De Jacht - Metersnoek 41

Twee keer is er weer gevist op een van onze meest indrukwekkende zoetwatervis Esox Lucius, oftewel de snoek! De eerste sessie van de twee heb ik doorgebracht aan een mysterieuze, maar zoals achteraf is gebleken ook moeilijke, stek. Verscholen achter de bosjes heb ik een poging gewaagd, maar jammer genoeg zonder succes.

De tweede sessie was qua vangsten een stuk succesvoller. Aan het zogenaamde turfkanaal (zie De Jacht – Metersnoek 39) was het letterlijk en figuurlijk een stormachtige sessie. Geregeld moest ik mijn petje even vasthouden als er weer een windstoot voorbij denderde. Ik had mijzelf zo gepositioneerd dat de wind eerder bij mijn beetmelders was en ik dus  telkens in de vorm van een paar piepen een waarschuwing kreeg. Op een gegeven moment hield na de zoveelste windstoot een beetmelder niet op met piepen. De eerste snoek van de dag was een feit! Een woest ogende, en licht gehavende (zie de buik), snoek werd geland. Tijdens het foto’s maken was het een kwestie van goed nathouden. De wind droogt het tere schubbenhuidje van de snoek namelijk snel uit.

Niet lang na de eerste snoek volgde de tweede aanbeet. In vlot tempo werd lijn genomen. Ik sloeg snel aan en zag een kleine snoek bovenkomen die de aasvis niet had kunnen weerstaan. Door het kleine formaat nog niet imposant, maar daarom niet minder mooi!

Vervolgens viel het stil en besloot ik te verkassen. Met een rij naaldbomen in de rug qua wind een goede keuze, maar een aanbeet volgde niet direct. Toch ben ik daar een paar uurtjes blijven zitten en zo zie je maar dat bij het doodaasvissen de aanhouder vaak wint! Een dikbuikig monstertje maakte mijn vismiddag compleet. Het turfkanaal bevalt me wel…