Een dagje freewheelen…

In het vorige verslag, De Jacht – Metersnoek 22, gaf ik aan dat ik behoefte had aan even iets anders. In dat verslag bedoelde ik doodazen bij een nieuw water, maar dat heb ik niet gedaan.
Achterin mijn stationcar legde ik mijn spinhengeltje, één karperhengel voor het statisch vissen en mijn penhengel. Wat was het plan? Dit vraag je je misschien af… nou dat was er dus niet! De hele werkweek had ik lopen nadenken over wat ik zou gaan doen in het aankomende weekend, maar mijn hoofd bleef leeg. Gebrek aan motivatie? Te druk gehad misschien? Het kan ermee te maken hebben. In ieder geval moet de boog niet altijd gespannen zijn. Deze visdag knipte ik het koord door. Het terugveren van de boog voelde goed. Vandaag zou ik gaan freewheelen… een beetje van alles wat… lekker een dagje prutsen…

 

En zo reed ik eerst naar een brug waar ik met mijn statisch karpermateriaal en de penhengel wilde gaan vissen. Erg logisch is dit niet na de tot nu toe koudste nacht van deze winter, maar als ik een karper zou vangen en daarmee in een witte sprookjeswereld op de foto kon gaan zou dit geweldig zijn! Alleen het gevoel van een poging wagen is al prettig. En onmogelijk is het niet, zoals je in het verslag Winterkarper kunt lezen. Het water was door de stroming niet helemaal dichtgevroren en onder de brug lag het helemaal open. Ik had de hengels thuis gemonteerd. Ook het aas zat er al aan. Binnen een paar tellen was ik aan het vissen. Dit ging een half uurtje goed totdat ik uit de witte sprookjeswereld werd gerukt. Ik hoorde een paar piepjes. Het klonk als een voorzichtige aanbeet zoals dat in de winter kan gaan. De opwinding was snel over toen bleek dat er een pluk wier tegen de lijn was gedreven. Ik wilde opnieuw inleggen maar zag dat ook de lijn van mijn penhengel wier aan het opvangen was. Ik liep een stuk stroomopwaarts en constateerde dat dit nog maar het begin van de ellende zou zijn. Het door de kou aangetaste wier zat met de bovenkant vast in het ijs. Doordat de temperatuur flink aan het stijgen was brokkelde het ijs, geholpen door de stroming, in vlot tempo af. Het zwakker geworden wier werd meegesleurd. Het spelletje was over. Spullen inpakken en wegwezen hier…

Terwijl ik in mijn auto over een asfaltpaadje glibber, ben ik op zoek naar smalle boerenslootjes. Ook deze blijven door de stroming vaak open en de snoeken, die daar in de zomer vooral van muizen en kikkers leven, zijn  in de winter erg hongerig en daardoor gretig. Deze kleine magere snoekjes hebben niets te maken met de jacht op metersnoeken. Toch geven ze aan een spinhengel een hoop plezier! Ik vis meerdere slootjes af. Twee keer krijg ik een aanbeet, maar het zijn felle rakkers die slootsnoekjes. Ik ben niet scherp genoeg en dankzij mijn geklungel ontsnappen allebei de snoekjes voordat ik ze fatsoenlijk uit het water kan pakken. Lekker zo’n middagje prutsen…

Ik merk dat ik totaal niet meer gefocust ben. Het vissen is op deze manier nauwelijks vissen te noemen. Ik kan beter stoppen. Een goed besluit, maar van het buiten zijn en het inademen van de frisse sneeuwlucht heb ik nog niet genoeg. Ik sluit daarom de middag af met een wandeling dwars door het veld. Alle paden worden vermeden. Zo deed ik dat als tienjarig jochie ook. Ik besef dat, ondanks alle jaren die voorbij zijn gegaan, ondanks alles wat ik heb meegemaakt, ondanks alle veranderingen om mij heen, ikzelf niet werkelijk veranderd ben. Wat ik ook heel goed besef is dat dit melancholische gevoel opgewekt wordt door miljarden ijskristallen. Zo nuchter ben ik dan ook wel weer. De winter, de kou, de sneeuw… het doet iets met me… en ik laat het lekker gebeuren…