De Jacht - Metersnoek 9

Eventjes twijfelde ik of ik deze update wel onder deze titel kon plaatsen. Ik ben namelijk met kunstaas gaan vissen in een smal slootje waar ik niet zo snel een metersnoek hoefde te verwachten. Maar goed, soms zitten de metersnoeken ook daar. Bovendien, ook al doet de titel anders vermoeden, gaat het niet alleen om de grote dames bij mij. Ik moest eventjes de balans zoeken. Even iets anders. Het doodaasvissen vind ik fantastisch om te doen, maar de routine begon erin te sluipen. In de schuur zoekend naar wat kunstaasjes en mijn spinhengeltje weer in orde makend, voelde ik weer de spanning en sensatie die ik in mijn voorbereidingen op het doodaasvissen aan het kwijtraken was.
Ik had het lang niet gedaan, maar heb weer genoten van het vissen met kunstaas. Onderweg naar het slootje heb ik nog wat reeën en vogels gefilmd. Bij het slootje aangekomen ben ik blijven filmen. Ben je benieuwd of er ook een snoek op het filmpje staat? Kijk en geniet dan zo dadelijk. Eerst nog even het volgende. Dit is waarschijnlijk de laatste update van 2011. In het laatste restje 2011 kan ik nog wel eventjes vissen, maar heb ik ook nog wat andere dingen te doen. In 2012 ga ik weer vrolijk verder met bloggen. Nu wil ik iedereen bedanken die mij in 2011 heeft gevolgd. Bedankt mensen!!! Speciaal wil ik diegenen bedanken die ook af en toe een reactie hebben geplaatst. Ik waardeer dit enorm. Dank, dank, dank!!! Bij deze wens ik iedereen fijne feestdagen en een gelukkig nieuwjaar! Zo, dat is gezegd… nu mag je het filmpje bekijken :)

De Jacht - Metersnoek 8

Nadat ik een grote brute snoek had gevangen - zie verslag: De Jacht – Metersnoek 7 - was ik er klaar voor. Nieuwe stekken checken! Vorige week op mijn doordeweekse vrije middag heb ik gevist bij een grote plas. Ik had maar twee uurtjes de tijd. Wel erg weinig tijd, maar stel dat ik een hotspot gevonden zou hebben, dan is twee uur genoeg om een aanbeet te mogen verwachten. Helaas was het een blank. Maar goed, met de brute snoek nog vers op mijn netvlies had ik er geen moeite mee. Volgende keer beter.

Afgelopen weekend had ik tot twee uur 's middags de tijd.
Stiekem rekende ik op een visje...

De Jacht- Metersnoek 7

In een ‘normale’ week vis ik doordeweeks vaak een middagje en in het weekend een ochtendje. Soms vis ik in het weekend een hele dag, maar dat is meer uitzondering dan regel. Ik probeer regelmatig een nieuwe stek uit. Tot nu toe zonder veel succes. De voor mij bekende stekken bezoek ik ook regelmatig. Ik weet dat op de bekende stekken in de winter vis zit.  Deze zekerheid heb ik wel nodig om plezier te houden in het doodaasvissen op groot water. Het kan namelijk best zo zijn dat ik op de nieuwe stekken geregeld vis in een visloze zone. In de winter trekken vissen vaak naar bepaalde delen van het water. Iedereen weet dat bruggen, havens e.d. hotspots zijn in de winter. Nu vis ik wel eens op dit soort stekken, maar ook vis ik vaak in wateren waar deze optisch makkelijk te herkennen hotspots er niet zijn. Als ik aan zo’n groot water sta is het dan ook lastig om te bepalen waar ik het beste kan gaan vissen. Peilen en windrichting helpen wel een beetje bij het maken van een keuze, maar dan nog blijven er zoveel hectares water onbereikbaar voor een kantvisser. Zoals ik al aangaf vis ik tot nu toe regelmatig op een nieuwe stek. Ik hoop zo door trial and error en m.b.v. een beetje verstand/instinct weer een grootwaterhotspot te ontdekken deze winter. De nu voor mij bekende stekken, waar in de winter vis zit, heb ik ook op deze manier ontdekt en door hier nog steeds met regelmaat te vissen vang ik tot nu toe gelukkig wel mijn grootwatersnoeken. Zo ook deze keer…

 

De Jacht - Metersnoek 6

Het is vrijdagavond. Al mijn visspullen zitten al in de auto. In de schuur staat een zak aasvissen die gedurende de nacht gedeeltelijk kunnen gaan ontdooien. Ik breng mijn jongste dochtertje van drie naar bed. Ze mag nog even naar Dirk Scheele luisteren.

De roze cd-speler van mijn dochtertje had ik eventjes geleend. Tijdens het voorbereiden van mijn visspullen heb ik geluisterd naar The Black Album van Metallica. Deze had ik lang niet gehoord. De zware riffs met de scheurende, toch melodieuze stem van James Hetfield brachten me in een rustige en blije modus. Sommige mensen worden druk van deze muziek, ze horen alleen het lawaai. Ik hoor orde, structuur, strakte, en duidelijkheid. Vroeger viel ik luisterend naar Master of Puppets  (ook een album van Metallica) vredig in slaap. Er was geen ruimte voor piekeren, alleen de muziek. 

De Jacht - Metersnoek 5

Ik ben bij de plas op mijn doordeweekse vrije middag. Mijn hengel staat hoepeltje krom. Aan de andere kant van de lijn trekt iets bijzonder groots zeer hard terug. Ik zie mezelf al poseren met een metersnoek…

Voor de liefhebber

Het onderstaande filmpje zal niet iedere visser aanspreken. Sommige vissers zullen zich misschien afvragen of ik een vogelaar ben geworden. Een vogelaar ben ik niet, maar als ik aan vissen denk, denk ik aan de natuur. In mijn geval is dit onlosmakelijk met elkaar verbonden. Voor mij staat vissen niet synoniem voor vangen, eerder voor beleven. Geldt dit ook voor jou, geniet dan van het filmpje!

De Jacht - Metersnoek 4

Gehinderd door de mist...

In deze tijd van het jaar rijd ik ’s morgens in het donker naar mijn werk en ’s avonds kom ik in het donker weer thuis. Normaal gesproken heb ik door de week één vrije middag waarin ik ook het daglicht zie. Meestal ga ik dan even vissen. De afgelopen week kon dit helaas niet. Nu is het zondag en rijd ik naar hetzelfde zandgat waar ik vorig weekend twee mooie snoeken ving. Ik hoop weer wat te vangen, maar kijk het meest uit naar het inademen van de frisse lucht plus het zien en voelen van de zon.
Ik begin op dezelfde stek waar ik de vorige week ook zat. De zon probeert me vandaag te helpen, maar wordt gehinderd door de mist. Deze keer zie ik dan ook helemaal geen activiteit van visjes. Een slecht teken. Na een paar uur houd ik het op deze stek voor gezien. Snel grijp ik mijn materialen bij elkaar en kan ik m.b.v. mijn kruiwagentje snel verkassen. Ik kies een stek waar vanaf de kant het water meteen erg diep wordt. Misschien zit vandaag de witvis, samen met de snoeken, in het diepere water. Mijn hengels heb ik opgetuigd vervoerd en liggen binnen een paar minuten er weer netjes in. Eén aasvis op een diepte van zeven meter en één aasvis op acht meter. Het duurt een paar minuten. Ik ben net bezig een mok koffie in te schenken als ik vanuit mijn ooghoeken de lijn van de zeven meter hengel weg zie lopen. Vervolgens klikt de drop-arm-indicator los en begint het gepiep van mijn beetmelder. Ik sla meteen aan. Eventjes voel ik weerstand, maar al snel haal ik de sardine boven die nog net in de staart vast zit aan één van de dreggen. Op de kop van de sardine zitten duidelijk sporen van tanden. Waarschijnlijk een kleinere snoek. Hoopvol maak ik de hengel weer klaar. Misschien heb ik de hotspot van deze dag wel gevonden! Ondertussen heeft de zon het toch van de mist gewonnen.

Daarachter... in de mist... het zandgat...

Stug blijf ik nog een paar uur doorvissen in het diepere water, ondertussen twijfelend of ik niet beter terug kan gaan naar de eerste relatief ondiepere stek. De zon zou ervoor kunnen zorgen dat de vissen daar wel actief zijn. Als rond drie uur de mist weer terug is en ik niks gevangen heb op deze diepere plek besluit ik te stoppen met vissen. Achteraf had ik misschien beter op de eerste stek kunnen blijven vissen. Maar goed, ik moet niet zeuren. Ik ga investeren in de toekomst. Met de peilhengel ‘bekijk’ ik grote delen van het zandgat. Ik vind mooie ondiepe platen, steile taluds, geleidelijk aflopende taluds, onderwater ‘eilandjes’, nog intacte wierbedden met aansluitend keiharde bodems. Alles staat genoteerd. Ik begin steeds meer gevoel te krijgen met dit water. Inmiddels wordt het donker. Tijd om te stoppen. Ik heb geblankt, maar het geeft niet. In de slootjes en kanaaltjes bij mij in de buurt kan ik met mijn spinhengel relatief makkelijk veel snoek vangen, maar ik wil niet altijd makkelijk. Ik wil een grote diepwatersnoek. Dit zandgat is nog niet klaar met mij. Ergens in dit prachtige water zwemt mijn monster…

De Jacht – Metersnoek 3

Een nieuw avontuur.

Ik had met mezelf afgesproken voorlopig te blijven  vissen op de stek waar ik in de vorige twee verslagen van De Jacht – Metersnoek 1 en 2 succesvol was geweest. Op mijn doordeweekse vrije middag loop ik  weer over het smalle paadje richting de stek. Er is mooi zonnig weer voorspeld met uit het  zuidoosten een matig windje. Als je de vorige twee verslagen hebt gelezen, weet je dat dit perfect weer is voor deze stek. Bijna ‘vangstgarantie’, is uit het verleden gebleken. Helaas klopt de weersvoorspelling tot nu toe niet.  Het windstille weer en de mist zorgen voor een sprookjesachtige atmosfeer. Prachtig gezicht maar slecht vangweer. Ik hoop op een opklaring de komende uurtjes en houd er de moed in. Aangekomen op de stek hoef ik, zoals de vorige keer, niet te zoeken naar sporen van eventuele met mij concurrerende vissers.  Ik struikel over de rommel, de zo sprookjesachtige atmosfeer die mij, op mijn vangstkansen na, zo vrolijk maakte kon hier niet tegenop. Chagrijnig word ik ervan. Hoe kun je nou eerst lekker genieten van je mooie visplekje en het vervolgens zo achterlaten! Hier kan ik met mijn verstand niet bij. Ik ruim de pakjes drinken, zak chips, en achtergelaten visdraad op. Het is weer netjes en ik probeer te doen alsof ik alleen op deze wereld ben. Zo zit ik, totdat het donker wordt, in de mist. Lekker uitgerust, zonder iets gevangen te hebben, pak ik mijn spullen weer in. Het weekend hoop ik op meer geluk. Ik ga dan naar een zandgat, erg diep, onder water een maandlandschap. Een nieuw avontuur.

 

De laatste nacht

In een vorige update – zie verslag: Van karper naar snoek (de overgang) – gaf ik aan dat ik dit jaar wat moeite had met de overgang van het karpervissen naar het doodaasvissen. Ik heb daarna niet echt een keuze gemaakt en ben het allebei nog een tijdje blijven doen. Twee keer ben ik gaan doodazen en twee keer heb ik een nachtje gekarperd. Qua product is de stand inmiddels 2-0 voor het doodazen.  Qua proces is het gelijkspel. Of ik nu aan het doodazen ben of aan het karperen, ik geniet met volle teugen. Hieronder een gedachtegang die ik tijdens mijn laatste nacht karperen, seizoen 2011, heb opgeschreven.

De Jacht - Metersnoek 2

Ik loop met mijn karretje vol doodaasmaterialen over het smalle pad richting dezelfde doodaasplek waar ik de vorige keer de snoek van 112 cm ving. Het is opnieuw helder zonnig weer met een zuidoostelijk windje. In het vorige verslag gaf ik nog aan dat ik het toch eens op een andere stek moest gaan proberen. De reden hiervoor was dat ik deze grote snoek al eerder had gevangen en ik niet nog meer snoeken wilde gaan dubbelen. Ook dacht ik dat er ergens anders op dit water misschien nog wel een grotere snoek zou zwemmen. Misschien is dit ook wel zo, maar aan de andere kant had ik het gevoel dat ik kansen zou mislopen als ik nu al op een andere stek zou gaan vissen. Stel je voor dat een andere doosaasvisser deze topstek ontdekt. Misschien wilden de kunstaasvissers die mij vorige week de grote snoek zagen vangen er wel gaan doodaasvissen! Nee, ik heb besloten dat ik me, met dit weertype, voorlopig op deze stek ga richten.

De Jacht – Metersnoek 1

Tijdens het checken van mijn doodaasmaterialen bleek dat ik alles aan het einde van het vorige roofvisseizoen  netjes had opgeruimd. Ook was mijn doodaasgerei nog compleet genoeg voor een eerste doodaassessie snoekseizoen 2011-2012. Het karpervissen moest eventjes plaats maken voor het doodaasvissen en zo zat ik de volgende ochtend om half acht in de auto op weg naar een mooie plas. De thermometer gaf 2 graden Celsius aan en er was een zonnige morgen voorspeld met een zuidoostelijk windje kracht 3. Ideaal doodaasweer voor de stek waar ik zou gaan vissen. Tenminste, in het verleden heb ik met vergelijkbaar weer daar goed gevangen.
Ik viste met twee dikke sardines op de bodem waarvan één op een afstand van zo’n 50 meter uit de kant. Hier is het ongeveer twee meter diep. Het talud loopt geleidelijk nog zo’n 10 meter door naar een diepte van ruim 3 meter. Op dit talud heb ik al meerdere grote snoeken gevangen. De andere sardine lag in een vernauwing van de grote plas. Iedere snoek die deze vernauwing passeert moest de lekkere sardine wel opmerken, maar opmerken is natuurlijk nog niet hetzelfde als opeten…

Van karper naar snoek (de overgang).

Er is weer gevist en met een prachtig resultaat. Toch ga ik deze sessie nu niet uitvoerig beschrijven. Ik heb daar een hele goede reden voor die ik hier niet publiekelijk kan gaan uitleggen. Hier vraag ik jullie begrip voor. De volledige foto’s ga ik waarschijnlijk verwerken in mijn geplande karper-2011-jaaroverzicht-filmpje. Voordat dit filmpje klaar is zitten we waarschijnlijk al in 2012. Even geduld hebben dus…

Op dit moment zit ik in de overgang. Op zeer irritante momenten heb ik het ineens gloeiend heet, begin ik te zweten en moet ik afkoeling zoeken. Nee mensen, ik ben geen vrouw op leeftijd. Ik ben een visser die moeite heeft de stap te maken van karperen naar snoeken. Aan de ene kant heb ik ontzettend veel zin in snoeken, maar als ik daar nu al mee begin weet ik dat ik over twee maanden weer ontzettend veel zin heb in karperen. Ik kan ook nu nog even doorgaan met karperen en pas in december beginnen met snoeken. Ik kan het ook allebei tegelijk doen, maar is dat wel verstandig? Je ziet het, ik twijfel. Ik besluit nu maar ter plekke dat ik geen besluit neem. Ik laat het op mij afkomen. Het komt zoals het komt en ik bekijk het van dag tot dag. Ik ga een paar weekjes rommelen. Hier ben ik aan toe. Misschien ga ik zelfs wel even niet vissen en begin ik over een paar weken vol goede moed aan een nieuw project genaamd: De Jacht – Metersnoek 1. Voor dit project heb ik een mooi nieuw karretje gekocht. Deze ga ik gebruiken voor het doodazen. Je weet op grote wateren nooit helemaal zeker waar de snoek ligt. Het karretje gaat ervoor zorgen dat ik op één dag heel makkelijk meerdere stekken kan afvissen zonder me het apezuur te sjouwen.

Ik rond dit verhaaltje nu af. Tijd om de schuur in te duiken en mijn doodaasmaterialen te gaan checken. Ergens onderin de vriezer liggen waarschijnlijk nog haringen en sardines. Heb ik nog genoeg dreggen en onderlijnmateriaal? Oei, oei, waarschijnlijk moet ik weer wat gaan bestellen! Heb ik daar nog genoeg geld voor? Of zal ik het bestellen maar even uitstellen en gewoon gaan karperen… Getver, wat heb ik het weer warm zeg! Even buiten afkoelen…

Kiespijn

Na een mislukte wortelkanaalbehandeling liep ik al twee weken rond met een steeds heftiger wordende kiespijn. Afgelopen donderdag had de kaakchirurg eindelijk tijd voor de klus. Waarschijnlijk werkte hij heel precies en nauwkeurig, maar in mijn hoofd klonk het alsof hij met grof geweld aan het hakken en boren was. De verdoving werkte gelukkig goed en ik voelde er dan ook vrijwel niets van. Thuisgekomen merkte ik door een sterk toenemende pijn dat de verdoving langzaam aan het uitwerken was.

Het is zaterdag acht oktober. Nog steeds heb ik een irritante pijn, maar het plan een nachtje te gaan vissen moet doorgaan. Ik rijd rustig naar het water. Bijna bij de stek aangekomen zie ik een zwerm kieviten en een regenboog.

Ik kan er niet echt van genieten. De stekende pijn in mijn kaak is te overheersend. Ik twijfel. Moet ik wel een nachtje gaan vissen. Het hoofddoel van het vissen is dat ik ervan kan genieten, maar kan ik dat wel met deze  pijn. Ik sta aan de waterkant en heb er geen goed gevoel over. Ik pas het plan aan. Nachtvissen doe ik niet, maar morgenochtend vroeg ga ik lekker penvissen. Het staren naar het pennetje en de daarbij behorende spanning van een eventuele aanbeet zal helpen mijn gedachten te verzetten. Ik rijd weer terug naar huis en maak nog een natuurfoto. Ik geniet er al iets meer van…

De volgende ochtend zit ik opgewekt aan één van mijn favoriete penslootjes. De pijn is de afgelopen nacht gelukkig afgenomen. Het is lekker fris weer en ik geniet met volle teugen. Ik vis meerdere aangevoerde stekjes af maar vang, op een vals gehaakte grondel na, niks. Uiteindelijk zie ik dat mijn pennetje wordt weggetrokken. Niet door een vis maar door de stroming. Ik haal mijn hengel even op want het begint wel erg hard te stromen. Er zal wel een gemaaltje aangeslagen zijn, denk ik bij mezelf. Na 10 minuutjes wordt de stroming weer minder. Ik leg opnieuw in en tuur weer naar mijn pennetje. Plotseling zie ik een grote staart vlak naast mijn pennetje omhoog komen. Gespannen kom ik een stukje omhoog en kijk in het water. Twee schubkarpers, een kleintje en een voor dit water behoorlijk grote, zijn aan het azen. Hopende dat de grote karper mijn haakaasje pakt wacht ik af. Weer zie ik een staart. Nu die van de kleine karper. Meteen daarna loopt mijn pennetje weg en sla ik aan. Ik heb de kleine karper gehaakt.

Met een krachtexplosie schiet deze eventjes richting een betonnen buis die de sloot met een zijslootje verbindt. Als de lijn daarlangs schuurt is het meteen over. Met de hengeltop onder water gedrukt weet ik de vis te keren. Hierna is de vechtlust snel over en kan ik het schubje scheppen. Ik maak een paar foto’s en ben, ook al was het de kleinere van de twee, erg blij met het resultaat. Zeker als ik de bek van de vis bekijk besef ik weer wat een prachtige vissen hier zwemmen. Ik bof maar met zo’n mooie stek…

Hier waren we aan toe...

Vijf dagen lang hebben we iedere dag meer dan een kilo boilies gevoerd. Op het water waar we gingen vissen heeft dit recept ons vaak veel en grote vis opgeleverd. Toch zaten we vrijdagavond niet vol zelfvertrouwen aan het water. In onze regio wordt op het moment door veel vissers slecht gevangen. Wateren waar vorig jaar slechts af en toe geblankt werd leveren nu maar zelden een visje op. Wat is er aan de hand? In de zomer waren de wateren in mijn omgeving zeer helder. Nu is het overal behoorlijk troebel en is er sprake van overmatige wiergroei. Ook drijven er veel (gifgroene) algen op het water. Zou dit een negatieve invloed hebben op het azen van de karpers? Zou best kunnen. ’s Nachts vindt er geen fotosynthese plaats. In de cellen van de planten vindt wel verbranding plaats. De glucose die overdag is gemaakt wordt ’s nachts afgebroken. Daarvoor is zuurstof nodig en als afvalstof ontstaat er dan o.a. koolstofdioxide.  Nu lijkt mij de verhoging van het koolstofdioxidegehalte niet het probleem, maar de daling van het zuurstofgehalte in het water is dat misschien wel! Ook zien veel van de planten er niet meer zo fris uit. Met andere woorden: ze zijn aan het verrotten. Lijkt mij allemaal niet echt gunstig voor de waterkwaliteit. Maar goed, of dit de oorzaak, of één van de oorzaken is van het vele blanken? Het is in iedere geval wel makkelijk om dit als oorzaak te zien. Immers ligt het falen dan niet bij de visser…

Wij zullen doorgaan

Inmiddels weet ik iets meer over de recreatieplas waar ik in het voorjaar twee karpers ving. Ik weet nu bijvoorbeeld dat het bestand, met nog geen twee karpers per hectare, niet groot is. De plek waar ik in het voorjaar de twee karpers ving was helaas al bezet. Een karpervisser die Jens en ik allebei kennen was er aan het voeren. Stekkenpezers zijn wij niet en dus moesten we uitwijken naar een ander deel van de plas.  Daar hadden we drie dagen met boilies voorgevoerd en zaterdagavond zaten we met een goed gevoel achter onze hengels. Nou ja, het gevoel had beter kunnen zijn want helaas zaten schuin tegenover ons ook een paar karpervissers die ons gedeeltelijk blokten.  

De laatste bloemen van dit jaar houden moedig stand.

Terug naar het dal…

Het vorige weekend was ik nog in een euforische stemming. Ik stond bovenop de hoogste bergtop.  Afgelopen weekend ben ik weer afgedaald naar een diep dal. Met andere woorden: ik heb zitten blanken.
De ganzentrek is weer in volle gang. Groen verandert in geel, oranje, rood en bruin. Het najaar is begonnen. De tijd dat de karpers zich gaan volvreten voor de winter. Positief nieuws voor ons karpervissers. Helaas bleek voor mij dit weekend deze theorie in de praktijk minder rooskleurig te zijn. 

De ganzentrek is weer in volle gang.

Van vrijdag op zaterdag heb ik een nachtje zitten blanken. Ook andere karpervissers bij mij in de buurt hadden geblankt. Daarbovenop kwam mij het nieuws ter ore dat er karpersterfte is geweest op één van mijn favoriete wateren. Vooral zware karpers hebben het loodje gelegd. Oorzaak nog onbekend.

Zondagavond. Ik heb behoefte aan een frisse neus.  Een SMS-je naar Jens met de vraag of hij nog een paar uurtjes tijd heeft wordt beantwoord met ja. Samen zitten we die avond aan een klein putje instant te vissen. Mijn rechterhengel ligt strak tegen de waterplanten aan. De slip van de molen zit bijna dicht zodat ik de vis niet de kans geef de waterplanten in te duiken. Een uurtje later hoor ik op diezelfde hengel een piep. Geen run, dus brasem schiet door mijn hoofd. Meteen daarna besef ik weer dat de slip bijna dicht zit en het dus toch karper kan zijn. Snel pak ik de hengel op en voel weerstand. Te weinig voor karper helaas. Een lap van een brasem laat zich rustig naar de kant slepen. De rest van de avond zitten Jens en ik te bedenken waar we volgend weekend een nachtje samen  kunnen gaan vissen. In het voorjaar had ik gevist op een recreatieplas (zie verslag: Een nacht vol actie). Ik ving daar twee prachtige karpers en had mezelf beloofd dat ik een keer terug zou komen.  Ik houd me aan deze belofte. Deze keer dus niet alleen, maar samen met Jens. We zijn benieuwd…

Gezellig samen met Jens blanken...

Vanuit het dal naar de top!

Na het penvissen - Zie filmpje: Penvissen op karper - had ik zin in een nachtje karperen. Tenminste ik dacht dat ik zin had. Na een drukke week, waarin ik nog wat tijd gevonden had om een paar keer voor te voeren met boilies, kwam  ik aan op de stek. Een prachtig ondergaande zon maakte mij erop attent dat ik moest opschieten.

Snel werden de hengels klaargemaakt en het tentje opgezet. Normaal gesproken ga ik dan lekker zitten en genieten van alles om mij heen. Ondertussen het onderbuikgevoel dat er elke moment een keiharde run kan komen. Heerlijk, maar deze keer niet. Ik was zo moe dat ik aan niets anders kon denken dan slapen. ’s Nachts twee uur. Waar was ik! Wat een herrie! Voor het slapen gaan was ik zo verstandig geweest mijn receiver op de hardste stand te zetten. Had ik dit niet gedaan dan was ik er denk ik doorheen geslapen. Ik was dus gelukkig wel wakker geworden. Nou ja wakker! Meer dan mijn ogen open houden en zitten op mijn stretcher kon ik nog niet. Ondertussen zwom er een karper met een noodgang door het kanaal. Langzaam kwam het besef. Ik zat weer aan het water en moest in actie komen. Met mijn rechterhand de rits zoekend, en met mijn linkerhand mijn schoenen, probeerde ik zo snel mogelijk mijn tentje uit te komen. De rits werkte totaal niet mee en normaal gesproken heb ik die ook niet dicht. De muggen hadden mij deze keer gedwongen het wel te doen en dit kostte mij nu kostbare seconden. Eindelijk bij de hengel aangekomen gaat de lange pieptoon over in een paar losse piepen. De spoel komt tot stilstand. Het zal toch niet! Ik pak de hengel op en zoek contact met de karper. Helaas… Ik strompel terug naar mijn tentje. De hengel maak ik weer in orde en met een onderhands worpje het duister in, hoop ik dat de montage goed ligt. Ik zoek mijn slaapzak op en vraag me nog even af of ik wel had moeten gaan vissen deze nacht. Ik was bij aanvang van de sessie eigenlijk te moe, maar ja, de drang om te gaan had het weer eens gewonnen van mijn gezonde verstand. En toch, juist in dit soort nachten vang ik regelmatig iets bijzonders dat ik niet had willen missen. ’s Ochtends vroeg word ik wakker. Het jeukt! Aan de binnenkant van mijn tentje tel ik negen spinnen en zie ik zeker honderd muggen. De rits had ik vergeten dicht te doen. In mijn diepe slaap hadden de muggen feestgevierd. Een makkelijker slachtoffer hadden ze niet kunnen vinden. Met mijn gezicht vol rode bulten rijd ik terug naar huis. Thuisgekomen is het voor mijn gezin niet moeilijk om aan mij te zien dat dit niet dé nacht was…

Een week later. Weer een drukke week achter de rug, maar op de één of andere manier was ik minder moe. Ik had zin om te vissen. De hele week had ik voorgevoerd. Niet met boilies, maar met tarwe en maïs. Mijn zelfgedraaide boilievoorraad was op en tijd om te draaien had ik niet gehad. Eigenlijk vond ik het wel leuk om weer eens met particles te voeren. Er is van alles over te zeggen. Karpers zouden anders gaan azen, het zogenaamde stofzuigeren. Ze zouden de boilies en zeker een snowman niet of minder snel pakken. Je hebt last van brasem. Je vangt alleen de kleinere karpers. Zo wordt er van alles beweerd door veel mensen, maar het leuke is dat je het met vissen nooit zeker weet. We vissen immers niet in een laboratorium.

Bovenop een tarwe-/maïsbed van twee bij twee meter viste ik met twee grote snowman-montages. De brasems zouden er minder mee kunnen en misschien zou die ene grote karper deze nacht dat gepruts met het kleine aas wel zat zijn. Hij zou één van de snowman-montages niet links kunnen laten liggen. Althans, dat is de theorie!

Hoe dan ook, ik had het juiste onderbuikgevoel. Draaiend op mijn stretcher wachtte ik op de verlossende run. Al om twaalf uur ’s nachts rende ik naar mijn hengels. De linker was ervandoor gegaan. Ik pakte de hengel op en meteen voelde ik de logge weerstand. Hiervoor was ik gekomen. De trage dril gaf mij een genot dat ik al een tijdje niet gevoeld had. Eventjes was het nog spannend toen de karper door een wierbed zwom, maar krachtig zwom de vis zichzelf weer los. Eindelijk gaf de karper het op. De grote kop kwam even boven water en bevestigde wat ik eigenlijk al wist. Een minuut later lag er een grote karper op de mat. Met een lange onderlijn, snowman-montage, op een particle bed, perfect gehaakt in de onderlip. Het kan!

Filmpje: Penvissen op karper

Ik ben weer op stap geweest met mijn penhengel. Meerdere slootjes heb ik afgevist. Het was even zoeken, maar uiteindelijk wist ik twee karpers te vangen. Het leuke is dat ik vanaf de aanbeet t/m het terugzetten van de vissen gefilmd heb. In mijn ene hand de hengel en en in mijn andere hand de camera. Geniet van het filmpje!

Een brasem biedt troost.

Veel karpervissers zullen zich helemaal het leplazarus schrikken als ze deze titel lezen. Ik kan het uitleggen. Mijn moeder heeft een hartinfarct gehad. Gelukkig was de ambulance snel ter plekke. Inmiddels, na meerdere keren dotteren, gaat het weer redelijk met haar. Verdere revalidatie zal moeten gaan uitwijzen hoe fit ze uiteindelijk weer zal worden. De laatste dagen heb ik veel tijd doorgebracht in het ziekenhuis. Nu ben ik niet een stressgevoelig persoon, maar ook ik heb grenzen en was toe aan ontspanning. Juist op dit soort momenten ga ik vissen. Met mijn penhengel liep ik zover mogelijk het veld in. Niemand komt daar. Er zijn geen wegen of paden. Ik had er al een keer gesnoekt en zag toen dikke golven. Was het karper, graskarper of grote brasem. Ik had geen idee. Het maakte mij ook niet uit. Ik kwam hier voor mijn rust. Alleen geluiden uit de natuur en het rode puntje van mijn dobber. Het werd schemerig en ik wandelde terug naar mijn auto. Een SMS-je: de cardioloog is weer langsgeweest. Hij is tevreden. Naar omstandigheden functioneert het hart weer redelijk. Gelukkig! Dat geeft moed…

La Semois (deel 2)

Twee maanden geleden was ik met Audrey in de Belgische Ardennen. Het was een geweldige belevenis – zie verslag: La Semois - en vooral het wadend vissen in de rivier was erg leuk. Deze keer gingen we met het hele gezin naar dezelfde plek. Met drie kinderen zat onze stationcar behoorlijk vol, maar gelukkig was er nog wat plek voor mijn visspullen.

Het zou geen visvakantie worden, maar iedere dag een paar uurtjes vissen moest gaan lukken. Aangekomen op de camping werd de tent opgezet terwijl mijn oudste dochtertje de omgeving ging ontdekken. Nadat alles stond liep ik naar het bruggetje van een smal riviertje dat uitkomt in de Semois, vlakbij de plek waar ik de vorige keer barbelen had zien zwemmen. Ik was benieuwd of ik ze weer zag. Ik stond op het bruggetje en keek in het water, zoals ik altijd in de buurt van water doe. Een klein, beetje paniekerig, gezichtje keek mij recht in de ogen. Daar stond mijn oudste dochtertje, half verscholen onder het bruggetje. Ze had op een behoorlijk fysieke manier de omgeving ontdekt. Kletsnat was ze. Het mooie touwenparcours over het riviertje had ze niet kunnen weerstaan. In het diepere gedeelte van de rivier bleek dat ze niet genoeg kracht in haar handen had. De touwen glipten uit haar vingers. Kopje-onder was ze gegaan. Toen ze merkte dat ik er heel hard om moest lachen veranderde haar bijeengeknepen kleine mondje langzaam naar de bekende brede lach. “Tijd om je zwembroek aan te doen meisje!”, riep ik. Daar was ze het mee eens en snel rende ze naar de tent. Ik liep verder naar de bewuste barbeelplek. Ze zwommen er nog!

Vissen met Art

Samen met zeeman Art heb ik een nachtje gevist op een putje. Het was als vanouds bijzonder gezellig. Tot diep in de nacht hebben we zitten bijkletsen. We hebben ontzettend veel gelachen en ondertussen ook nog serieus gevist. Ben je benieuwd of we iets gevangen hebben? Kijk snel naar het filmpje!

Vissen met Art

Het terugzetten van de eerste karper ging niet helemaal zoals het hoort te gaan. Kijk hieronder naar de  ongecensureerde versie. Lachen!

De Steiger

Oppervlaktevissen (deel 3)

Ik heb lang nagedacht over hoe ik de lastige karpers aan de oppervlakte kon gaan vangen. De vorige sessie - zie verslag: Oppervlaktevissen (deel 2) - wilden de karpers alleen kattenbrokjes eten, geen brood. Het vissen met kattenbrokjes was toen een logische keuze, maar helaas hadden de karpers het spelletje door. Alle kattenbrokjes werden gegeten, behalve die waar een haakje in zat.
Deze keer wilde ik ze te slim af zijn. Ik bedacht een plan. Vanaf de Kruiser Surface Controller 10 gram van Korda, maakte ik een onderlijn gecamoufleerd met een waterplant. Misschien zou dit de truc zijn!

Mijn waterplantcreatie.

Oppervlaktevissen (deel 2)

Nadat ik de vorige keer een mooie karper ving tijdens het oppervlaktevissen - zie verslag: Oppervlaktevissen (opnieuw ontdekt) – had ik mezelf voorgenomen vaker op deze manier te gaan vissen. Het was mooi zonnig weer met een matig windje. Ideaal voor het oppervlaktevissen. Ik reed naar hetzelfde water waar ik de vorige keer succesvol was geweest. Na een uur zoeken vond ik een groepje karpers. Deze vissen leken groter dan de groep die ik de vorige keer had gespot. De kattenbrokjes en broodkorstjes werden stroomopwaarts in het water gegooid. Langzaam dreven deze richting het groepje karpers. Daar aangekomen werd al snel het eerste kattenbrokje naar binnen gezogen. Opvallend was dat het brood niet werd gegeten. De karpers zwommen er wel naartoe, maar op het laatste moment schoten ze snel de diepte in. Het leek alsof ze ervan schrokken. De kattenbrokjes werden wel goed gegeten en daarom besloot ik hier ook mee te gaan vissen. Ik viste met één kattenbrokje op de haak, meerdere kattenbrokjes op de haak, de lijn verstopt achter waterplanten, ik liet het geheel meedrijven tussen andere kattenbrokjes, van alles probeerde ik. De karpers hadden het allemaal door. Bijna nooit zie ik iemand op dit water oppervlaktevissen. Toch gedroegen de karpers zich alsof ze het klappen van de zweep al kenden. Nog even heb ik het geprobeerd met een fel, aan de oppervlakte drijvend, pop-upje. Op de bodem vang ik ze er wel mee op dit water. Aan de oppervlakte dus niet! Mijn vistijd zat er bijna op en ik wilde nog foto’s maken en filmen. De hengel legde ik weg en ik voerde nog wat kattenbrokjes. Het brood liet ik achterwege. Deze middag is een blank geworden, maar wat was het spannend en mooi om te zien. Mocht iemand nog tips hebben over hoe jij denkt dat ik deze karpers de volgende keer wel kan vangen, schroom niet en laat een reactie achter of stuur een berichtje. Alvast bedankt! Geniet in ieder geval even van het filmpje.

Vissen met Tim

Het is alweer een jaar geleden. Wat gaat de tijd snel. Samen met Michiel en Tim heb ik toen een nachtje gevist.  Het was gezellig en we vingen goed. Na deze sessie ben ik met Michiel nog geregeld op stap geweest, maar met Tim niet. Tim vist regelmatig, maar dan voornamelijk met de vaste stok. Karperspullen heeft hij niet, maar hij wilde wel weer eens een nachtje aan de waterkant doorbrengen.
Hengels genoeg in huize Verweij en daarom maakte ik voor Tim een karperhengel klaar. We hadden afgesproken niet voor te voeren. Samen gingen we een leuk plekje uitzoeken waar Tim ook redelijk kon overnachten. Tim had namelijk een stretcher bij zich zonder verstelbare poten.  Een schuine oever zou voor Tim ’s nachts een bijzonder fris moment kunnen opleveren. Ik zie hem al met slaapzak en al in het water glijden! Zou ik op zich wel grappig vinden, maar het verstoort de stek zo!  

Oppervlaktevissen (opnieuw ontdekt)

In een vorig verslag (Vissen met Michiel) schreef ik al even over het oppervlaktevissen. Nadat ik een paar dikke vissen aan de oppervlakte had zien zonnebaden, had ik besloten dit jaar de oppervlaktevisserij weer eens te gaan beoefenen. In het verleden heb ik met veel plezier deze tak van onze sport bedreven. Naar mijn mening één van de spannendste, interessantste  en meest leerzame tak.
Ik reed naar een water waar met mooi weer geregeld de karpers in het zonnetje liggen. De temperatuur die de thermometer in mijn auto aangaf was 21 graden Celsius. Ik twijfelde of dit warm genoeg zou zijn, maar omdat het windstil was zou het mogelijk zijn dat ik toch een aantal karpers kon gaan spotten. Rustig liep ik langs het water. De voorntjes lagen al te zonnen. Een goed teken. Dan zie ik een karper. Deze is niet aan het zonnen, maar zwemt in een rustig tempo vlak onder het wateroppervlak. Vijf meter voor de vis gooi ik een handje kattenbrokken op het water. Als ik zie dat de karper er gewoon onderdoor zwemt, en de brokjes negeert, denk ik dat deze karper op dit moment niet vangbaar is.

De kattenbrokjes negerend...

Michiel slaat terug

Na de vorige sessie met Michiel waarin wij allebei hadden geblankt had Michiel ervoor kunnen kiezen de moed op te geven. Dit deed hij niet! Keihard is hij doorgegaan. Uren heeft hij gedraaid. Als doel koos hij niet een gemiddeld karpertje. Michiel ging voor een buffel!

Klasse Michiel! Deze 30 ponder is je gegund.

Zelf had ik de moed ook niet opgegeven. Ook ik heb weer een succesje behaald. Binnenkort een verslag daarover…

Vissen met Michiel

Het is vrijdagavond en ik ga weer een nachtje vissen. Michiel stuurt een SMS-je met het berichtje: Zin en tijd om te vissen van zondag op maandag? Het werd wel weer eens tijd dat we samen zouden gaan vissen. Vorige zomer hebben we toch behoorlijk wat nachten samen gevist. Het was altijd erg gezellig en Michiel zorgde altijd goed voor mij. Lekker koken aan het water, een hobby binnen een hobby voor Michiel. Als ik alleen vis bestaat mijn ontbijt meestal alleen uit een flesje ontbijtdrank. Als ik een nachtje met Michiel zou gaan vissen zou ik weer eens fatsoenlijk kunnen ontbijten, maar helaas, van zondag op maandag kon ik niet. Natuurlijk gaat het mij niet alleen om het ontbijt en een avondje bijpraten zou ook niet verkeerd zijn. We spraken af voor zondagavond. Ik zou een avondje gaan vissen en Michiel een nachtje.

Terug aan het kanaal

Dinsdagavond 21 juni 2011. Het is zomer en ik heb zin om gewekt te worden door een gillende beetmelder. Dit geeft altijd zo’n kick! Eerst hoor je de beetmelder schreeuwen. Bij de hengel aangekomen hoor je dan de spoel van de molen ratelen. Dan de hengel oppakken en contact zoeken met de vis. Vaak kun je meteen voelen of je met een fatsoenlijke vis te maken hebt.  Het was weer een tijdje geleden dat ik dit ritueel had meegemaakt. De drang werd met de dag groter, maar ik moest nog drie dagen werken en iedere avond had ik sociale ‘verplichtingen’.
Eindelijk, het is vrijdagavond. Ik mag! Na het avondeten duik ik de schuur in en grijp om mij heen. Ik sleep alles naar de auto. Ik heb geen lijstje met wat ik allemaal mee moet nemen. Als de auto vol is, en alleen ik er nog bij in kan, heb ik alles, hoop ik…
Ik breng mijn dochtertjes naar bed en merk dat ik de voorleesverhaaltjes iets sneller dan normaal lees. Even normaal doen Koen,  denk ik bij mezelf. De rust die ik normaal wel heb is nu ver te zoeken. De instinctieve vangdrang wint het bijna van mijn ratio. Dit laat ik me niet gebeuren! Het is maar vissen. Mijn gezin is veel belangrijker. Ik straf mezelf en lees een extra verhaaltje voor. Met een goed en rustig gevoel stap ik in de auto. Op naar het kanaal!

Onderweg naar de stek zie ik een mooie grutto.

Ik heb een uur de tijd nodig om, op mijn gemakje,  mijn tijdelijke woning op te bouwen en mijn hengels gereed te maken.  Ik ben aan het vissen en zit voor mijn tentje lekker op mijn stoel te genieten. Ik doe even de radio aan en luister naar Ekstra Weekend waar Gerard Ekdom en Michiel Veenstra een feestje bouwen. De hele week ben ik omringd door mensen. Nu ben ik alleen en hoef ik even niet te praten. Ik heb het naar mijn zin en vier het feestje van Gerard en Michiel passief mee. Het glas wijn smaakt bijzonder lekker ook al is het een goedkope huiswijn. Het zal de buitenlucht wel zijn die me alles intenser laat ervaren.
Het wordt al donker. Ik sta met mijn tandenborstel in mijn mond te kijken naar een trillende top. Ik wacht even af, maar als ik de lijn strak zie lopen en ik niet meer hoor dan een piepje weet ik genoeg. De eerste brasem van de nacht onthaak ik in het water.  Ik controleer de haak en de boilie. Alles lijkt nog goed en onder het kantje laat ik de montage rustig naar de bodem zakken. Tien minuten later ben ik in dromenland.
Half vier ’s nachts. Ik ren naar mijn hengel. In mijn tentje staat de receiver nog te schreeuwen. Een keiharde run zorgt ervoor dat de spoel van mijn molen niet ratelt maar een gierend geluid maakt.  Ik zoek contact met de vis. Het voelt vreemd. Anders dan anders. Deze vis vecht de hele tijd boven in het water. De kleinere karpers van dit kanaal doen dit wel eens, maar deze was zo te voelen niet klein. Na de wat aparte dril probeer ik de vis te scheppen. Het is mistig en het felle licht van mijn hoofdlampje wordt in de waterdruppeltjes weerkaatst. Lastig scheppen zo. Ik doe het lampje uit en laat mijn ogen even wennen aan het donker. Nu kan ik de vis van redelijk formaat zien en scheppen. Over een uurtje zou het licht zijn en misschien niet meer mistig. Nu een foto maken gaat niet werken. De flits en de weerkaatsing hiervan in de mist zou geen mooie foto opleveren. De vis gaat voor een uurtje in de bewaarzak. Aan de bewaarzak heb ik een lang sterk touw vastgemaakt. Zo kan de karper rustig, in de zak, naar een koel en zuurstofrijk plekje zwemmen. Ik doe nog even een dutje totdat het licht is. Ik word wakker gemaakt door de vogels en zie een prachtig licht boven het bos. Ik pak mijn camera, zoom in, en maak een foto.

De camera zet ik vervolgens op een statief naast de onthaakmat. Als ik de karper, die nog in de bewaarzak zit, uit het water wil halen zie ik dat deze helemaal naar het midden van het kanaal is gezwommen. Rustig trek ik hem naar de kant en controleer daar of de vinnen goed langs de buik liggen en niet in een knik naar voren. Als ze goed liggen en ik ze dus niet kan beschadigen til ik de vis naar de mat. Met de timer maak ik een paar foto’s en zet vervolgens de mooie karper weer terug. Als ik de karper rustig zie wegzwemmen bedenk ik ineens dat ik hem niet gewogen heb. Wat maakt het uit…

La Semois

La Semois.

Samen met mijn partner Audrey heb ik twee nachtjes gekampeerd. Onze kinderen mochten een weekendje bij opa en oma logeren. Even alle tijd voor onszelf. Heerlijk! Zo reden we ’s ochtends om vijf uur van huis richting België met als doel de mooie rivier de Semois in de Ardennen. Helemaal vanuit Drenthe is dit een behoorlijke reis van bijna 500 km.
Ons maakte het niks uit want de reis ernaartoe was al vakantie. Om de beurt reden we een stukje, dronken wat koffie en  keken naar het afwisselende landschap. Voor een dagje heen en weer vind ik de reis wel te lang en ik moet dan ook toegeven dat ik een beetje jaloers ben op de vissers die meer richting het Zuiden van Nederland wonen en de reis in één dag wel heen en terug kunnen maken. Maar goed, dit weekend heb ik niks te klagen en ga ik vissen in de Semois. Spannend, want het zou de eerste keer voor mij zijn!

Paaiende karpers

Geregeld ga ik op stap zonder hengel. Lekker de natuur in. Soms het bos in of naar de heidevelden, maar meestal wint de aantrekkingskracht van het water het met gemak van de andere twee. Immers, water is een bron van leven voor insecten, vogels, zoogdieren, amfibieën, reptielen en natuurlijk onze geliefde sportvis. Genoeg te zien en te horen aan het water. Voor mij de perfecte plek om tot rust te komen na een hectische dag werken. Deze keer is het de moeite meer dan waard iets over één van mijn uitstapjes te plaatsen op dit blog. In een smal zijslootje van een kanaal zag ik namelijk een groepje karpers paaien. Ik had gelukkig mijn camera bij me en heb er foto’s en een filmpje van kunnen maken. Veel kijkplezier!

  

Twee nachten

Ik had een paar dagen vrij en wilde twee nachten gaan karperen. Het vissen op een grote recreatieplas (zie het verslag: Een nacht vol actie) was erg leuk en ga ik zeker vaker doen, maar deze keer koos ik voor een kanaal. Op dit kanaal zwemmen namelijk nog niet afgepaaide karpers rond die nu op hun topgewicht zouden moeten zitten. Wat zou het geweldig zijn om weer één van deze toppers te vangen. Zo zat ik donderdagavond al vroeg op een mooi rustig plekje. Het was warm en normaal gesproken zie je dan veel beroering aan de oppervlakte van dit water. Meestal is dit dan witvis maar soms zie je ook karpers. Deze keer niet. Het water was rustig, veel te rustig.
In de verte zie ik wel beweging in het water. Zoiets had ik nog nooit gezien op dit kanaal! Langzaam kwam de boeggolf dichterbij en kon ik de verklaring zien. Op de recreatieplas had ik dit natuurlijk kunnen verwachten, maar hier? Een zwemmer kwam al borstcrawlend dichterbij. Ik kon roepen, gillen en springen wat ik wilde. De man zag niks en hoorde niks.  Stug zwom hij door, vlak langs mijn hengels. Gelukkig lagen mijn lijnen vanaf mijn hengeltoppen mooi over de bodem. Tien meter voorbij mijn stek draaide hij zich om en zwom terug. Nog steeds had hij niks door. Plotseling stopte de zwemmer. Hij deed zijn brilletje af. Pas toen zag hij mij. Galmend schreeuwde hij over het water: “Ik had je niet gezien!!!”.  Het enige wat ik kon was een beetje lachen.

De volgende ochtend pakte ik vroeg mijn spullen in. De eerst nacht blanken zat erop. Toch had ik de moed niet verloren. Het was warm weer. ’s Middags moest ik nog even naar huis, maar de ochtend kon ik gebruiken om te gaan observeren. Deze stek van de afgelopen nacht  was levenloos. Nog een nacht hier was geen optie. Rijdend en wandelend observeerde ik grote delen van het kanaal. Natuurlijk met de hulp van een goed polariserende bril. Na een paar uur zoeken had ik een groepje karpers gevonden.  Ik maakte wat foto’s en een kort filmpje. Vervolgens wierp ik op de betreffende plek een paar kilo boilies verspreid over 100 meter kanaal.  Het doel was de karpers hier vast te houden totdat ik dezelfde avond terug zou komen.  De hele middag had ik een onderbuikgevoel. Een gevoel van spanning. Lekkere spanning, dat wel!

’s Avonds reed ik naar de stek. Opgelucht dat de stek vrij was maakte ik routinematig het kamp weer in orde. Deze keer niet in the middle of nowhere. Ik zat vlak voor een brugwachterwoning. Mijn beetmelders stonden op de zachtste stand en mijn receiver op trillen. Zo kon ik zonder overlast te bezorgen mijn ding doen.
Een man en een vrouw kwamen even buurten. De man vertelde dat hij hier heel erg veel gevist had. Bleek dat hij vroeger in de brugwachterwoning had gewoond. Ik zat op een plek met nostalgie vertelde de man. De man begon verder te verhalen, over de functie en het ontstaan van het kanaal. Op mijn stek werd bijvoorbeeld vroeger turf in-  en uitgeladen.  Ik wist ook wel het een en ander over het kanaal te vertellen en zo ontstond er een leuk en leerzaam gesprek. Je hoort wel eens karpervissers zeggen dat de sfeer ontbreekt aan een kanaal. Nou, hier niet hoor! Het barst van de sfeer!

Rond half één ’s nachts werd ik wakker van het gezoem (trilstand) van mijn receiver. Ik had een keiharde run. Een schub van 19 pond was het resultaat. Op de mat gedroeg het beestje zich wat druk en zo, bleek achteraf, zaten er door opspattend water wat druppels op de lens van de camera. De foto’s waren mislukt. Tja, als je alleen vist kan dit gebeuren. Ik wilde de karper niet te lang op de kant houden en bekeek het resultaat van de foto’s pas na het terugzetten. Toch heb ik van één foto nog iets kunnen maken. Zie hieronder.

Later, rond half vier ’s nachts, had ik weer een run. Ik drilde een zeer sterke vis. Meters lijn trok de vis van de spoel. De vis baande zich een weg door de planten. Af en toe voelde ik alleen de planten en was het de vraag of de vis er nog aan zat. Mijn hart bonkte in mijn keel want ik besefte heel goed dat ik waarschijnlijk iets bijzonders aan de lijn had. Met veel moeite kreeg ik de karper onder mijn eigen kant. Hier aangekomen besloot deze zich op de bodem tussen de planten in te graven. Sta je daar midden in de nacht met een kromme hengel. Veel meer kun je niet doen. Het water was te diep voor een waadpak, te hard trekken durfde ik ook niet. Dan maar lichte pompbewegingen maken. In eerste instantie hielp dit ook niet maar uiteindelijk voelde ik de karper een klein stukje omhoog komen. Dit was mijn kans. Ik gaf niet meer mee en trok de vis omhoog.  Uitgestreden (zowel vis als visser) kon ik de vis scheppen. Ik bracht het naar de onthaakmat en besefte dat ik tijdens de dril het gewicht te hoog had ingeschat. Ik schoof het net van de vis en voelde een gladde huid met een grote schub. Het zal toch niet? Op dit water komen vrijwel geen grote spiegels voor. Wat een verassing! Een spiegel! En wat voor één! De 26 ponden maken de vis niet bijzonder, maar wat is ie mooi! Ik ben een gelukkig man.

Zeelt

Geïnspireerd door mijn vismaat Marcel (zie www.vispomp.nl) ben ik voor de verandering weer eens op zeeltjacht gegaan. Ik heb een heldere beek opgezocht en vervolgens heb ik op meerdere plekjes wat maïs gestrooid. Om de beurt wilde ik deze gaan afvissen met mijn matchhengel, maar meteen bij het eerste plekje was het al raak! Ik heb hierna nog een uurtje doorgevist, maar op een brasem na niks meer gevangen. Heerlijk, zo even de natuur in en dan maakt deze prachtige zeelt het verhaal helemaal compleet. Voor herhaling vatbaar…

Shot on the hook

Vismaat Jens ving deze karper met
een shot on the hook rig.

Ik heb een filmpje gemaakt waarin je kunt zien hoe je een loodhageltje vast kunt maken aan de haakbocht, de zogenaamde shot on the hook. Hiervoor gebruik ik stevig, maar niet te dik, naaigaren. Karpers azen niet altijd hetzelfde. Dit kan per situatie verschillen. De shot on the hook zal dan ook niet altijd nodig/nuttig zijn. Maar goed, het kan een manier zijn om in bepaalde situaties net dat verschil te maken tussen wel of niet vangen. Door het loodhageltje wordt de haakpunt naar beneden getrokken. Op de juiste manier gebruikt, zal er een snelle inhaking plaatsvinden in de onderlip van de karper. Bij gebruik van langere rigs is er wel het risico op te diep haken. Dit is zeker het geval als de haak niet is afgeschermd door een stukje krimpkous. Bij een korte rig kan de karper zich niet snel te diep haken en haakt dit systeem vaak mooi onder in de lip. Doe er je voordeel mee :)

Een nacht vol actie

Diegenen die mijn verhalen hebben gevolgd weten dat ik veel aan kanalen vis. Het vissen aan kanalen is een manier van vissen die ik erg leuk vind. Kilometers water, kans op grote vaak nog onbekende vissen, geen kringetje van karpervissers om een putje die allemaal op dezelfde targetvis jagen, de auto vlakbij is handig en daardoor is er minder kans op vandalisme zoals lekgestoken banden. Zo kan ik nog wel een paar voordelen van het kanaalvissen t.o.v. andere wateren opnoemen.  En toch? Hoe leuk ik het ook vind, ik wilde wel weer eens iets anders.  Ik dacht aan een water waar ik niet alleen naar links of rechts kon werpen, maar ook lekker ver vooruit.  Een water waar ik, meer dan op een kanaal, rekening moest houden met het talud. Een water waar de vissen niet alleen maar van links of rechts  kunnen komen of niet alleen maar in een kringetje kunnen zwemmen zoals op een klein putje. Nee, ik wilde vissen op een water met een ander karakter. Het liefst zo groot dat ik de horizon niet zou kunnen zien.

Links, Rechts, Blanken, Vangen.

Jens mailde of we weer eens samen konden gaan vissen, want dit was weer een tijdje geleden.  We maakten een paar afspraken over wanneer, hoe laat en of we wel of niet zouden gaan voorvoeren. Jens wilde graag voorvoeren en ik vond het prima. Zo reden we afgelopen woensdag langs het kanaal op zoek naar een interessante stek.  We hadden van tevoren meerdere plekjes in onze gedachten en aangekomen bij het eerste plekje zagen we ontzettend veel aasbellen. Dit zag er goed uit, maar voor de zekerheid, voordat het voer te water gelaten zou worden, reden we nog even naar de andere stekken. De tweede stek zag er niet goed uit. Veel bomen, weinig zon, meer een zomerstek. We reden snel naar de derde stek. Daar aangekomen riep Jens, “Kijk, karper!!”. Vanuit mijn ooghoeken zag ik een karper bijna volledig uit het water springen.  “Hier kunnen de aasbellen van stek één niet tegenop”, zei ik tegen Jens. Jens was het hier natuurlijk mee eens.  We liepen langs de stek en zagen nog wat golven en opspattend water van waarschijnlijk karper. Met een goed gevoel gooiden we het voer mooi verspreid over de stek. Drie dagen voorvoeren was het plan, en de vierde dag oogsten. Spannend! Zoals je kunt zien op de onderstaande foto is er gevangen, maar bleef het bij deze mooie vis?

Testvissen voorbij

De top van de hengel zit in het water.
Zo heb ik geen last van drijfvuil.

Inmiddels, na de vorige testsessie (zie verslag 30 april 2011: Testvissen) heb ik meerdere karpers gevangen. Ik heb de boilies gebruikt zoals ik ze bedoeld heb, namelijk instant. Ik vis ook veel op voerplekken. Soms voer ik een paar dagen voor, vis een nachtje op de betreffende stek en zoek mijn geluk vervolgens weer ergens anders. Ook heb ik met langlopende voerplekken gewerkt. Een paar jaar terug ben ik, samen met vismaat Jens,  in het vroege voorjaar begonnen met dagelijks voeren op één vaste stek. Dit hebben we toen tot de zomervakantie volgehouden. We vingen redelijk op die stek, maar kwam dit nou door het voeren? Of zat de vis sowieso al op die stek? Ik geloof best dat voerplekken goed kunnen werken, maar denk ook dat het resultaat na een vissessie te vaak wordt toegeschreven aan het voorvoeren. Ik stelde mezelf dus de vraag of instant vissen op lange kanalen ook vis zou opleveren?  Leuk om uit te proberen en als het zou werken zou dit veel voordelen opleveren. Denk aan de kosten van het voer, benzine voor de auto, tijd van boilies maken, minder aan een vaste stek gebonden voelen, geen angst dat iemand anders je stek overgenomen heeft etc.

Testvissen

Ik ben weer bezig geweest met het boetseren van nieuwe kunstwerkjes. Veel kunstwerkjes heb ik gekleid. Ook lijken ze allemaal erg op elkaar. Ik heb het over mijn nieuwe home-made-boilies. Tegenwoordig zie je bij meerdere fabrikanten van boilies de combinatie van vismeel met zoet. Van een aantal vissers/winkeliers heb ik er goede verhalen over gehoord. Tijd om zelf eens te gaan experimenteren in mijn schuurtje. Het precieze recept ga ik hier niet plaatsen omdat ik op de wat drukker beviste wateren wel graag met een unieke boilie wil blijven vissen. Het komt er in het kort op neer dat ik een mierzoete boilie heb gemaakt, met vismeel, waarbij ik meerdere flavours heb toegepast. Een boilie barstensvol prikkels met als doel de karpers aan te zetten tot aasgedrag. Maar goed, of dit in de praktijk ook zo zou gaan werken wist ik niet. Er was maar één manier om hier achter te komen. Vissen!

Graskarper.

Niet iedere karpervisser wil deze vis vangen. Opmerkingen als: “ze stinken”, “ze kunnen niet vechten”, heb ik al geregeld gehoord. Als ik zelf gericht aan het vissen ben op grote ‘gewone’ karpers vang ik ze ook liever niet. Je moet het zo zien: Het doel is bijvoorbeeld die ene grote schubkarper van het water te vangen. Er is een zorgvuldige voorbereiding aan vooraf gegaan. Denk hierbij aan peilen, voeren, rigjes maken etc. Vlak voor het donker wordt heb je je montage netjes op dat mooie richeltje weten te leggen waar je die monsterkarper verwacht. Je hebt zelfs al een dikke golf op het water gezien van misschien wel het monster. Het is bijna donker en tijd om de stretcher op te zoeken. Dan…piep, piep, even niks en weer een piep. Geen echte karperrun. Hardop denk je dan: “Zucht, alles lag zo mooi!”, de stek was rustig en nu moet je die graskarper gaan vangen en weer helemaal opnieuw de montage op het juiste plekje zien te krijgen. Bovendien is de stek ook nog eens verstoord en misschien is die ene grote schubkarper wel zo geschrokken dat deze nacht je kansen om haar te vangen wel erg klein zijn geworden. Vanuit dit perspectief gezien vang ook ik dus liever geen graskarper.  Toch vis ik af en toe wel gericht op de graskarper. En als het doel graskarper vangen is vang ik ze ook heel graag! Vaak vis ik op graskarper als ik niet zoveel tijd heb, maar vooral ook als ik de behoefte voel andere watertjes te bevissen. Graskarpers zitten, bij mij in de buurt, namelijk vaak op prachtige natuurplekjes waar ik tijdens mijn gewone karperavonturen eigenlijk nooit kom.

Een prachtig plekje bij mij in de buurt waar graskarper zit.