De Jacht - Metersnoek 39

Afgelopen weekend had ik een middagje doodaasvissen gepland. Deze keer aan een kanaal dat beter de naam sloot kan dragen. Alhoewel? Dit water verdient meer. Vroeger had het namelijk als functie het afvoeren van turf. Aan het water zittende stel ik me voor hoe een praam (schuit met platte bodem) voorbij vaart. Lang duurt deze dagdroom niet want een gillende beetmelder zet me zonder pardon terug in de realiteit. Tijd om aan te slaan...

Heel even heb ik contact. Aan de oppervlakte zie ik een kolk. Jammer, een losser! Ik bevestig een nieuwe sardine aan de bodemmontage en leg weer in. Precies op dezelfde plek, tien meter rechts van de dobbermontage (die overigens tot nu toe nog geen leven heeft laten zien). Terwijl ik de lijn op spanning breng zie ik vanuit mijn ooghoeken de dobber in beweging komen. Heel langzaam, licht stuiterend, beweegt het tegen de stroming in. Ik sla aan en deze keer met succes! Als ik de snoek van redelijk formaat aan het drillen ben begint opnieuw mijn beetmelder te piepen. Snel dril ik de snoek in het landingsnet, draai de steel los en prik deze door het spreidblok in de grond. Ik weet vervolgens niet hoe snel ik bij mijn andere hengel moet komen. Na aangeslagen te hebben voel ik duidelijk de weerstand van een zwaarder kaliber snoek. Mijn tweede landingsnet had ik van tevoren al in elkaar gezet. Hoezo voorgevoel? Na een logge dril schep ik de snoek zonder deze uit het water te halen. Weer draai ik de steel los en prik het net vast.  

Overigens gebruik ik ook geregeld de kieuwgreep, maar op een rustige manier durf ik tegenwoordig het net ook wel te gebruiken. Zolang je de snoek niet de kans geeft te gaan draaien is het verstrikt raken in het net niet meer een probleem, zeker niet met de weerhaakloze dreggen. Het voordeel nu is dat ik, zonder de snoeken lang uit het water te houden, om de beurt een foto kan maken. Ik begin met de grootste van de twee. Door het net diep vast te pakken kan de snoek niet meer tollen. Rustig til ik de vis naar de mat. Terwijl ik dit doe besef ik dat ik voor dit type water een serieuze bak gevangen heb!

 

De tweede snoek til ik ook zonder problemen naar de mat en mag ook even op de foto. Een stuk kleiner maar wie het kleine niet eert...
 

Na deze hectiek besluit ik eerst een bak koffie te drinken. Straks gaat vissen nog op werk lijken... Een lege mok en een half uur later liggen de hengels weer op hun plek. Het is heerlijk weer. Koud! De sneeuw hangt in de lucht. Misschien is het doordat ik het weerbericht gelezen heb, maar ik heb het idee dat ik de aankomende sneeuw gewoon kan ruiken. Mijn humeur is opperbest, maar wordt nog beter als opnieuw de beetmelder alarm slaat. Helaas lost ook deze snoek zich en zakt mijn humeur weer terug naar opperbest. Nog steeds heel goed dus, maar wat wil je ook met zo'n bak en haar zusje in de pocket. Een nieuw sardientje gaat te water. Ik heb goede hoop op nog een aanbeet. Een half uurtje later is het weer raak. Weer de bodemmontage en gelukkig sla ik nu wel raak. De derde van de dag wordt gefotografeerd. Het is mooi geweest. Deze ruige stek is zeker de moeite waard om vaker te bezoeken.

 

De volgende dag, het is zondag, kijk ik uit het raam. Het heeft gesneeuwd. Geen dik pak maar genoeg voor een witte wereld. Ik heb meteen 'last' van snoekkriebels. Helaas is het een dag vol sociale verplichtingen. Gelukkig is er 's ochtends nog wel even tijd om met het gezin een frisse neus te halen. We rijden langs het water waar ik gisteren drie snoeken ving. Wat had ik daar graag de hele dag willen zitten...

 

Maar ja, ik ben natuurlijk niet alleen op de wereld. En als ik mijn gezin, zonder te zeuren over de kou, het jeneverbessenbos in zie lopen ben ik blij. Het was een heerlijk weekend...