Penvissen in de natuur

Ik verlang naar het voorjaar. Lekker met mijn tentje aan de waterkant.  De geur van het vers groeiend gras. Vogeltjes die begonnen zijn met het verleidingsspel. Zonnetje op je gezicht, bakje koffie, wat heeft een mens nog meer nodig? Toch blijf ik niet hangen in die droomwereld. Ik wil vissen, hoe dan ook!

Vandaag was het een stuk frisser dan de sessie van vorige week (zie verslag zaterdag 15 januari 2011). Ik twijfelde of de karpers in het ondiepe slootje wel zouden willen azen.  Net als de vorige keer heb ik op de plekken, waar ik in dit jaargetijde karper zou kunnen verwachten, zeer minimaal wat blikmaïs gevoerd. De vorige keer hoefde ik niet lang te wachten op een aanbeet. Deze keer was dat een ander verhaal.  Na zo’n twee uur al mijn stekjes afgevist te hebben, had ik niet veel hoop meer op het vangen van een karper. Het enige wat ik nog kon bedenken was dat ik ze kon gaan verleiden met wat meer opvallend aas, zoals felgekleurde roze plastic maïskorrels en kleine fluor pop-upjes, maar dit werkte ook niet. Een kronkelende worm dan? Ook niks!  Jammer, dan maar weer naar huis.

Ik was mijn spullen al aan het inpakken, maar dit voelde helemaal niet goed.  Had ik wel gevist waar de karper zat? Als je niet voorzichtig genoeg bent bij dit soort slootjes zie je geregeld een boeggolf van een geschrokken karper, ook in de winter. Ik ben dan ook expres langs al mijn stekjes gelopen en heb bij ieder plekje even flink op de grond gestampt. Geen golfje! Ik weet de reden niet, maar het was duidelijk. De karpers zaten niet op de voor mij bekende hotspots. 

Weg roze plastic maïs en weg fluor pop-upjes. Opnieuw maïs aan de hair en stug al het minder aantrekkelijk uitziende water afvissen. Mentaal moest ik mij hier wel even overheen zetten. Het gedeelte van de sloot dat ik nu aan het bevissen was is namelijk een lang recht stuk zonder buizen, sluisjes, hoekjes, etc. Toch moesten ze daar ergens zitten. Meter voor meter heb ik het water afgevist totdat ik een boeggolfje zag.  Ai! Niet voorzichtig genoeg geweest? Ik gooi snel mijn montage voorbij het boeggolfje en trek daarna voorzichtig de montage op de plek waar het boeggolfje gestopt was. Gelukkig, de karper voelde zich blijkbaar nog op haar gemak want vijf minuten wachten en daar ging mijn dobber. Zachtjes liep deze tegen de stroming in en meteen sloeg ik aan. Hangen! Deze keer had ik de grotere zus van vorige week te pakken. Nou ja groot, voor dit water een mooie karper. Tijdens het penvissen gaat het mij ook veel minder om de ponden dan tijdens het statisch karperen.  

Het gaat niet alleen om de ponden.

Net als vorige week loop ik met een voldaan gevoel door het veld naar mijn auto. Onderweg kom ik nog reeënsporen tegen. Ik besef heel goed dat ik het hier goed heb in Drenthe. Volop natuur, redelijk goed viswater en relatief weinig vissers.  Zo loop ik lekker dagdromend terug totdat ik vanuit mijn ooghoeken een op de kop liggend bordje zie. Ik draai het om en zie dat dit gebied waar ik mij bevind eigenlijk verboden is, of was, voor mij. Het is een oud bordje en gelukkig staat het niet meer rechtop. Natuur is prachtig en natuurbescherming is goed. Wel zie ik bij steeds meer gebieden in mijn omgeving van dit soort bordjes staan. Boeren trekken weg, het is niet meer rendabel. De kleine akkertjes en weilandjes met kieviten en grutto’s maken plaats voor natuurgebieden met ganzen, reigers, zeldzame vlinders, etc. Ook heel mooi, maar toch geeft het mij een dubbel gevoel. Zeker als ik er, als rustige wandelaar/visser niet meer mag komen.

Reeënsporen.