Karperen met Jens.

Jens en ik, wij hebben al heel wat uurtjes samen aan de waterkant doorgebracht. Ik kan mij nog herinneren dat ik hem voor het eerst zag bij onze plaatselijke visvijver. Samen met een vriend was hij daarnaartoe gereden op de fiets met daarachter een heuse viskar! Van een afstandje kon ik al zien dat hij, ondanks zijn jonge leeftijd, een serieuze visser was. Ik ben even gaan kijken bij de jongens en vol trots lieten ze mij wat visfoto’s zien op hun camera’s. Nergens een greintje arrogantie te bekennen hoor, maar wel bleek dat Jens in de vijver waar ik al heel wat uurtjes had gevist een voor mij onbekende 32-ponder had weten te vangen. Potverdorie, ik gunde het die jongen natuurlijk wel, maar ik kon niet  verbloemen dat ik die vis toch ook wel erg graag een keer in mijn handen zou willen hebben! Je begrijpt dat ik de jacht op die vis toen heb geopend.  Om een lang verhaal kort te maken heb ik, nadat een andere vismaat in mijn bijzijn die 32-ponder eerst nog een keer ving, uiteindelijk deze vis ook gevangen. Mijn eerste 30-ponder was het. Gevangen onder een heldere sterrenhemel, mijn hengels op de kant met de lijnen in de knoop doordat deze vis een andere route had genomen dan mijn bedoeling was. Nagenietend zat ik daar, alleen, in het gras, met een glas wijn, op mijn manier een feestje te vieren. Zulke momenten vergeet je nooit… Nu, jaren later, vis ik geregeld samen met Jens. Bijna nooit meer in de visvijver, maar meestal op kilometers lange kanalen, waar het iedere keer weer een verrassing is wat je vangt.

Het afgelopen weekend gingen we voor het eerst in 2011 samen een nachtje karpervissen. Nadat ik mijn karpermaterialen in mijn stationcar had gedaan, de auto zat al behoorlijk vol,  ging ik Jens ophalen. Bij Jens thuis hebben we zijn materialen erbij gepropt. Het paste precies en je zou zeggen dat we minstens een week weg zouden gaan i.p.v. één nachtje. Tijdens het rijden naar de stek bespraken we onze kansen. We waren het met elkaar eens dat we meer kans gingen maken dan de vorige week toen ik wakker werd met uitzicht op een bijna helemaal dichtgevroren kanaal. Maar goed, makkelijk ging het nog niet worden, want het water was nog verschrikkelijk koud. Bij de stek aangekomen zien we wel wat kringen in het water van voorntjes. Een goed teken, en hoopvol installeren we ons kamp voor de nacht. Nadat alles op zijn plek stond gingen we, uit de wind, op ons gemak voor Jens zijn paraplu zitten. Ja, je hoort het goed, paraplu! Jens houdt van frisse lucht en slaapt, hoe koud het ook is, onder zijn pluutje. Bikkel!! Of is Jens een beetje lui en is een overwrap over zijn paraplu voor hem te veel werk? Nee, positief denken Koen.  Jens is en blijft een bikkel!

We zaten nog geen vijf minuten voordat bij ons allebei ons vishart van schrik op hol sloeg. Pieieieieieiep!!!! Eén van Jens z'n delkims verstoorde de rust en langzaam kwamen we tot het besef dat Jens een run had op zijn verre hengel. De eerste van het jaar! Ik was op zoek naar het schepnet en Jens probeerde zijn record hardlopen te verbreken. In de verte zag ik een golf in het water. Grote vis! De golf werd nog groter. Een hele grote vis!! De golf werd absurd groot en het water begon te stromen. Langzaam kwam het besef en kwamen we er lachend achter dat het geen run was. Stom, van tevoren denk je dat dit je niet overkomt. We wisten allebei dat Jens zijn verre hengel voor een gemaal lag en dat als deze aan zou gaan er een flinke stroming zou ontstaan en de slappe lijn van Jens meegenomen zou worden met als gevolg een fluiter. Nou ja, we wisten allebei weer eventjes hoe een eerste run van het jaar voelt. Lekker dus, haha. Nu maar afwachten totdat de echte eerste run komt.

Die avond gebeurt er, behalve het bereiden, ik kan beter zeggen opwarmen, van een maaltijd helemaal niets. Allebei zijn we rond een uur of tien moe en kruipen in ons nest. Vlak voor het slapen gaan zeggen we nog tot straks tegen elkaar, hopende op een onderbreking van de nachtrust door een mooie fluiter.

Die nacht is het stil. Het enige waar ik nog even wakker van word is het lichte getik van een regenbuitje, maar al snel ben ik weer in dromenland. In de ochtend word ik langzaam wakker en kijk door het kiertje van mijn overwrap, waarvan ik de rits een stukje heb openstaan. Het is al licht. Ik lig heerlijk, net als iemand tegenover mij aan de andere kant van het kanaal. Een man op een ligfiets rijdt voorbij en kijkt naar ons kamp. Ieder z’n hobby zal hij wel denken, ik denk hetzelfde. Jens is ook wakker geworden en maakt een heerlijk bakje koffie voor mij klaar. Alles heeft hij keurig voor elkaar, maar een fatsoenlijke koffiemok heeft hij niet bij zich? Jens is niet voor één gat te vangen en leegt een blikje maïs dat vervolgens prima dienst kan doen als koffiemok. Handig!

Allebei hebben we nog volop hoop omdat we uit ervaring weten dat hier in het voorjaar de meeste karpers ’s ochtends gevangen worden. Helaas laat het zonnetje het een beetje afweten en wordt onze hoop in de loop van de ochtend steeds minder. Maar dan, een piep….en nog een piep…..ja hoor, de eerste brasem is een feit.

Netjes onthaken we de vis en zetten deze weer terug. En daarmee is dit verhaal klaar. Geen karper deze nacht, maar daarom niet getreurd. Lang kan het niet meer duren, de signalen zijn positief. Sommige knoppen aan de bomen lopen alweer uit, de kieviten hebben al volop eieren gelegd, de brasem laat zich weer vangen en de voorntjes maken weer mooie kringen aan het wateroppervlak. Er is weer leven en dat geeft moed.