Het geheime water 3

Nadat ik gevoerd had bij het geheime water was er geen weg meer terug. Zo werkt dat bij mij. Beslis ik ergens te voeren dan sluit ik als het ware een psychisch contract met mezelf af. Ik zal er in ieder geval één keer moeten gaan vissen.  Wat was dat toch gisteren? Wie reed met een noodgang achteruit het pad af? Een jager? Of toch een stroper? Terwijl ik naar de stek rijd laat deze gedachte me maar niet los. Een jager heeft helemaal geen reden voor dit rare gehaaste gedrag. Een stroper des te meer. Misschien had hij mij gezien, en wilde hij niet herkend worden? Of hij was bang dat ik het nummerbord kon lezen. Ik heb het de hele tijd over een hij, misschien was het wel een vrouw! Een stroopster. Klinkt ineens een stuk chiquer. Niet geheel ontspannen rijd ik het doodlopende weggetje in. Ik parkeer de auto aan het einde van het weggetje en speur naar bandensporen anders dan die van mijn auto. De profielen die ik bij mijn parkeerplek kan zien zijn allemaal van mij. Gelukkig. Dit stelt mij enigszins gerust. Uit je kop zetten Koen! Lekker vissen, niet denken, gewoon doen…

Het geheime water 2

Het geheime water ligt in een mooi natuurgebied. Het is te ver rijden om er dagelijks te kunnen voeren, maar voordat ik er zou gaan vissen wilde ik er i.v.m. aasherkenning wat van mijn ‘heerlijk’ geurende gekookte deegballen deponeren. Om mezelf niet helemaal voor gek te hoeven verklaren koppelde ik er een flinke natuurwandeling aan vast. Alleen maar voor een voerbeurt twee uur in de auto zitten gaat wel erg ver. Aan de andere kant, als een voerbeurt het verschil tussen blanken en vangen kan maken, dan kijk ik ineens heel anders tegen de lange rit aan.  Voor de zekerheid toch maar die voettocht…

Vannacht deed ik iets goed…

Het is alweer vier jaar geleden dat ik mijn eerste dertig-ponder ving. Wat was ik blij met die vis! Inmiddels heb ik al heel wat dertigers gevangen en zelfs al een machtige schub van ruim boven de 20 kilo, en ook nog eens van openbaar water in Nederland! Ik mag niet klagen over de laatste visjaren, maar dit jaar gaat het allemaal wat stroef. Er is in de laatste winter en in het vroege voorjaar nogal wat karpersterfte geweest op een paar van mijn favoriete wateren. Er wordt op die wateren dan ook slecht gevangen. Op de wateren waar, voor zover ik weet, geen sterfte is geweest vallen de vangsten ook tegen. Niet alleen van mij, maar collega-vissers vangen ook slecht. Het zit niet in mijn aard om te klagen. Zo moet je het bovenstaande ook niet lezen. Het zijn nu eenmaal de feiten van dit moment. Ik geniet volop van het vissen, of ik nu blank of niet. Niet dat ik genoegen neem met een blank. Dat zeker niet! Ik probeer, ik zoek, ik pas aan, ik speur, ik vecht, ik droom, ik reflecteer, ik informeer, ik… ik doe alles wat ik kan. En vannacht deed ik blijkbaar iets goed. Ik ving een monster, een varken, een buffel. Er is niks sierlijks te vinden aan deze vis. Ze is lekker zwaar, dikke buik, grote bek. Een zwijn dus. En weet je wat nu het leuke is? Na vier jaar vissen heb ik mijn eerste dertig-ponder weer teruggevangen. Kan het nog mooier?

Ik was helemaal tevreden over het behaalde resultaat, maar werd in de vroege ochtend verrast door nog een keiharde fluiter. Geen zwijn deze keer, maar een mooie stevige schub. Het type vis waar ik van houd. Toch is een zwijn op de mat af en toe ook best lekker moet ik zeggen…

Vaderdagcadeau Shimano baitrunner DL 4000FA

Ik ben blij met mijn nieuwe molen, maar de tekeningen en knutselwerkjes die ik deze ochtend van mijn drie dochtertjes heb gekregen betekenen nog veel meer voor mij. Ik kan er hier uitgebreid een verhaal over gaan schrijven, maar ik denk niet dat ik jullie daar een plezier mee doe. 
Ting, ting, ting... de heldere klanken van de slip klinken als muziek in mijn oren. Het schubkarpertje levert een laatste krachtinspanning voordat het omsloten wordt door het voor deze vis overdreven grote net. Genieten zeg... zo'n mooi vaderdagcadeau. Bedankt meisjes! 

Mijn nieuwe molen...

De heldere klanken van de slip klinken
als muziek in mijn oren...

Het geheime water

Het afgelopen vroege voorjaar, het project boerenbrug was al opgestart, kreeg ik een mail. De persoon in kwestie wil liever niet bij naam genoemd worden. Hij is nogal gesteld op zijn privéleven en wil daar graag de controle over houden. Verstandig, want alles wat je op het internet zet geef je als het ware een beetje uit handen. De persoon, ik noem hem voor het gemak even Johan, heeft zelf veel gevist. Door omstandigheden is dit nu helaas niet meer mogelijk. Een door hem opgestart project heeft hij niet met voldoening kunnen afronden. Het leek hem leuk dat ik zijn project zou gaan afronden. Hij kan dan vanuit zijn (niet zelfgekozen) luie stoel meegenieten.

De boerenbrug 14 (onderwaterbeelden)

Bij de start van dit project had ik meer karpervangsten verwacht. Ik hoopte op af en toe een zeelt als bijvangst. Precies het omgekeerde is gebeurd. Erg vind ik dit niet want wat is zeelt een mooie vis. De stugge vechtstijl, de mooie rode ogen, de kleur, alles is mooi. Ze zouden alleen wat groter moeten worden, maar met niet al te zwaar visgerei is het een geduchte tegenstander. Met mijn onderwatercamera heb ik beelden kunnen vastleggen. Het water was niet optimaal helder, maar ik vind het resultaat de moeite waard. Ik hoop jij ook...

De boerenbrug 13 (nachtje in de openlucht)

Ik loop een beetje achter met updaten. Werk en gezin hadden even mijn prioriteit. Het is nu zondagmiddag en ik bekijk de foto's die ik de laatste tijd heb gemaakt. Met name het bekijken van de foto's die ik een weekje geleden maakte tijdens een nachtje vissen bij de boerenbrug geven mij een goed gevoel. Ik kon die nacht zonder tentje slapen. Het was warm, bijna windstil en grotendeels onbewolkt. Het was op en top vakantiegevoel. Beter kan gewoon niet. Nou ja, de vangst van een karper had het nachtje nog mooier kunnen maken...