De sloot - deel 2

Het is vrijdagavond 5 april en ik ben van plan een nachtje te gaan vissen. Niet omdat ik ‘s nachts goede vangsten verwacht (overdag in het zonnetje maak ik nu waarschijnlijk meer kans), maar wel omdat ik nachtvissen ontzettend leuk vind! Ik moet er wel rekening mee houden dat ik de volgende ochtend rond zeven uur thuis moet zijn. Dit i.v.m. een judotoernooi van mijn oudste dochter. Het betekent ook dat ik nog niet kan beginnen met het project Hoppen aan het kanaal. Dat zou i.v.m. de grote afstand niet praktisch zijn. De sloot is dichter bij huis en ik wil weten wat er in dat gat zit. Weet je nog? De vorige keer haakte ik daar iets groots maar schoot de haak los…

 

 

Als ik aankom op de stek is het eerste wat ik doe het opzetten van mijn paraplu. Er staat namelijk een stevige koude noordelijke wind. Deze nacht zal het kwik in deze regio dalen tot -1 graden Celsius. Sommigen, of nee… de meesten,  verklaren mij voor gek dat ik onder deze omstandigheden buiten onder een pluutje ga slapen, maar mij deert het echt niet! In mijn slaapzak, uit de wind, krijg ik het (op mijn neus na) niet koud.  Voor mij is dit de ultieme manier om een hectische werkweek achter me te laten.

De hele week heb ik iedere dag een handje gebroken boilies in het gat gegooid. Ook op een ondieper plateautje heb ik de hele week met mate gebroken boilies gevoerd.  Op allebei de stekjes leg ik deze nacht een zelfhaaksysteempje. Niet dat van Guru. Deze keer gebruik ik 85-grams inline lood en korte snel prikkende rigjes.

Ik zit lekker op mijn stoeltje achter de paraplu en naast mijn keurig opgemaakte stretcher. Het wordt langzaam donker en ik geniet van een glaasje druivensap. Ik schrik me een hoedje als plotseling de hanger tegen het carbon klapt om vervolgens weer langzaam terug te zakken. Juist als ik denk dat de aanbeet niet doorzet schiet de hanger weer omhoog! Een fractie van een seconde later hang ik in de hengel. Hetzelfde logge gewicht als de vorige keer begint lijn van de spoel te trekken. Deze keer schiet de haak niet los. Het water is natuurlijk nog erg koud maar deze vis blijft dapper diep in het gat rondjes zwemmen. Ik word warm van emoties en koud door de wind. Bemoedigend spreek ik mezelf toe: “zo meteen mag je lekker opwarmen in je slaapzak Koen, maar nu geconcentreerd blijven potverdepotver!!”. Ik dril geconcentreerd door en voel dat de karper moe wordt. In een spiraal naar boven maak ik meters winst. Uiteindelijk draait de vis zijn rondjes aan de oppervlakte en is het simpel een kwestie van het net op de juiste plaats houden totdat de karper er zelf in zwemt. Dat noem ik nog eens samenwerken!

Het geeft me een kick dat ik uit deze sloot weer een grote karper heb gevangen. Een sloot waar een ander zijn neus misschien voor ophaalt. Misschien lijkt het slootvissen technisch simpel, maar dat is het echt niet altijd. Ik doe dit al heel wat jaren en je moet echt wel weten/aanvoelen op welk plekje je het best kunt gaan zitten. De ene vierkante meter levert wel vis op en de andere niet of nauwelijks. Het gat waar ik deze vis ving heb ik met een beetje geluk gevonden, dat geef ik toe. Ik ben dan ook heel erg gelukkig met dit geluk!

Na het maken van wat foto’s lig ik even later in mijn slaapzak op te warmen. De warmte in combinatie met de frisse lucht maakt me loom. Een diepe slaap maakt zich meester over mij. In de nacht hoor ik nog een paar keer wat piepjes. Allemaal signalen vanuit het gat, maar geen van deze piepjes zet door in een run. Nog voordat mijn wekker afloopt, word ik wakker van een orkest aan vogelgeluiden. Tijd om naar huis te gaan.