De Jacht - Metersnoek 34

Het kanaal waar ik de vorige keer met Tim viste heeft me niet losgelaten. Het is de bedoeling deze winter de grote, maar vooral ook diepe, zandafgravingen veel te gaan bevissen. Van grote diepte een enorme bak naar boven pompen is een ultieme ervaring! Maar zoals ik al zei heeft het kanaal waar ik met Tim viste me niet losgelaten. De Drentse kanalen leveren vaak veel snoek op, maar meestal niet de grote bakken. Tenminste, dit is mijn ervaring.  Waarom dan toch weer naar het kanaal? Tja, het gevoel hè! Vissen is daar onlosmakelijk mee verbonden… met gevoel. Er zijn vissers die hun hobby rationeel aanpakken en dat doe ik ook wel eens, maar het gevoel… de emotie… de beleving… daar moet het bij mij uiteindelijk om draaien. De vorige sessie aan het kanaal had ik me super relaxed gevoeld. Lekker verscholen achter een bosje, turend naar het traag stromende water, ver verwijderd van de snelweg. Een rustige visdag beleven aan het kanaal… daar had ik opnieuw zin in. Ach, en wie weet zwemt die enorme bak uit mijn dromen, tegen al mijn rationele gedachtes in, toch in dit kanaal…

Ik zit deze keer, in vergelijking met de vorige keer, honderd meter verderop. Simpelweg omdat ik daar veel activiteit van witvis zie. De snoek kan dan niet ver weg zijn, is mijn toch weer rationele gedachte. Ik vis met een montage op de bodem. Een dood voorntje is daarbij het aas. Aan de andere montage bevestig ik ook een dood voorntje, maar m.b.v. een stukje balsahout laat ik deze een stukje boven de bodem zweven. Balsahout is zeer licht en de grote cellen, die je kunt zien als luchtkamers, geven het een groot drijfvermogen. Ideaal!
De uren tikken voorbij. Ik geniet, maar besluit toch in actie te komen. Het statische vissen werkt vandaag niet. Ik maak mijn derde hengel gereed met de dobbermontage (handig zo’n derde hengel vergunning). De twee statische stokken laat ik liggen. Je weet maar nooit. Op verschillende dieptes laat ik de dobbermontage afstromen. Ook dit levert niets op.
 

Beleving...

Plotseling komt de bodemmontage tot leven. Een piep! De lijn staat strak! Vervolgens gebeurt er niets meer. Ik sla toch maar aan, maar zonder resultaat. In het voorntje staan de afdrukken van tandjes. Overduidelijk de sporen van een snoek. Ik werp opnieuw in maar niet op de plek waar ik de aanbeet kreeg. Juist een stukje verder. Langzaam tik ik het voorntje met kleine rukjes richting de plek waar naar mijn inschatting de snoek zou moeten liggen. Op het moment dat ik het voorntje voorbij die bewuste plek trek voel ik een rukje. Meteen haal ik de spanning van de lijn. Ik zie de lijn geleidelijk door het water trekken. Een snoek zwemt weg met het voorntje. Of is het de stroming? Tijd om aan te slaan. Met een stevige haal zoek ik contact. Een enorme weerstand laat mijn hart een stukje sneller slaan. Zou ik dan toch een bak gehaakt hebben? In een kanaal? Meteen volgt de teleurstelling. Er zit geen beweging in. Ik zit muurvast. Hoe is dat mogelijk? Was het rukje dat ik voelde dan niets meer dan de voorzichtige inhaking in een of ander groot obstakel? Ik laat de lijn vieren en loop een stuk opzij. Misschien kan ik vanuit een andere hoek de montage lostrekken. Het is alles of niets. Ik houd met mijn linkerhand de spoel tegen en trek met volle kracht. De lijn kan ieder moment breken, maar dit gebeurt niet! Er komt beweging in! En de beweging die ontstaat wordt niet alleen door mij veroorzaakt! Er wordt teruggetrokken! Eventjes heb ik weer een bak van een snoek in mijn hoofd. Wat anders kan zo’n enorme weerstand leveren? Toch zie ik al snel een slanke snoek boven water komen. Geen kleintje, maar ook zeker geen bak. Ik ben verbaasd. Zou het zo kunnen zijn dat deze snoek achter een obstakel heeft gelegen? Heeft deze snoek daar goed gebruik van weten te maken? Ik heb geen andere verklaring dan deze. De vis wordt onthaakt en de foto’s worden gemaakt. Mijn portie relaxen met als toetje de nodige sensatie zit er weer op. Eens kijken waar mijn gevoel me de volgende keer naartoe brengt…