Vissen met Michiel

Het is vrijdagavond en ik ga weer een nachtje vissen. Michiel stuurt een SMS-je met het berichtje: Zin en tijd om te vissen van zondag op maandag? Het werd wel weer eens tijd dat we samen zouden gaan vissen. Vorige zomer hebben we toch behoorlijk wat nachten samen gevist. Het was altijd erg gezellig en Michiel zorgde altijd goed voor mij. Lekker koken aan het water, een hobby binnen een hobby voor Michiel. Als ik alleen vis bestaat mijn ontbijt meestal alleen uit een flesje ontbijtdrank. Als ik een nachtje met Michiel zou gaan vissen zou ik weer eens fatsoenlijk kunnen ontbijten, maar helaas, van zondag op maandag kon ik niet. Natuurlijk gaat het mij niet alleen om het ontbijt en een avondje bijpraten zou ook niet verkeerd zijn. We spraken af voor zondagavond. Ik zou een avondje gaan vissen en Michiel een nachtje.

Voor ik dit SMS-je kreeg had ik al besloten om van vrijdag op zaterdag een nachtje te gaan vissen. Dit plan ging gewoon door. Na de mooie schubkarper van vorige week ben ik blijven doorvoeren op ‘mijn’ stek. Een stek waar ik meestal geen aantallen vang maar gemiddeld wel voornamelijk de grotere karpers haak. Ik ging voor één vis. Als het even kon een buffel van boven de dertig pond. Ik had er een goed gevoel over. Mijn eerste hengel was ik aan het klaarmaken toen er een oud busje naast mij stopte. Het raampje werd opengedraaid terwijl er een rookpluim uit de auto ontsnapte. Een oud mannetje met een verweerd gezicht sprak mij aan. Op zijn lip zat een korte dikke sigaar vastgeplakt. “Karpervissen?”, was de gesloten vraag van de man. “Ja”, was het enige logische antwoord dat ik kon geven. Ik verwachtte niet veel van dit gesprek, maar de man ging door, nu pratend in hele zinnen: “Ik heb je hier wel vaker gezien. Vang je wel eens wat?”. “Ja met regelmaat een dikke, maar daarvoor moet je wel uren maken”, was mijn antwoord. “Nou jongen dat vind ik knap! Het is mij nog nooit gelukt hier”, sprak de man op een respectvolle toon. “En paling dan?”, ging de man verder. Ik vertelde dat ik af en toe met een pier tijdens het zeeltvissen wel een paling ving, maar dat het niet meer zoals vroeger was. Vroeger ving ik op een avondje tientallen en ging ze later zelf roken. De man kwam helemaal los en merkte dat hij bij mij zijn verhalen wel kwijt kon. Zo ontstond er een gesprek over fuiken zetten, vervuiling, trektochten naar de Sargassozee, en Aalscholvers. Daar sta je, in het open veld. Een gesprek met een onbekende man. Eigenlijk best bijzonder, maar wat me vooral fascineerde was de sigaar. Continu had ik er naar gekeken. Op zijn lip, vastgeplakt, bewoog de sigaar in het ritme van het gesprek mee. Nu was de sigaar op, net zoals onze gespreksstof. “Nou, moi dan maar weer….”, was het laatste dat de man tegen mij zei. “Dag meneer”, was het laatste dat ik zei. Waarschijnlijk zie ik de beste man nooit meer, maar ons momentje hebben we gepakt en daar geniet ik van.

’s Avonds kwam Michiel, voordat hij zou gaan voeren op de plek waar we zondag zouden gaan vissen, nog even bij me buurten. Afgelopen dinsdag was hij tijdens het mooie weer op zoek gegaan naar een groep karpers. Nadat hij een groep karpers aan de oppervlakte had gespot, heeft hij één karper met een korstje brood weten te verleiden. Helaas schoot deze los. Ook ik ben dinsdag nog even langs het kanaal gereden. Een aantal dikke ruggen hebben me doen besluiten dat ik dit jaar toch ook weer eens de oppervlaktevisserij wil gaan beoefenen. Michiel had de moed niet opgegeven en voerde vanaf die dag elke dag op de plek waar hij de groep karpers had gespot. Zondag zou het niet zo warm zijn en zouden we d.m.v. het statisch vissen op de bodem een paar breedruggen vangen.

Brede rug.

Over mijn nachtje van vrijdag op zaterdag kan ik verder kort zijn. Eindelijk had ik de rust gevonden om te slapen. Mijn ogen vielen langzaam dicht. Een klap op het water bovenop mijn voerplek zorgde ervoor dat mijn relaxte gevoel plotseling veranderde in een bruisende en kolkende adrenalinestroom door mijn lijf. Zo lag ik een uur te wachten op een run. Dit totdat mijn lichaam de adrenaline af had gevoerd en ik eindelijk weer de slaap kon vatten. Acht uur ’s ochtends. Ik hoor een piep. Niet uit mijn receiver maar uit mijn mobiel. Een SMS-je van Michiel. En?, Las ik. Niks!, maar zondag maken we weer een kans, was mijn optimistische antwoord.

Zondagavond. Alles ligt mooi op zijn plek. Het feest kon gaan beginnen. We waren er helemaal klaar voor. Toch was mijn gevoel niet zo optimistisch voor de avond. Het water was vlak. Geen kringetje te zien. Ik verwachtte dat Michiel in de nacht wel succesvol zou zijn. Misschien dat we tussen tien uur en elf uur ’s avonds nog wat zouden vangen. Allebei hoopten we hierop omdat het samen meemaken van een vangst wel iets extra’s zou toevoegen aan het sowieso al gezellige avondje. Tien uur, we zien een paar kringetjes in het water. Nu zou het wel eens kunnen gaan gebeuren, zeiden we tegen elkaar. Nog geen minuut later zijn we even een paar tellen van slag. Mijn receiver laat een korte run horen. Heel snel staan we weer met beide voeten stevig op de aardkorst en weten we allebei dat een brasem zichzelf gehaakt heeft.

Ik viste met een shot on the hook systeem. Deze keer met extra zware loodhagel zodat ik alleen met een pop-upje kon vissen. Op deze manier staat de haakpunt mooi naar beneden gericht. Prikklaar, mits de karper, of in dit geval de brasem, de rig vanuit een positie benadert, anders dan over het lood. Tenminste, dit is de theorie. In dit geval bleek de theorie te kloppen want de brasem was prachtig in het onderlipje gehaakt. Af en toe een brasem hoort erbij en daar klaag ik dan ook niet snel over. In ieder geval was er weer activiteit in het water en dat gaf goede hoop voor Michiel die een nachtje zou blijven. Ik wilde weer naar huis en nadat ik opgeruimd had wenste ik Michiel dan ook veel succes. Ik verwachtte er wel wat van. De volgende ochtend SMS ik Michiel. En? Was mijn berichtje. Niks!? Was het antwoord. Samen hebben we gevochten. We hebben ons best gedaan, maar helaas verloren. Eén nul voor de karpers. We geven niet op! Michiel, en ik hebben afgesproken binnen niet al te lange tijd nog een poging te wagen. We zullen zien…