De sloot - deel 4

Ik was er even aan toe. Het ‘statisch’ vissen is prachtig om te doen, maar heeft ook zo zijn beperkingen. Ik schreef het woord statisch al tussen aanhalingstekens, want ook op die manier kun je inspelen op situaties. Zie ik honderd meter verderop karperactiviteit dan ga ik echt niet zitten wachten tot ze naar mij toekomen.  Echt statisch hoeft het vissen met de beetmelderopstelling dus niet te zijn. Toch kan wat mij betreft niets het vrije gevoel van het penvissen overtreffen. Gewapend met een minimale uitrusting sluip je van het ene plekje naar het andere. Ieder tikje op de pen vertelt iets over de onderwaterwereld. Plotseling schiet de pen weg en haak je een mooie ruisvoorn. Terwijl je de vis terugzet zie je verderop wat rietstengels bewegen. Zo diep mogelijk in elkaar gedoken benader je die plek. Onder het eigen kantje, vlak achter het riet, laat je het pennetje zakken. Weer bewegen de rietstengels. Het in stealth benaderen van de plek heeft gewerkt. De karper is er nog. En dan, heel langzaam, wordt de pen na een paar korte tikjes weggetrokken. Je slaat aan. Precies op het goede moment. Het water explodeert. De soepele penhengel buigt tot aan het handvat door. Een ervaring die iedere karpervisser, naar mijn mening, een keer meegemaakt moet hebben...  
 

Voordat ik bij de sloot ben rijd ik door meerdere pittoreske dorpjes. Overal is het feest, het is namelijk Koninginnedag. Voor sommige mensen een gezellige drukte. Voor veel mensen een goede reden om iets dieper in het glaasje te kijken dan normaal. Ook ik heb daar wel eens aan meegedaan. Vandaag kan het mij allemaal gestolen worden en ben ik liever alleen aan het water met mijn penhengel. Als ik een zeelt vang ben ik tevreden. Vang ik een karper dan zal dat de kroon spannen.

Ook zonder zeelt of karper is het genieten bij de sloot...

Ik heb vandaag een lokvoertje aangemengd met tot puree gemalen blikmaïs. Daar doorheen nog wat in stukken geknipte wormen plus enkele hele korrels mais. Dit laatste gebruik ik vandaag ook als haakaas. Telkens als ik een nieuw stekje bevis strooi ik een beetje van dit lokvoer om het haakaas. De gepureerde blikmaïs zorgt voor een mooie ‘stof’wolk. Er blijken flinke blankvoorns in deze sloot te zitten. Ook vang ik een grote ruisvoorn. Het voertje doet telkens goed zijn werk en ik heb het idee dat een zeelt niet ver weg kan zijn. Telkens als ik opschuif naar een volgend stekje voer ik even flink voor op het te verlaten stekje. Op de terugweg vis ik die stekjes dan stuk voor stuk nogmaals af. Wie weet is dan de zeelt gearriveerd. Of misschien zelfs wel een karper!  Ik vermaak me opperbest maar de tijd begint te dringen. Het sein om te beginnen aan de terugweg. De aangevoerde stekjes worden voor de tweede keer systematisch afgevist. Veel meer dan vijf minuten per plekje vis ik niet. Als ik uiteindelijk op het plekje aankom waar ik eerder de two-tone ving (zie verslag: De sloot – deel 3) en ik het pennetje rustig onder de eigen kant laat zakken, is het een kwestie van aftellen. Net zoals ik in de inleiding beschreef krijg ik een paar tikjes op de pen. In een langzame vloeiende beweging wordt de pen vervolgens weggetrokken. Na aanslaan voel ik meteen de kracht van een karper. Het drillen van dit soort karpers op de penhengel is een spannend feest. De opluchting is groot als ik na de zoveelste mislukte poging eindelijk de vis in het net kan loodsen. 

 

Ik leg (een beetje kitsch) de penhengel over mijn schouder en maak een paar foto’s. Vanuit de onthaakmat glijdt de vis langzaam terug het water in en zwemt, alsof er niets is gebeurd, rustig weg. Een prachtig einde van een mooie pensessie, tijd om naar huis te gaan. Als ik thuiskom vliegt mijn jongste dochtertje in mijn armen. Niet omdat ze zo vrolijk is… ze had namelijk net een heel eng liedje gehoord. Iets met Duits bloed. Tja, het Wilhelmus is ook nooit mijn favoriete liedje geweest…

Tot slot: terwijl ik dit typ is het de ochtend na Koninginnedag. Nog steeds geniet ik na, en dat zonder kater…