Terug van vakantie (deel 6)

Ik sloot de vorige update af met de woorden: op deze stek ben ik nog lang niet uitgekeken. Toch begint de hunkering naar lange donkere nachten aan moeilijke wateren zodanige vormen aan te nemen, dat ik afscheid begin te nemen van deze prachtige stek. Dit is dan ook het een-na-laatste deel van de serie Terug van vakantie. 

Op het moment is er nog genoeg insectenleven zichtbaar, maar dit zal niet lang meer zo zijn. De herfst nadert met rasse schreden en ook de winter laat niet lang meer op zich wachten. Ik kijk uit naar de komende periode, hoewel ik de verminderde daglichturen wel zal gaan missen. Gelukkig is vissen ook het leven in het hier en nu, en dus geniet ik volop van wat er zich op dit moment  afspeelt.

Natuurlijk kan ik in de koudere maanden wel blijven genieten van de ijsvogels. Dit zijn immers standvogels... hoewel ze in koudere streken, als alles dichtgevroren is, wel wegtrekken.

 

Deze een-na-laatste sessie liep in vergelijking tot de vorige sessies minder goed. Tot nu toe kwamen de aanbeten bij daglicht, maar deze keer was het tot het donker stil. Wel had ik een karper zien rollen op mijn stek en dit deed mij besluiten langer te blijven zitten. Het zou een kwestie van geduld zijn voordat ik een aanbeet mocht verwachten. Rond een uur of elf werd mijn geduld beloond en moest ik in het pikkedonker op zoek naar mijn hengel. De slip gierde het uit. Op gehoor en op de tast wist ik mijn hengel (die niet op een beetmelder, maar in het gras lag) terug te vinden.

De karper ging helemaal los, maar zwom gelukkig hoog in het water. Op deze manier werd de ophoping van wier rondom mijn lijn beperkt en kon ik fatsoenlijk blijven drillen. Ondertussen had ik mijn hoofdlampje opgezet en bij het scheppen van de vis viel meteen op dat ik te maken had met een speling der natuur. Deze karper had maar één oog. Zo leek ze te zijn geboren, want er was geen sprake van een geheelde wond. Overigens best handig bij het onthaken op de mat. Zolang de kant met het missende oog naar boven lag gedroeg de karper zich rustig en kon ik in het volle licht van mijn hoofdlampje de vis keurig onthaken. 

Ik vond het na deze vangst genoeg geweest. Inmiddels zaten de eerste werkweken er weer op en deze hadden behoorlijk wat energie gevreten. Vermoeid, maar opnieuw voldaan, wandelde ik terug naar de auto. Ik zou nog één keer terugkomen op deze stek...