordt ondergetrokken. Ik sla aan en voel het gebonk van een zeelt. Het klopt! De campingeigenaar heeft geen zwamverhaal opgehouden. Er zit, ondanks het koude water, werkelijk zeelt!

Er zit wel degelijk zeelt! Dan zal er ook wel karper zitten...

Ik concludeer dat er dan waarschijnlijk ook wel karper zal zitten. Deze ochtend wordt mijn conclusie niet bevestigd. Inmiddels is het alweer zeven uur. Ik wandel, karperloos, terug naar de tent en kruip in mijn slaapzak. Daar lig ik lekker warm te mijmeren over wat er allemaal nog komen gaat deze vakantie. Een uurtje later zit ik met het gezin voor de tent in het zonnetje. We eten stokbrood en drinken jus d’orange. De rest van de dag wordt er gebadmintond en gerelaxt bij het meertje. 's Avonds wijn en een kampvuur tot een uur of elf. Later niet, want de wekker zou de volgende ochtend weer vroeg gaan.

Iedere avond kampvuur.

De tweede ochtend wordt mijn conclusie wel bevestigd. Ik vang maar liefst twee karpers. Niet de typische Franse spiegels, helaas. In plaats daarvan vang ik twee zeer kleine hooggebouwde schubkarpers.  

Ja hoor! Karper! Maar wel heel klein...

Dezelfde dag raak ik in gesprek met een lotgenoot. Een visser, die na tien jaar pauze, zijn hengels uit het stof heeft gehaald. Hij vertelt dat hij op dit water een lederachtige spiegel had verspeeld. Dit op de vastloodmontage i.c.m. een snowman.  Het ging om een, in verhouding tot mijn gevangen schubjes, gigant! Misschien wel zestig cm lang!  Ruik je het cynisme? In verhouding tot de vissen die ik in Drenthe vang dus absoluut geen gigant, maar ik was wel degelijk blij te horen dat er hier niet alleen 20 cm karpertjes zwemmen.

De  volgende ochtenden besluit ik naast mijn penhengel ook telkens een afstandhengel in te leggen. Iedere ochtend vang ik wel iets. Mooie zeelten, veel zeer kleine karpers, maar ook hooggebouwde spiegelkarpers van zo’n 50 cm die een onvoorstelbare kracht bezitten.

Op de penhengel een waardige tegenstander...

Op de penhengel waren ze zeer moeilijk te landen. Dit ook omdat aan de randen van het meer enorm veel wortels het water ingroeien.

Ai!

Op een dag ben ik met de kinderen naar een ander water gereden. Hier zat wel volop witvis en ik zag enorme graskarpers zwemmen. Langs de kanten wemelde het van de zeelten. Zelf had ik geen hengels bij me. Het ging deze keer om de kinderen. Zij konden hun geluk niet op, want ze vingen de ene na de andere voorn.
 

De ene na de andere...

Stiekem stond ergens anders mijn onderwatercamera foto’s te maken. Zo viste ik zelf, op een andere manier, toch ook een beetje.

Terug naar het bergmeertje. Na een week penvissen i.c.m. één afstandhengel besloot ik even helemaal over te stappen op het statische vissen. Ik had hiervoor twee redenen. Reden één was dat ik het ook wel heerlijk vond om ’s ochtends over het water te kijken i.p.v. constant te moeten turen naar een pennetje. Reden twee was dat ik ging vissen op een obstakelplek en ik ging voor de relatief grote karpers. Dit betekende voeren met boilies en vissen met boilies. De maden en maïs, waar ik de kleinere karpers en de zeelten mee ving,  liet ik even achterwege.  Meteen de eerste ochtend slaagde het plannetje. En wat was ik blij dat ik deze vis aan zwaarder materiaal haakte! Met de penhengel was deze krachtpatser onherroepelijk de wortels ingedoken.
 

Een voor dit water zeer grote vis!

De ochtenden hierna ving ik nog een aantal karpers. Ook haakte ik opnieuw een voor dit water groot exemplaar. Met veel moeite wist ik deze vis uit en langs de wortels te loodsen. Onder de top vocht ze op een diepte van drie meter krachtig door totdat ze moegestreden op haar flank boven kwam drijven. Schepklaar, ware het niet dat het net vast zat in een bramenstruik.  Nadat ik deze gefrustreerd los had getrokken kon ik alsnog de vis gaan scheppen. Ik stak het net naar voren en hield de lijn ondertussen op spanning. Niet te veel, niet te weinig, en toch! Zipp! Los! Ik schep nog achter de vis aan maar net buiten mijn bereik zakt ze de diepte in. Ik baal! Absoluut geen persoonlijk record, maar wel een beauty! Bovendien vermoed ik dat in dit meertje, waar het water het hele jaar door erg koud is, karpers überhaupt niet heel groot worden. Het formaat dat ik verspeelde was voor hier een gigant en daarom baalde ik. Aan de andere kant kon ik me er snel overheen zetten. Ik had immers al een gigant!
 

Je zou maar geen ochtendmens zijn!
Dit wil je toch niet missen?

De volgende dag was het slecht weer. Onweer, storm, regen en hagel. Het beekje voerde misschien wel tien keer zoveel water aan als de dagen ervoor. Het waterpeil in het meertje steeg enorm en wat er verder met het water gebeurde (denk aan zuurgraad en temperatuur) weet ik niet precies, maar het stond buiten kijf dat het invloed had op de vissen. Ik ving namelijk helemaal niets meer op mijn statische stokken!

Het beekje na een onweersbui...

Ik stapte, zonder hoge verwachtingen, maar weer over op de penhengel. En wat bleek! De zeelt was helemaal los! Ik ving de ene na de andere zeelt van goed formaat met af en toe een klein schubkarpertje er tussendoor.  

Eén van de zovelen. De tel ben ik kwijtgeraakt...

De laatste dagen van de vakantie viste ik niet meer.  Ik kan goed tegen weinig slaap, maar er stond een lange terugreis voor de boeg en ik wilde het gezin veilig thuisbrengen.  Dit betekende een paar ochtenden uitslapen tot wel half negen! Voor mijn doen bijzonder lang.

De Vogezen... een prachtig gebied.

En nu zit ik thuis dit verslag te typen. Mijn letters zijn nog lang niet op maar het verhaal is lang genoeg. Tevreden sluit ik het hoofdstuk Vogezen af. Wat zal ik volgend jaar eens gaan doen? Tips zijn welkom…