De lange adem - deel 4

De zomer vliegt voorbij... en ik heb nog steeds geen karper van de plas!

Na de moeizame start in het voorjaar was het tijd voor een nieuwe poging.  Het zou me toch niet gebeuren dat ik dit jaar niet één karper van de plas op de mat zou krijgen! Vastberaden liep ik een observatieronde om de plas. Op meerdere plekken zag ik de sporen van vissers. Gelukkig geen rommel. Gewoon versleten grasplekken, gaten in de grond van banksticks en dergelijke. De visplas was blijkbaar nog steeds populair. Ik liep verder op zoek naar minder voor de hand liggende stekjes. Aanschuiven in de rij, dat is niks voor mij.  Wat ik hoopte te vinden vond ik uiteindelijk ook. Het is een stek die vroeger veel bevist werd, maar inmiddels zijn de struiken bosjes geworden en de bosjes bomen. En wat me nog het meest aanstaat zijn de vele bramenstruiken die hier overvloedig groeien. Een zeer lastig te bereiken stek. Een stek waar ik flink durf te voeren. Want ik ben natuurlijk de enige die zo gek is hier te gaan vissen…

Na meerdere dagen voeren is het zover. Ik heb een nachtje gepland. Als ik naar de stek rijd bekruipt me toch een onaangenaam gevoel. Stel dat iemand hetzelfde idee heeft gehad. Iemand net zo gek als ik. Het zou allemaal voor niets zijn. De tijd die in het voeren is gaan zitten en de kosten. Waarom word ik niet een instantkarpervisser? Ik parkeer de auto aan de andere kant van de plas en met mijn superzoomcamera (die beschikt over een digitale zoom van wel meer dan 100x) bekijk ik de overkant. Yes, mijn stek is vrij! Alle negatieve gedachten zijn plotsklaps uit mijn hoofd. Snel spring ik weer de auto in en rijd naar de andere kant van de plas. Daar aangekomen doe ik een spijkerbroek met een oude dikke jas aan. Het is hartje zomer en mensen die me zo zien lopen verklaren me voor gek, maar op deze manier kan ik mezelf (zonder al te veel schrammen op te lopen) door de bramenstruiken wurmen. Een uur later liggen alle spullen op de stek. Ik plof op mijn stoel en kijk over het water uit. Hier moet het vannacht gaan gebeuren.

Onder mijn plu...
Achter het muskietennet...

Drie uur ’s nachts. Een gierende run! Een adrenalinestoot door mijn lijf. In een flits sta ik naast mijn hengel. Ik zoek contact en krijg contact. Het is de eerste keer dit jaar dat ik op de plas een karper aan het drillen ben. Ondertussen pruts ik mijn voeten in mijn bergschoenen en doe ik alvast mijn hoofdlampje op. Alles gaat goed. Ik heb alle vertrouwen in een goede afloop. Ik leg mijn landingsnet alvast op een strategisch plekje uit de buurt van mijn andere nog steeds inliggende hengel. Vertrouwen maakt plaats voor ongeloof. Ik kan het niet geloven! Ik voel de karper een paar keer schudden en geef een beetje lijn. De druk valt plotseling weg. Een losser! Dat kan toch niet. Nee, de vis is vast naar mij toe aan het zwemmen. Ik draai steeds sneller in. Veel sneller dan een karper kan zwemmen. Op het moment dat de leader mijn topoog heeft bereikt is de hoop verloren. Het was dus echt een losser!

Het hoort bij het vissen. Vallen en opstaan. Emotie. Zo dapper als ik kan schakel ik over naar nuchterheid. Stug doorgaan. Niet teveel nadenken. Ik monteer een nieuwe onderlijn, werp in en voer bij. De rest van de nacht gebeurt er niets…

Let op! Binnenkort nog een verslag van De lange adem… en ik beloof je, deel 5 heeft een ander, positiever, einde. Stay tuned  ;)