woensdag 16 januari 2013

De Jacht - Metersnoek 27

Het is dinsdag 15 januari. Ik kijk op mijn mobieltje. Ik ben nu anderhalf uur aan het wakvissen. Deze doordeweekse middag was ik vroeg vrij en kon ik eventjes vissen. Het is inmiddels alweer tijd om naar huis te gaan. Helaas zonder aanbeet. Echt jammer want ik had mijn actiecamera continu aangehad en hoopte op het vastleggen van een aanbeet en het drillen van een snoek. Ik ruim rustig op. Eerst breng ik de onthaakmat, het schepnet, het meetlint en de leeggegoten emmer naar de auto. De hengel heb ik met de beugel open weggelegd en de kniptang plus onthaaktang laat ik liggen. Mocht ik toch een aanbeet krijgen dan kan ik de snoek m.b.v. de kieuwgreep landen, onthaken en snel terugzetten. Met dit koude weer moet een vis namelijk niet lang boven water blijven i.v.m. vorstschade. De actiecamera zou de vangst registreren en foto’s vind ik dan niet per se nodig. Vis ik zonder vismaat/camera-assistent tijdens een vorstperiode en ik wil toch foto’s maken m.b.v. bijvoorbeeld een timer, dan maak ik van mijn onthaakmat een soort badje. Zo kan ik tijdens het maken van foto’s de snoek telkens in het water, dat in de onthaakmat ligt, terugleggen. Ook blijf ik water over de snoek gieten. Op deze manier wordt de kans op vorstschade beperkt, maar het is natuurlijk het veiligste om de snoek te onthaken en meteen terug te zetten. Overigens heb ik het in het geval van alleen vissen en het maken van foto’s nog steeds over een zeer beperkte tijd waarin iedere seconde telt.
 
Het wak vriest snel weer dicht...




Vanaf mijn auto loop ik weer richting mijn hengel. De dobber drijft heel rustig in het alweer bijna dichtgevroren wak. Ik pak de actiecamera. De kans op het vastleggen van een aanbeet is nu echt voorbij. Terwijl ik de camera naar de auto breng blijf ik geregeld omkijken en zie dat mijn dobber er nog steeds is. Ik zet het cameraatje in de auto, draai mij weer om en kijk naar de dobber. Zie ik het goed? Speelt mijn hoofd een spelletje met mij? Potverdepotver! Hoe is het mogelijk! De dobber is weg!

Wat zou het leuk zijn om deze winter een snoek uit een wak te trekken. Helemaal na het afgelopen weekend. Want voordat we verdergaan bij de ondergedoken dobber neem ik je eerst mee naar zaterdag 12 januari. Ik stap mijn bed uit. Voor mijn doen vrij laat. De week ervoor was een drukke werkweek geweest en mijn gedachtes waren toen niet veel bij het vissen. Ik had zelfs het weerbericht niet bekeken. Ik doe de gordijnen open en ben aangenaam verrast. Een prachtige witte wereld laat mijn ogen schitteren. Snel omkleden, even eten en dan snoeken in de sneeuw. Yes! En zo rijd ik richting stek 1 van de visplas.

Onderweg naar de visplas...
Onderweg maak ik een foto van de mooie witte wereld, maar hoe dichter ik bij de visplas kom hoe minder sneeuw er ligt. Aangekomen bij de visplas is er nauwelijks nog een sneeuwkristal te bespeuren. Wat moet ik doen? Het is ondanks de oostelijke wind mooi snoekweer. Op stek 1 kan ik heerlijk uit de wind vissen, maar niet in de sneeuw! Ik heb iets met sneeuw en vandaag zelfs meer met sneeuw dan met snoek. Zonder verder na te denken rijd ik weer weg. Weg van de visplas, op weg naar de zandafgraving zo’n 60 km verderop. Hopelijk zou daar wel sneeuw liggen…
 
Er aangekomen ben ik blij. Er ligt sneeuw. Minder dan bij mij thuis, maar ik neem er genoegen mee. Ik sjok met al mijn spullen naar mijn stek bij de zandafgraving. Wat een pokkeneind lopen is dat toch! En nu met al die sneeuw, ja ja… ik wilde het zelf, is het al helemaal een slopende tocht. Eindelijk ben ik er. Ik voel de oostelijke wind in mijn gezicht. Het voelt hier veel kouder aan dan bij de intiemere visplas. Achter mijn parapluutje is het wel comfortabel en geniet ik van het winterse landschap. Mijn humeur is goed, maar ik heb niet het gevoel dat ik iets ga vangen deze dag. Aan het eind van de dag blijkt mijn gevoel te kloppen. Het was een heerlijke, maar visloze, winterdag. 
Een heerlijke, maar visloze, winterdag...
Terug naar dinsdag 15 januari. Mijn dobber is weg en ik probeer vanaf mijn auto al rennend en glijdend zo snel mogelijk bij mijn hengel te geraken. Ik sla meteen aan, maar dat is nog behoorlijk lastig met een lange hengel, vissend in een klein wak onder een brug. De lijn schuurt langs het ijs. Ik ben bang voor lijnbreuk en houd daarom de top van de hengel zo laag mogelijk. Zo kan ik de lijn bij het ijs vandaan houden. Eventjes lijk ik controle te krijgen, maar plotseling is er geen weerstand meer. De snoek is gelost. Onder de brug galmen een paar, niet voor herhaling vatbare, woorden. Ik baal ontzettend! Het vangen van een snoek uit een wak, in de sneeuw, heeft iets speciaals en ik heb het zojuist verkloot! Zo is het! Of, in ieder geval… zo voelt het!
 
Te vroeg aangeslagen?
De sardine hangt nog aan één dreg. Ik bekijk de toegetakelde sardine. Heb ik te vroeg aangeslagen? Een beetje moedeloos ga ik naar huis. Thuis is mijn humeur, netjes gezegd, niet optimaal. Ik besluit de negatieve energie die zich in mijn lichaam heeft opgehoopt te gebruiken. Ik heb niet een negen tot vijf baan. Als ik wil kan ik altijd werken. Vissen gebruik ik vaak als rem. Even geen werk. Vandaag gebruik ik vissen juist als katalysator. Ik heb de hele avond hard gewerkt. Dingen die ik al langere tijd voor mij uit heb geschoven zijn nu klaar. Dat voelt fijn! Het geklooi bij het wak is weer om te lachen. Want tja, wat moet ik anders… het is ‘maar’ vissen… 

9 opmerkingen:

  1. Mooi verhaal Koen, je krijgt altijd beet op onverwachte momenten. Sneeuw heeft voor mij ook een raar soort aantrekkingskracht als kind vond ik het prachtig en nu nog steeds. Wakvissen in Nederland dat doe je niet vaak, jammer dat je die snoek niet heb kunnen verleiden met je sardine maar er komen nog een paar koude dagen aan dus wie weet.

    Groet, Bjorn.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Echte een zuigverhaal. Daarmee bedoel ik dat mijn aandacht volledig opgeslokt werd bij het lezen van je verslag. Geweldig. Zelf heb ik (karpervissen) 2x meegemaakt dat de lijn begon te lopen tijdens het opruimen. Het effect van verbazing wat dan ontstaat is groot. Leuk om te zien hoe snel je ineens beweegt als je die run ziet gaan, terwijl je je fiets/auto op een afstand aan het inladen bent met je schepnet! Tegenwoordig ruim ik mijn schepnet als laatste op. Ik ken tegenwoordig namelijk ook dat verhaal van die ezel en de steen.
    Groet, Michael

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dennis Doodaasvisserdonderdag, 17 januari, 2013

    Het had zo mooi kunnen zijn ;) Komt er nog een nieuwe poging? Of zullen de plaatselijke schaatsenlopers daar niet zo blij mee zijn?

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hee Koen ,deze snoek wou dus niet mee werken aan het maken van een film helaas, zo bleek...veel snoeken willen graag anoniem blijven he is het probleem ;) hehe .
    En nu word het schaatsen zeker? Hier leggen de schaatsjes al gereed!


    Grt,Dennis .

    BeantwoordenVerwijderen
  5. @Bjorn: Ja, als kind maakte ik enorme sneeuwkastelen. Fantastisch was dat! Het gevoel voor sneeuw is toen begonnen en gaat gelukkig nooit meer weg :)
    Wie weet trek ik nog een snoek uit het wak, maar ja… ik zit nu wel even in mijn stroeve fase wat betreft het vissen. Alles loopt niet helemaal zoals ik het wil, hehe.

    @Michael: Een zuigverhaal! Gelukkig leg je het even uit, hahaha, ik zou het zomaar negatief kunnen interpreteren ;) Maar leuk zeg, dat je hebt genoten van het verhaal! Ik heb je blog Pendingen.blogspot.nl ook rechts bij mijn andere te volgen blogs toegevoegd. Mooi blog heb je!

    @Dennis Doodaasvisser: Nou, ik houd het wak gewoon ijsvrij hoor. Als ze er willen schaatsen leggen ze er maar wat takken omheen. Binnenkort doe ik nog een poging. Ik hoop toch zo dat het gaat lukken :)

    @Dennis MK: Tja, ik kan natuurlijk een balkje over de snoekenogen monteren bij het maken van een filmpje. Misschien willen ze dan wel ;)
    De schaatsen zijn geslepen, maar ik zal ook nog even gaan wakvissen. Zo leuk om te doen!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Tja, weer een ervaring rijker zeg maar. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Michael ruim ik tegenwoordig eerst mijn hengels op. Als het had moeten gebeuren, had het al moeten gebeuren, mijn motto zeg maar. Toen ik dat nog niet deed heb ik wel verrassingen meegemaakt. Maar ja, ik ben inmiddels een ouwe eend en verrassingen zijn niet goed voor mijn hart :)

    Je gaat nog genoeg vis vangen maar kloten blijft het natuurlijk wel. De echo onder die brug blijft nog wel even galmen. Ook dat is mooi. Niet op het moment zelf, wel over een jaar of 5..... Van de week had ik een dikke meter in z'n nek en ik verspeelde 'm! Helemaal gek werd ik terwijl ik de vis toch weer teruggezet had. Uiteindelijk telt de thrill.... Toch? Mmmm....

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ja Rolf, een ouwe eend… nog gefeliciteerd trouwens ;) Misschien moet jouw motto ook maar mijn motto worden… want tja, ik ben alweer bij het wak geweest en helaas geen enkele aanbeet. En dan ga ik toch weer denken aan de misser beschreven in bovenstaand verslag. Had ik gewoon de hengel eerst opgeruimd dan was er niks misgegaan, maar van een thrill zou ook geen sprake geweest zijn… Maar goed, misschien was het maar een heel klein snoekje van mij. Ik kan mezelf goed troosten bij deze gedachte, hehe… jij hebt gewoon gezien dat je een dikke meter verspeeld hebt. Arme jij! ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Mooie ervaring dat wakvissen en spannend verslag hierboven. Afgelopen zondag lekker gevist tijdens een opkomend sneeuwstormpje. Dat geeft inderdaad wel wat speciaals, staand op een witte steiger probeerde ik een dikke wintervoorn te verschalken om die onder een dobber te parkeren. Dat werden helaas dikke brammerds die ik maar liet gaan. Komend weekend weer een poging wagen dan maar ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Hoi Tsak,

    Zeker een mooie ervaring. Ongeveer vier jaar geleden heb ik het ook gedaan… toen wel met succes. Zal eens kijken of ik die foto’s nog kan vinden. Misschien plaats ik ze dan wel bij een volgend verslag.

    Leuk dat ook jij een poging hebt gewaagd!! Succes komend weekend. Ben zeer benieuwd hoe het bij jou zal gaan :)

    Groet,

    Koen.

    BeantwoordenVerwijderen