De lange adem - deel 1

In het plan – karpervissen 2013 sprak ik over het project De lange adem: Het water waar ik al een serie mooie karpers wist te vangen, maar waar ik nog lang niet uitgevist ben. In verhouding tot de oppervlakte zit er weinig karper. Mijn tactiek is op papier simpel. Voeren, voeren, voeren… heel veel voeren en af en toe vissen. In vergelijking met mijn andere gevonden stekken is deze stek qua natuur niet zo mooi. Ik zal er dan ook vooral in het donker vissen…

 

Afgelopen weekend was het zover. Na meerdere weken dagelijks voeren wilde ik mijn eerste nacht op de stek gaan vissen. Het was de week voorafgaand aan het weekend mooi weer geweest, maar helaas zou het deze nacht sterk afkoelen tot temperaturen rondom het nulpunt. Een oostelijke wind zou deze nacht ook de kop op gaan steken. Niet echt gunstig allemaal, maar ik kan nu eenmaal niet altijd bepalen wanneer ik nachtjes kan gaan vissen. Er bestaat namelijk ook nog zoiets als werk en gezin. Kan ik wel een nachtje vissen, maar zijn de omstandigheden niet ideaal, dan ga ik vaak toch! Niet gaan betekent sowieso niks vangen en bovendien vis ik niet alleen om te vangen.

Tegen de tijd dat ik mijn hengels in heb liggen, en ik één van de twee meegenomen blikjes bier opentrek, is het al donker. Nou ja donker… de heldere nacht toont een prachtige sterrenhemel en het zonlicht dat wordt teruggekaatst door de maan zorgt ervoor dat ik alles zonder hoofdlampje goed kan zien. Ik voel me prettig op mijn door riet omheinde plekje. Rond een uur of elf nuttig ik het tweede biertje en is het vervolgens tijd voor een lange nacht. Vaak lig ik op de pieper. Dat wil zeggen een lichte slaap, constant alert op een eventuele run. Deze keer niet. Ik word de hele nacht niet één keer wakker. Dat gebeurt me anders nooit, ook thuis niet. Blijkbaar had ik het nodig.

Als ik ’s ochtends wakker word kijk ik met half dichtgeknepen ogen in een intens fel ochtendlicht. Het voelt, en ruikt zelfs, zomers. Toch is op de onthaakmat en op het schepnet nog wat rijp te zien.  Een teken dat het deze nacht echt koud is geweest.  Ik blijf nog wat dommelen in mijn slaapzak en besef dat het plekje waar ik vis, ook al is het in een omgeving van cultuur, best mooi is. Maar ja, wat is cultuur? En wat is natuur? De scheidslijn tussen cultuur en natuur is moeilijk te trekken. Hoe dan ook, er zitten hier veel vogels. Het zal hun een worst zijn. Als er maar wat te eten is, er goede broedplekken zijn en er dus gewerkt kan worden aan het in stand houden van hun soort. Een winterkoninkje gaat een meter voor me zitten en fluit of een erotisch getint liedje of een scheldkanonnade. Eén van de twee, ik ken de taal niet. Wat opvalt is het volume dat uit zo’n klein beestje kan komen! Alsof het leven van het beestje, of beter gezegd de soort, ervan afhangt. En eigenlijk is dat natuurlijk ook zo. Maar goed, genoeg over vogels. Laten we het hebben over een boom.

Naast me groeit een grote Els. Bovenin deze boom zit een kraai te broeden (toch weer vogels). De partner van de broedende kraai komt af en toe ook even langs en maakt een soort knorrend geluid. Tijdens het voeren was me dit nooit opgevallen. Over partners gesproken (nu dus echt genoeg over vogels)… ik begin me toch een beetje schuldig te voelen. Thuis is mijn partner alweer druk bezig met de kinderen en ik lig nog in mijn nest! Nou ja, morgen mag zij uitslapen. Toch sta ik maar eens op en begin ik eerst met het zetten van een lekkere bak koffie. Vervolgens eet ik mijn van tevoren gekookte eitjes op en begin ik langzaamaan met opruimen.

Wat een relaxte sessie was dit. Volop genieten, maar zonder resultaat. En dat na zoveel voeren! Gelukkig kan ik de omslag van het weer de schuld geven. Ik blijf gewoon lekker doorvoeren, maar vang ik de volgende keer weer niks dan moet ik toch eens eventjes achter mijn oren gaan krabben…