Kiezen of klonen

Bevind jij je ook wel eens in deze situatie? Druk, druk, druk! En dan heb ik het niet over werk… nééééjjj, tuurlijk niet! Ik heb het dan over vissen. Zoveel mooie stekken, zoveel ideeën, maar je kan maar op één plek tegelijk zijn. Van tevoren maak je een weloverwogen beslissing.  Je gaat naar de stek waarvan je denkt dat je er op dat moment moet zijn (als dit geen goedlopende zin is…). Maar als je er dan bent, en het wil niet, dan ga je piekeren over de andere stekken. Misschien had ik toch beter… bla, bla, bla… Als je niet nuchter genoeg bent kun je jezelf onzeker denken. Het overkwam mij bijna…

 

Hoppen aan het kanaal - deel 3

Na de vorige enerverende sessie met als hoogtepunt een prachtige spiegelkarper, stond ik te popelen om weer naar dezelfde stek te gaan.  Lekker een nachtje in de natuur doorbrengen en tegelijkertijd kans maken op het vangen van een brute kanaalbak. Ik had voor deze sessie de moeite genomen om om de dag te voeren. Dagelijks lukte i.v.m. de lange afstand in mijn geval niet. Terwijl ik over het schouwpad mijn karretje voortduw – en dit gaat niet makkelijk in het inmiddels erg lange gras – vliegt de natuur me letterlijk om de oren.  Het stikt er namelijk van de rouwvliegen. Tijdens het vliegen bungelen de lange poten onder hun lijfje. Als je niet bekend bent met de soort zou je de bungelende poten kunnen aanzien voor enorme angels. Je zou het bijna op een lopen zetten, maar dat is niet nodig. Deze vliegen (eigenlijk zijn het muggen) doen namelijk geen vlieg kwaad. Waarschijnlijk heb ook jij er dit voorjaar al duizenden gezien. Loop maar eens naar de voorruit van je auto...

 

Terwijl ik (een indringer) naar mijn stek loop sluipen de reeën snel weg...

De hengels liggen op hun plek en ik zit voor mijn pluutje. De vorige sessie was er rond deze tijd al volop activiteit! Zouden de karpers, graskarpers en windes inmiddels doorgetrokken zijn? Zit ik op een leeg stuk kanaal? Al piekerend blader ik op mijn camera door de foto’s van de vorige sessie.  Het inspireert me en haalt de gelukzalige momenten van toen weer naar boven. PLÀÀTSSSJJJJJ!!... ik schrik me een hoedje. Vlak voor mijn voeten springt een enorme karper het water uit. De karper zelf kan ik niet goed zien, maar welk dier anders dan een karper kan het water zo doen knallen en kolken. Meteen stopt het piekeren… ik zit toch goed! Deze nacht gaat er een run komen. Ik voel het. En met deze gedachte val ik een uurtje later in slaap.

Hoppen aan het kanaal - deel 2

Nu ik even een pauze heb ingelast wat betreft het project De lange adem, is het weer tijd voor het kanaal. Het is alweer bijna een maand geleden dat ik daar voor het eerst een nachtje viste. De omstandigheden waren toen winderig, koud en nat. Van karpers geen spoor. Hoe anders verliep mijn tweede nacht aan het kanaal. Van slapen kwam het nauwelijks…

De sloot - deel 5 (met filmpje)

Het is lekker broeierig weer. Een uitgelezen kans om iets meer te weten te komen over de visstand in de sloot. Het water is inmiddels iets helderder geworden waardoor de vissen in de bovenste waterlagen goed zichtbaar zijn. Al struinend kom ik van alles tegen. Veel klein grut, zeelten verscholen tussen planten, en aan het eind van de sloot zelfs paaiende brasems. Een prachtig gezicht, maar zie ik het goed? Het lijkt wel of er ook zeelten aan het paaien zijn!

De lange adem - deel 3

De vorige sessie sloot ik af met het bevoeren van een nieuw plekje. Overhangende takken, diep water, ondiep water, eilandjes en een doorgang naar een aansluitend groot water. Een nieuwe kans op het vangen van een karper uit deze grote plas.
Alvorens er weer een poging te wagen heb ik er dagelijks met mate gevoerd. Tijdens deze voersessies heb ik helaas vijf andere karpervissers in de omgeving van deze nieuwe stek gezien. Ik ken het water al langer en nog nooit is het zo populair geweest. Inmiddels heb ik er één middag gevist met als resultaat een 60 cm lange brasem.

Deze vis ving ik vanaf de voerplek en gaf me de moed, ondanks de activiteit van andere karpervissers, om er een nachtje te gaan vissen. Het was een heerlijke nacht. Volop genieten, maar geen karper. ’s Ochtends merkte ik pas dat vlak naast mij, op nog geen dertig meter afstand, een collega-karpervisser was aangeschoven. Zijn (of haar) groene tentje stond redelijk onbeschut opgesteld. Mijn pluutje was niet te zien voor die karpervisser. Bij het binnenhalen van de lijnen, de andere karpervisser sliep nog, was ik blij dat onze lijnen niet over elkaar lagen. Stilletjes heb ik ingepakt en ben ik weggegaan. Ik ben bang dat de andere karpervissers elkaar de komende tijd alleen maar in de weg zullen zitten en dat er weinig gevangen zal worden. Dit weet ik niet zeker want ik zal er niet bij zijn. Ik moet namelijk even op adem komen. ‘k Ga eerst verder met andere projectjes. Over een poosje pak ik de lange adem weer op. Ik verwacht dus niet dat de karpervissers die er nu bezig zijn veel succes zullen hebben en het grootste deel geeft de moed waarschijnlijk binnenkort op. Op een enkele collega-karpervisser na zal het water dan weer rustig zijn en kan ik weer mijn ding doen.  Voor nu sluit ik af met een fotoverslagje van een, ondanks de blank, heerlijke sessie. Klik verder voor de foto’s.

De sloot - deel 4

Ik was er even aan toe. Het ‘statisch’ vissen is prachtig om te doen, maar heeft ook zo zijn beperkingen. Ik schreef het woord statisch al tussen aanhalingstekens, want ook op die manier kun je inspelen op situaties. Zie ik honderd meter verderop karperactiviteit dan ga ik echt niet zitten wachten tot ze naar mij toekomen.  Echt statisch hoeft het vissen met de beetmelderopstelling dus niet te zijn. Toch kan wat mij betreft niets het vrije gevoel van het penvissen overtreffen. Gewapend met een minimale uitrusting sluip je van het ene plekje naar het andere. Ieder tikje op de pen vertelt iets over de onderwaterwereld. Plotseling schiet de pen weg en haak je een mooie ruisvoorn. Terwijl je de vis terugzet zie je verderop wat rietstengels bewegen. Zo diep mogelijk in elkaar gedoken benader je die plek. Onder het eigen kantje, vlak achter het riet, laat je het pennetje zakken. Weer bewegen de rietstengels. Het in stealth benaderen van de plek heeft gewerkt. De karper is er nog. En dan, heel langzaam, wordt de pen na een paar korte tikjes weggetrokken. Je slaat aan. Precies op het goede moment. Het water explodeert. De soepele penhengel buigt tot aan het handvat door. Een ervaring die iedere karpervisser, naar mijn mening, een keer meegemaakt moet hebben...