De sloot – deel 3

Zondag 14 april: Het is zonnig weer en ik sta bij de sloot bovenop een brug. Ik probeer door het water heen te kijken. Het water is erg troebel, maar hoe langer ik blijf kijken hoe meer ik zie. Voorntjes trekken aan de oppervlakte voorbij. Naast een brugpijler zie ik het silhouet van een snoekje. Een schaduw in de vorm van een vogel trekt over het water. Ik kijk naar boven en zie een buizerd. Vissen is mooi! Maar dan zie ik een deining in het water. Onder drijvende plantenresten beweegt iets. Het puntje van een staart prikt door de planten heen. De vis verlaat de beschutting en ik kan eindelijk zien wat het is. Nu is vissen nog mooier! Ik zie een karper…

Voorzichtig strooi ik wat gebroken boilies voor de karper. De karper schrikt niet en lijkt zelfs op het aas af te gaan. Snel maak ik een hengel in orde. Een vastloodsysteempje met aan de hair een stukje boilie. De karper is nog steeds zichtbaar. Ik laat de montage zo’n 20 cm voor zijn neus zakken. Hij schrikt niet en zwemt zelfs een stukje richting haakaas. Ik verwacht ieder moment een strak lopende lijn. Dit gebeurt niet. De karper vertrouwt het zaakje blijkbaar toch niet helemaal en zwemt rustig weg. Ik kwam alleen om even te observeren en wat te voeren. De tijd is op. Ik moet naar huis.

De volgende dag ben ik terug. Veel tijd heb ik niet, maar soms is dat genoeg. Ik stel twee statische hengels op. Dit doe ik zodanig dat de toppen ver over het water steken. Krijg ik een run onder de brug door, dan raakt de lijn op deze manier de pijlers niet. Binnen een half uur is het zover. Een knetterende run, maar helaas maar een korte. De top van de hengel veert terug, de lijn valt slap. Gelost!

 

Dinsdagavond 16 april heb ik het geluk weer een paar uurtjes voor mezelf te hebben. Wat zou ik eens gaan doen?  Ik weet niet meer hoe lang ik erover nagedacht heb… 1/10, misschien 2/10 seconde. Als vissen je hobby is verveel je je nooit en dus reed ik even later richting de sloot. Alvorens in te leggen check ik vanaf de brug of ik weer een schim van een karper zie. En ja hoor, een donkere schim verplaatst zich langzaam van mij af. Ik voel de opwinding zoals een visser die kan voelen en blijf nog even kijken. De schim zwemt onder bijeengedreven plantenresten. Ik verwacht dat de schim aan de andere kant weer tevoorschijn komt. En dat komt ie, maar niet alleen. Nu zie ik twee schimmen! Mijn bloed begint te koken. Geweldig! Snel mijn hengels in orde maken!

Net als de vorige keer leg ik twee vastloodsysteempjes in. Bij de één gebruik ik als aas een brokje boilie, bij de ander een ‘snowman’ waarbij de drijvende boilie pelletvormig is en fel oranje. Zelf ga ik aan de waterkant in het gras achter de brug zitten. Voorbijgangers merken mij zo niet op (dezelfde avond blijk ik wel een teek te hebben, maar dat terzijde…). In de hoek die mijn gezichtsveld nu maakt t.o.v. het water kan ik de schimmen niet meer zien, maar wel zie ik geregeld een deining in het water zoals alleen karpers die kunnen maken. Ik sta op scherp en als dan, een uur later, de lijn van de snowmanmontage zich begint te strekken hang ik onmiddellijk in de hengel nog voordat er een piepje heeft geklonken. Het drillen van deze vis, die mij alle hoeken en gaten van de sloot laat zien, is een feest. Toch ben ik blij als het feest is afgelopen en ik het net om de karper kan sluiten.

Tijdens het maken van de foto’s stopt er een fietser. “Zo! Wat voor een vis is dat?”. “Een karper mevrouw”, probeer ik fatsoenlijk te antwoorden. Ieder ander mens had de irritatie in mijn stem kunnen horen, maar deze mevrouw niet. “Heeft u die hier gevangen?”. Ik kon het niet laten… “Nee, mevrouw”, is mijn antwoord. Ik probeer nog geïrriteerder te klinken, maar blijkbaar komt het niet binnen. “Laat u de karper wel weer zwemmen?”. “Ja, mevrouw maar nu wil ik even foto’s maken. Prettige fietstocht verder!”. Eindelijk begreep ze het en vervolgde ze haar route. Kwalijk neem ik het haar niet. Wat kan zij eraan doen dat ze mijn fotosessie verstoorde? De vis en zijn trotse, soms zelfs ijdele, visser… misschien is het ook wel een beetje vreemd voor een buitenstaander? Maar ach, ik heb weer een brute vis te pakken. De sloot, misschien mag het de naam - De droomsloot - wel dragen, want wie weet wat er nog meer rondzwemt!