De Jacht - Metersnoek 44

Een gure oostenwind raast over Nederland. Ik tuur naar mijn tropisch aquarium en kijk vervolgens naar buiten. Het contrast is groot, precies zoals ik het graag heb als ik ga doodaasvissen…

In groot contrast met buiten...

Ik ben op weg naar een stek waar ik de afgelopen periode niet kon gaan zitten. Karpervissers hielden het tot vorige week bezet. Gisterenavond was ik al even gaan kijken of ze onder deze omstandigheden ook nog door zouden gaan. Dit bleek niet het geval. De groene koepeltjes stonden er niet!

Aangekomen bij het water check ik eerst even zonder bepakking of de stek echt vrij is. Gelukkig het is zo! Vervolgens sjouw ik met al mijn spullen naar het water om daar vervolgens heerlijk een dagje uit te waaien. Ik heb er alle vertrouwen in… met deze kille wind gaat dat uitwaaien wel lukken! Iets vangen is natuurlijk een tweede!

Kille oostenwind...

Vandaag mag mijn voerboot op dit grote water weer in actie komen. Drie montages worden uitgevaren. Eén dichtbij, maar onder een hoek langs een boom waar ik werpend niet kan komen. Eén op werpafstand, maar door uit te varen weet ik zeker dat de montage goed ligt en één wat verder op een dieper gedeelte van het water.

Ik maak vandaag geen gebruik van de doodaasswingers/drop-arm-indicators. Met dit systeem zet je de beugel open en hang je de lijn vast in de doodaasswinger. Als de snoek lijn neemt klikt de swinger los en kan er vrij lijn van de beugel genomen worden. Weinig weerstand is het mooie van dit systeem. Vandaag gebruik ik dit systeem dus niet. Mijn karperhangers zijn licht en de vrijloop van mijn molens loopt soepel. Ik verwacht dat de snoek dit niet als te veel weerstand gaat ervaren. Na twee uur zitten krijg ik een aanbeet op de dichtstbijzijnde montage.

Beet!

De hanger wordt omhoog getrokken en er wordt lijn van de spoel getrokken. Ik pak de hengel op en sla aan. Niks! De snoek had losgelaten! Toch te veel weerstand? Snel bevestig ik op de achterste steun mijn drop-arm-indicator. Ik vaar de aasvis naar dezelfde plek uit. Klik de lijn in de doodaasswinger en houd de beugel van de molen open. Op het moment dat ik de boot uit het water pak valt de drop-arm-indicator naar beneden. Er wordt opnieuw lijn genomen. Snel zet ik de boot weg en sla aan. Raak! Conclusies moeten niet te snel getrokken worden, maar dit zet mij wel aan het denken… biedt het karpersysteem toch te veel weerstand voor de door de wol geverfde snoeken?

Door de wol geverfd?

De dag trekt in een traag tempo voorbij. Een ijsvogeltje vliegt voorbij met een visje in zijn bek. Prachtig gezicht! Zwanen zijn ook mooie vogels, maar vandaag bezorgen ze continu overlast. Ze vinden het wel gezellig bij mij, maar zien (of willen ze niet zien) mijn lijnen niet. Onder mijn paraplu weggedoken schrik ik me telkens een hoedje als er weer een beetmelder af gaat! De zwanen nemen de drijvende gevlochten lijn mee tussen de poten en zwemmen net zo rustig als een grote snoek die er met een dikke dode voorn vandoor gaat.  

Dikke voorn...

Op den duur begin ik te wennen aan deze valse aanbeten en reageer ik er minder op… totdat… zou de lijn vastzitten aan de poot van een zwaan? De beetmelder blijft maar piepen! Of toch een aanbeet! Ik kruip onder mijn paraplu vandaan en speur om mij heen. Geen zwanen! Een aanbeet dus! Het is mijn middelste hengel, de hengel op werpafstand. Daar had ik het karpersysteem nog wel op zitten. De hanger tikt tegen de beetmelder aan en er wordt lijn van de vrijloop genomen. Deze snoek heeft duidelijk geen problemen met deze mate van weerstand. Ik sla aan en dril een forse snoek. Zonder problemen onthaak ik de vis en poseer even.

Een beetje weerstand maakt deze snoek niet uit...

Het einde van de middag is in zicht gekomen. De schemering zal niet lang op zich laten wachten. Ik ruim op. Een uurtje later zit ik met gloeiende oortjes voor mijn aquarium en geniet met een pilsje in mijn hand na. Heerlijk dit wintervissen!