Penvissen (in actie)

Na twee weken niet gevist te hebben moest en zou ik weer naar de waterkant met een hengel. Ik was nog niet helemaal goed hersteld van mijn liesbreukoperatie en daarom koos ik een watertje met niet al te grote karpers, zodat ik in ieder geval niet te zwaar hoefde te tillen. Echt een stroompje waar je met een penhengel veel lol kunt hebben. In het zonnetje had ik een mooi plekje gevonden naast een, nog niet in gebruik genomen, ooievaarsnest. Dit kon ik zien doordat er bovenop de paal een prachtige mand bevestigd was met keurig gevlochten wilgentakken. Duidelijk niet het werk van een ooievaar of het moet wel een zeer getalenteerde ooievaar geweest zijn. Rustig zat ik daar. Te rustig zelfs. In het slootje was namelijk helemaal geen activiteit te zien. Geen kringetje of belletje. Helemaal geen signalen van aanwezige karpers. Op het moment dat ik mijn geluk verderop wilde gaan zoeken en mijn spulletjes bij elkaar wilde pakken hoorde ik ineens het oorverdovende geroffel van wel een heel grote specht.  

Aan het lawaai te horen, een specht van het formaat ooievaar. Of een ooievaar geboren in het verkeerde lichaam. Zie je het voor je? Met zijn lange poten geklemd om een boom probeert de ooievaar, met identiteitscrisis, een hol te maken in een boom. Ik keek om en zag dat mijn fantasieën weer een loopje met mij hadden genomen. Op het lege nest was namelijk een mannetjesooievaar gearriveerd die al klepperend zijn territorium aan het afbakenen was in afwachting van het, ik hoop voor hem, nog te arriveren vrouwtje. Ik heb er nog een tijdje naar staan kijken, maar besefte weer dat ik gekomen was voor de karpers. Struinend en zoekend naar aanwijzingen van karpers vervolgde ik stroomopwaarts mijn route. Uiteindelijk zag ik een paar belletjes van waarschijnlijk in de bodem wroetende karpers. Snel gooide ik er een paar korrels maïs bij. De belletjes bleven komen. Dit zag er goed uit! Nog een paar korrels erbij. Weer belletjes. Tijd om de dobbermontage in te werpen. Dit deed ik voorbij de belletjes en langzaam trok ik het geheel naar de waarschijnlijk azende karpers. Dit lukte zonder dat ze schrokken, want dan had ik wel boeggolfjes moeten zien in het ondiepe water. De belletjes bleven komen en ik stond op scherp. De dobber verplaatste zich een stukje. Lijnzwemmer? Dan een opsteker en vervolgens zie ik de dobber rustig weglopen. Snel aanslaan en hangen! Er volgde een mooie dril waar ik, met kunst- en vliegwerk, ook nog foto’s van heb kunnen maken. Het resultaat was een kerngezond schubje van een leuk formaat. Wat een kick kan dit geven op de penhengel. De manier waarop je je doel bereikt is zo anders dan het ‘statisch’ karpervissen. Lees het goed hè! Anders, niet beter of leuker. Nee, anders. Voor mij persoonlijk geeft het een gevoel van nostalgie. Sluipend achter de karpers aan met niet meer dan één hengel met een dobbertje, een schepnet en een blikje maïs. Het enige verschil met vroeger is dat ik nu wel een onthaakmat meesleep. Ik heb weer genoten, maar dat hadden jullie al gemerkt denk ik.  Wat ik nu zelf merk is dat  ik, door het struinen en scheppen van de karper, toch weer meer last van mijn operatiewond heb gekregen. Ik moet dus nog steeds goed opletten, maar ik kan het gewoon niet laten! Kijkend naar de foto’s realiseer ik me dat ik dicht bij huis weer bijzondere momenten heb mogen meemaken, en ik mijn drang om naar het water te gaan weer een beetje onder controle heb. Ik moet even weer rustig aan doen en goed herstellen, maar als ik mij weer goed genoeg voel, ook al is dit penvissen zo leuk, vis ik weer anders. Zittend achter piepers, wachtend op die ene buffel. Ook leuk!

In gevecht.

 

Een laatste krachtinspanning.



Klaar om geschept te worden.



Het resultaat.
Prachtig!