Ik heb de afgelopen periode veel gevist op grote, maar
vooral diepe, zandgaten. De voerboot komt op dit soort wateren volledig tot
zijn recht. Voorheen was ik afhankelijk van de werpafstand. Ik moest maar hopen
dat de snoeken zich aan de kant ophielden. Nu kan ik vissen waar ik wil. Het
water is m.b.v. de dieptemeter in een mum van tijd gepeild en vervolgens kan ik
een inschatting maken van waar de snoeken zich zouden kunnen ophouden. Dit is
nog knap lastig moet ik jullie zeggen! Een brug of haven biedt veel meer
zekerheid dan een zandgat met een overvloed aan taluds aflopend van 1 meter
naar 15 meter diepte. Voorheen genoot ik ook volop van het vissen in zandgaten,
maar ik miste de grip op succes. Nu kan ik een beperkt visbereik niet meer als
excuus gebruiken. Als ik nu niets vang kan ik alleen mijzelf de schuld geven.
Dat doe ik op het moment dan ook geregeld, want wat kan het vangen van een
snoek op bepaalde wateren moeilijk zijn! Toch is het me wel een aantal keren gelukt.
Ik kan jullie nu vertellen dat de bevrediging van het vangen van een snoek uit
een lastig water mij een enorme voldoening geeft. Natuurlijk weet ik dat ik
ergens anders meer/makkelijker kan vangen, maar daar haal ik op dit moment dus
niet de voldoening uit die ik zoek. Bovendien heb ik zittend aan een groot diep
zandgat altijd het spannende idee dat er ergens in de diepte een
monsterzoetwaterkrokodil leeft. Niet zomaar een metersnoek, maar dé vangst van
je leven! De laatste vangsten waren geen meters, maar genoten heb ik zeker en
wat niet is kan nog komen…
 |
| Prachtige dag... |
Op een prachtige zonnige dag, het was maar drie graden
Celsius maar het voelde comfortabel, viste ik op drie dieptes. Acht meter, vijf
meter en één meter. De laatste montage lag op het punt waar het zandgat over
gaat in een sloot.
