Hoppen aan het kanaal - deel 3

Na de vorige enerverende sessie met als hoogtepunt een prachtige spiegelkarper, stond ik te popelen om weer naar dezelfde stek te gaan.  Lekker een nachtje in de natuur doorbrengen en tegelijkertijd kans maken op het vangen van een brute kanaalbak. Ik had voor deze sessie de moeite genomen om om de dag te voeren. Dagelijks lukte i.v.m. de lange afstand in mijn geval niet. Terwijl ik over het schouwpad mijn karretje voortduw – en dit gaat niet makkelijk in het inmiddels erg lange gras – vliegt de natuur me letterlijk om de oren.  Het stikt er namelijk van de rouwvliegen. Tijdens het vliegen bungelen de lange poten onder hun lijfje. Als je niet bekend bent met de soort zou je de bungelende poten kunnen aanzien voor enorme angels. Je zou het bijna op een lopen zetten, maar dat is niet nodig. Deze vliegen (eigenlijk zijn het muggen) doen namelijk geen vlieg kwaad. Waarschijnlijk heb ook jij er dit voorjaar al duizenden gezien. Loop maar eens naar de voorruit van je auto...

 

Terwijl ik (een indringer) naar mijn stek loop sluipen de reeën snel weg...

De hengels liggen op hun plek en ik zit voor mijn pluutje. De vorige sessie was er rond deze tijd al volop activiteit! Zouden de karpers, graskarpers en windes inmiddels doorgetrokken zijn? Zit ik op een leeg stuk kanaal? Al piekerend blader ik op mijn camera door de foto’s van de vorige sessie.  Het inspireert me en haalt de gelukzalige momenten van toen weer naar boven. PLÀÀTSSSJJJJJ!!... ik schrik me een hoedje. Vlak voor mijn voeten springt een enorme karper het water uit. De karper zelf kan ik niet goed zien, maar welk dier anders dan een karper kan het water zo doen knallen en kolken. Meteen stopt het piekeren… ik zit toch goed! Deze nacht gaat er een run komen. Ik voel het. En met deze gedachte val ik een uurtje later in slaap.

Ogen midden tussen oren en neus, vacht één kleur,
rug onder water... geen muskusrat, geen beverrat,
maar een echte bever!

Piep, piep… geen run. Maar er is iets aan de hand. Ik wurm mij uit mijn slaapzak om te gaan kijken. Het wordt al langzaam licht en als ik mijn hoofd boven mijn paraplu uitsteek hoor ik weer een knal op het water. Tegelijkertijd zie ik het water kolken. En dit allemaal precies bij de hengel waar de piepjes vandaan kwamen. Opgewonden blijf ik kijken, ondertussen hunkerend naar een run. Tien meter verderop komt ineens iets boven water. Een rat? Nee, die zijn kleiner. Een muskusrat dan? Of een beverrat? Nee, die zijn ook kleiner. Het is een bever! Ik ben blij deze te zien, maar tegelijkertijd besef ik het. De knallen op het water. De enorme kolken. Dit waren geen karpers! Het waren achterdochtige bevers die mij als een gevaar zagen en met hun staart op het water sloegen om vervolgens onder te duiken. Een waarschuwing voor soortgenoten en onbewust hebben ze mij op deze manier op het verkeerde been gezet.  1 – 0 voor de bevers. Toch voel ik mij geen verliezer. Ik heb zo fijn geblankt! Vissen in de natuur tussen de bevers. Ik heb niet veel te wensen over. Nou ja, af en toe een karper dan. Dan word ik misschien nog wel gelukkiger dan ik nu al ben…