De Jacht - Metersnoek 24

De afgelopen sessies doodaasvissen vonden allemaal bij dezelfde zandafgraving plaats. Het is heerlijk vissen daar, maar ik wil niet al mijn pijlen op hetzelfde doel richten. Al maanden heb ik een ander water in gedachten. Een water met een totaal ander karakter. Het water ligt meer in de bewoonde wereld, maar is wel omringd door bomen en geeft daardoor het gevoel alsof je midden in het bos bent. Deze visplas wordt in de zomermaanden fanatiek bevist door voornamelijk karpervissers. Fanatiek bevist, maar ook fanatiek bevoerd. Het bestand aan karper is niet bijzonder groot te noemen, maar er zwemmen wel een paar prachtige exemplaren rond. Het voer belandt natuurlijk niet alleen in de karperbekken. De witvis gedijt er, mede door het voeren, ook prima. En tja, dan kan de snoek niet ver achter blijven! 
 

Ik ben er niet zomaar gaan vissen. Eerst heb ik er een middag gepeild. De plas heeft met al haar hoeken en (schier)eilandjes een grillige vorm en is qua oppervlakte behoorlijk groot, maar nergens is het water erg breed. Ik heb in deze peilmiddag dan ook het gehele bodemverloop in kaart kunnen brengen. Natuurlijk niet tot in detail, maar ik weet nu wel welke delen van het water ondieper zijn en welke delen juist dieper. Ik heb een stek gevonden waar het water zes meter diep is. De stek bestrijkt een oppervlakte van zo'n 50 bij 100 meter. Het omliggende water is op veel plaatsen niet dieper dan drie meter, hooguit vier. Een stek met potentie! Na het vinden van deze stek was ik al in een jubelstemming, maar ik vond nog een stek. Een stek van zeker 100 bij 100 meter. Steile taluds die uitkomen op een diepte van 8 meter! Dieper heb ik niet kunnen meten op deze plas. Stel dat veel vissen in de winter naar dit gedeelte van het water trekken! Ik zou een goudmijn gevonden hebben!

 

Goudmijn?

 

Opgewonden, maar wel op een nette manier, reed ik naar huis. Thuisgekomen werden de doodaasspulletjes klaargemaakt en in de auto geladen. De volgende dag zou ik in alle vroegte richting de visplas rijden. Ik was verstandig en dook vroeg onder de wol. Achteraf had ik dit net zo goed niet kunnen doen. Onderbuikkriebels hielden mij namelijk nog uren wakker! Na veel te weinig uurtjes slaap ging mijn wekker af. Ik sloop stilletjes naar beneden, drukte het koffiezetapparaat aan, deed mijn vistenue aan, poetste mijn tanden, deed de koffie in de thermoskan, pakte het doodaas uit de vriezer, stapte in de auto en was onderweg. Onderweg naar het succes! Of juichte ik iets te vroeg?

 

Ik loop in de ochtendschemering met mijn karretje over een fietspad parallel aan de visplas. Door de bomen heen zie ik de glinstering van het water. Ik ben niet de enige die zo vroeg wakker is. Het is een drukte van jewelste. Als ik linksaf sla en over een smal zandpaadje richting de stek loop krijgen de snaterende eenden mij in de gaten. Het zijn duidelijk geen tamme eenden want geschrokken zoeken ze op een paniekerige en chaotische manier hun heil op een ander gedeelte van de plas. Als het water weer rustiger wordt zie ik kringetjes aan de oppervlakte. Even denk ik aan regen en ik check of ik druppeltjes voel. Nee, het regent niet. Plotseling klapt er een staart op het water. Precies op de manier zoals een zeelt dit kan doen. En dan zie ik het... de kringetjes zijn honderden kleine visjes. Midden in de winter aan de oppervlakte. Een prachtig gezicht. Ik kijk over de rest van het voor mij zichtbare gedeelte van de visplas en zie dat de kringetjes zich voornamelijk concentreren op mijn stek. Een goed teken!
 

Een alternatief voor de duurdere drop-arm-indicator...

Vandaag vis ik met drie hengels. Zo kan ik het gebied van 100 bij 100 meter goed uitkammen. Nou ja, 100 meter werp ik niet met een dode aasvis, hoewel ik met een brok makreel een heel eind kom. Twee hengels zijn bodemmontages waarbij beetmelders de aanbeet moeten doorgeven. De derde hengel is een dobbermontage. In eerste instantie vis ik daarmee heel ondiep. Wie weet trekken de oppervlaktevisjes wel wat snoeken naar de bovenste waterlagen en kan een snoek die daar rondhangt een glinsterend sardientje niet weerstaan. Aan de linker bodemmontage hang ik een brok makreel volgespoten met zalmolie. Aan de rechter bodemmontage prik ik een joekel van een haring. Heeft familie snoek een beetje fatsoen dan laten ze overgrootoma eerst lekker snoepen van deze delicatesse. Ik wacht in spanning af, maar het eerste uurtje gebeurt er niets. De kleine visjes spetteren vrolijk door aan de oppervlakte en ook zie ik nog een paar keer een staartslag van wat in mijn ogen lijkt op zeelt. Na nog een half uurtje houdt het ineens op met de kringetjes. Blijkbaar zijn de visjes weer naar diepere waterlagen getrokken. De dobbermontage gaat ook wat dieper. Het begint een beetje te miezeren en ik kruip wat verder onder mijn parapluutje. Plotseling schiet mijn dobber onder. Nog voordat ik bij mijn hengel ben is de dobber weer boven. Ik wacht op het weglopen van de dobber, maar dit gebeurt niet! Voor de zekerheid draai ik de dobbermontage binnen om de aasvis te controleren. Op hetzelfde moment wordt de grote haring aan de bodemmontage gegrepen. Er ontstaat een knetterende run waar menig karper een puntje aan kan zuigen. Ik verwacht een klein snoekje te haken, want juist de kleinere snoeken gaan er vaak driftig vandoor met hun buit. Ik ben verrast door de grote weerstand die ik voel. De hengel staat in de kromst mogelijke stand en heel langzaam komt er iets naar mij toe. Ik haal een meter lijn binnen door aan de slinger te draaien en de hengel in een vloeiende beweging naar voren te bewegen. Er volgt een heftige bonk op de top van de hengel en er wordt twee meter lijn in rap tempo van de spoel getrokken. Daarna is het over. De druk is weggevallen. Een losser! Binnen 5 minuten staat mijn wereld even helemaal op de kop. Ik baal van de losser, maar ben blij met de actie. Ik vis op de juiste plek...
 

Rond het middaguur heb ik weer een aanbeet. Nu op de linker bodemmontage met daaraan een brok makreel. Ik sla aan en verwacht succes. Driemaal is scheepsrecht. Ik voel even wat weerstand, maar al snel takel ik alleen een gedeelte van de makreel binnen. Met chirurgische precisie heeft een snoek lekker om de dregjes heen zitten kluiven. Hoe is het mogelijk!

 

Met chirurgische precisie!

Vastberaden vis ik door. Vandaag is viermaal scheepsrecht. Ver in de middag wordt mijn vastberadenheid beloond. Weer een aanbeet op de linkerhengel met de bodemmontage. Weer op een brok makreel volgespoten met zalmolie. Deze keer traag en voorzichtig. Toch sla ik net als de vorige keren snel aan. Liever misslaan dan een slikker. Er ontstond een fantastische dril. Even kwam de snoek boven en maakte met zijn staart een indrukwekkende zwieper op het water. Vervolgens werd er telkens opnieuw lijn van de spoel gerukt. Deze vis mocht ik niet verspelen. Geduldig, maar toch wel een beetje met knikkende knietjes, drilde ik de snoek moe. Tijdens het landen zag ik dat allebei de dregjes, ondanks het snelle aanslaan, behoorlijk diep in de bek van de snoek zaten. Ik landde de snoek daarom veilig met een groot landingsnet. Verstrikt zouden de dreggen er niet in kunnen raken. Dankzij de dichtgeknepen weerhaken en de lange tang was het onthaken eenvoudig en kon ik snel een paar plaatjes schieten. Terwijl ik dit deed dacht ik dat ik een metersnoek had gevangen. Vlak voor het terugzetten legde ik het meetlint langs de snoek. 99 cm! Geen meter. Ik legde het meetlint over de snoek. 101 cm! Wel een meter! Ik tel de eerste meting. Even de tijd nemen om een water goed uit te peilen en een beetje logisch denkwerk heeft me deze machtige snoek van 99 cm opgeleverd. De eerste snoek die ik ooit op dit water heb gevangen. Wat gaat er nog meer komen?

Het eindresultaat! Of misschien het begin?