Hoppen aan het kanaal – deel 4

In de maand mei plaatste ik mijn laatste verslag over het kanaal dat ik dit jaar voor het eerst bevis (voor meer info check Het plan – karpervissen 2013). Tijdens mijn vakantie in de Vogezen was het dit water dat geregeld in mijn gedachten opkwam. Het is prachtig in de Vogezen, maar uiteindelijk gaat er wat mij betreft niets boven een oeroud Hollands kanaal.
 

Dit maakt mij gelukkig...

Op 4-8-2013 had ik twee stekken aangevoerd. Het is een druk bevist kanaal en zo had ik de volgende dag iets meer kans om op één van mijn voerplekjes te kunnen vissen. Tijdens het zoeken naar geschikte stekjes was het weer volop genieten van de natuur, totdat ik tegen een berg rommel aanliep. Het waren niet per se de sporen van vissers, eerder van een groep jongeren die er hadden rondgehangen. Ver weg uit de bewoonde wereld konden ze doen wat ze thuis niet mochten. Daar heb ik geen problemen mee… ik ben ook zo jong geweest, maar ruim dan wel je rommel op!

Tijdens het vissen heb ik altijd een vuilniszak bij me zodat ik andermans en mijn eigen rommel, netjes kan opruimen. Misschien moet ik tijdens mijn voersessies ook maar standaard een vuilniszak gaan meenemen. Hoe dan ook, ik zou na mijn nacht vissen terugkomen (met vuilniszak) om alles alsnog op te ruimen.

Ik neem altijd een vuilniszak mee...

Het is 5-8-2013. Eindelijk is het zover. Ik zit aan het kanaal te genieten van een prachtige avond. Geen vuiltje aan de lucht. Een wandelaar passeert mij met een vriendelijke groet. Tegelijkertijd zie ik een mooie grote groene sabelsprinkhaan. Ik voel me helemaal in mijn element en verheug mij op een mooie nacht.

Grote groene sabelsprinkhaan

Alle drie mijn beetmelders piepen er lustig op los! Met twee handen moet ik mijn paraplu stevig vasthouden. De hemel wordt om de zoveel seconden fel verlicht. Een onweersbui zet mijn hele viskamp compleet op de kop! Het is één uur ’s nachts. Noodweer!

Rond twee uur is de bui overgewaaid. Ik controleer mijn hengels en duik daarna snel mijn slaapzak in.  Pas de volgende ochtend, het is allang licht, krijg ik een aanbeet. Het is een trage run die al vrij snel stopt. Ik zie aan de trillende top van de hengel dat de vis zich niet gelost heeft. Als ik contact zoek merk ik een behoorlijke tegenstand. De tegenstand die een kleine karper  kan bieden. Toch is het niet een karper. Het gebonk duidt op een zeelt. Het duurt niet lang voordat ik de vis in het vizier krijg. Inderdaad een zeelt! Dat ik haar zie betekent niet het einde van de dril, want dit vrouwtje weet niet van opgeven. Meestal zijn het de mannetjes die zo sterk zijn. Dit stereotype beeld doorbreekt dit vrouwtje. Niet de lengte, maar de stevige hoge bouw maakt een diepe indruk op mij.  Eén van mijn mooiste zeelten ooit!

Mijn mooiste...

Na het terugzetten zit ik met een kopje koffie nog even na te genieten en bewonder ondertussen de lucht die langzaam openbreekt. Het vissersleven is goed.

De lucht breekt langzaam open...

Twee uur later ruim ik op. Ik ben tevreden over de vangst, maar eigenlijk viste ik gericht op karper.  Waar zitten ze? Vraag ik me af. Als ik mijn visspullen ingepakt heb ga ik eerst naar de rommelplek en ruim daar alles op. Na dit smerige klusje is het weer tijd voor iets leukers, namelijk een zoektocht naar potentiële stekken voor volgende visavonturen. Al struinend, in de buurt van de rommelplek, zie ik genoeg mogelijkheden. Toch besluit ik met de auto ook nog een gedeelte van het kanaal te bezoeken zo’n 5 km stroomopwaarts. Daar aangekomen merk ik een mooi pad op dat richting het kanaal loopt. Als ik hierover wandel zie ik in de verte een ree voor mij uitlopen. Ik heb de wind niet in de rug en daardoor kan ze me dus niet ruiken. Ik versnel mijn pas. Telkens als de ree omkijkt ga ik stil staan. Het is net of ze me dan niet kan zien, want zonder schrik vervolgt ze haar route. Dit ritueel herhalen we samen een stuk of vier keer en ik geraak steeds dichter bij dit mooie schepsel. Ondertussen baal ik dat ik mijn camera in de auto heb laten liggen. Uit nood pak ik mijn mobiel. De foto is niet perfect, maar jullie kunnen goed zien hoe dit beestje, als een hondje voor mij uitliep.
 

Als een hondje...

De ochtend zit erop. Ik moet naar huis. Terugblikkend op een prachtige sessie  heb ik zo het vermoeden dat dit wonderschone kanaal een blijvertje is. Ik heb geen haast. Het blijkt een lastig karperwater te zijn en dit jaar ga ik het denk ik niet kraken. Misschien maar goed ook, want dan kan ik nog een lange tijd aan het kanaal vertoeven. Met natuurlijk als excuus dat ik een puzzel op te lossen heb...