Penvissen (tweede poging)

De vorige keer penvissen leverde geen karper op (zie verslag 9 januari 2011), maar leuk was die sessie wel!  Dit weekend wilde ik het nog maar eens proberen.  Deze keer ging ik niet alleen voor de frisse neus. Ik had er een goed gevoel over. De temperatuur was weer wat hoger en in de ondiepe watertjes, waar ik graag met de penhengel  op karper  vis, heeft dit veel sneller invloed op de watertemperatuur  dan op de diepe zandputten waar voornamelijk statisch op karper gevist wordt. De iets hogere watertemperatuur had dan ook een positieve invloed op het eetgedrag van de karpers. 

 

Ook bij het penvissen
gebruik ik de hair.

Net als de vorige keer moest de zoete blikmaïs het gaan doen. Op meerdere plekken, waar ik in dit jaargetijde karper verwacht, strooide ik hooguit 20 korreltjes maïs. Om de beurt ben ik deze plekken gaan afvissen. Sluipend en kruipend door de modder, blij dat ik in the middle of nowhere zat. Tja, voor een niet-visser moet het er toch behoorlijk belachelijk uitzien! Een volwassen vent onder de modder bij een slootje van hooguit twee meter breed. Maar goed, heeft iedere hobby niet zo zijn eigenaardigheden?

Zo, nu weer terug naar het eetgedrag van de karpers.  Ik hoefde niet heel lang naar mijn pennetje te turen. Een opsteker gevolgd door een rustig weglopend pennetje deed mijn adrenalinepeil behoorlijk stijgen. Aanslaan, hangen en………lossen! Erg jammer, maar ik liet de moed niet zakken en had nog wat voerplekjes over om af te vissen. Een half uurtje later was het raak.

Een prachtig schubje leverde een mooie strijd. Een strijd die het schubje niet kon winnen, omdat ik van mening ben dat je bij het penvissen niet te dun moet vissen.  Over het algemeen wordt juist bij het penvissen veel bij obstakels gevist. Ik weet dat als je vist je altijd een risico neemt ten nadele van de vis. Toch doe ik er altijd alles aan om dit risico zoveel mogelijk te beperken.  Het resultaat: een prachtig goudkleurig schubje. Met een voldaan gevoel ben ik hierna begonnen met de lange wandeling door het veld terug naar mijn auto.

Heerlijk dat penvissen. Toch kijk ik ook wel weer uit naar de gillende beetmelders. Zo heeft iedere tak van de sportvisserij wel zijn charme. Maar goed, ik kan niet alles tegelijk. En met mijn beperkte vistijd moet ik geduld hebben en dat behoor ik ook te hebben als sportvisser.