Meer dan vissen alleen…

Eventjes iets anders… even niet doodaasvissen, maar heerlijk schaatsen. Samen met het gezin zijn we afgelopen weekend in Giethoorn geweest. De vrijdag ervoor op mijn werk raadde iedereen het af. Het gaat dooien! Het zal wel weer net zo druk worden als afgelopen donderdag! Straks rijd je helemaal voor niets! Het wordt vast weer afgelast!  ’s Avonds gaat het ijzelen hoor!  Allemaal goed bedoelde waarschuwingen, maar ik heb ze netjes naast mij neergelegd.
Toch ben ik niet zomaar afgereisd naar Giethoorn.  Zaterdag tot een uur of half twaalf ’s ochtends heb ik geregeld gecheckt of de toertocht niet afgelast werd. Dit bleek niet het geval. Rond twaalf uur reden we daarom rustig richting Giethoorn. Ik hoopte dat bij aankomst de grootste verkeersdrukte voorbij zou zijn. Mijn gedachte bleek te kloppen. Zonder problemen konden we midden in Giethoorn parkeren. Een paar meter lopen en we stonden op het ijs. Even later schaatsten wij, d.w.z. ik, mijn partner en onze twee oudste dochters (de jongste mocht een dagje bij oma spelen) een heerlijke maar verrekt koude toertocht. Ik houd van dit soort activiteiten. Het kan mij niet ruig genoeg, maar wat ik nu zo leuk vind is dat mijn dochters er ook ontzettend van genoten. Geen gezeur, gewoon schaatsen, schaatsen en nog eens schaatsen. En striemt de ijzige sneeuw iets te hard in je gezicht dan doe je toch gewoon je hand ervoor! Dappere meiden… ook mijn partner natuurlijk ;)

 

Niet zeuren, maar schaatsen...

Soms hielden we even pauze. Even opladen. Genieten van een boterham met pindakaas en een pakje appelsap. Jaja, ook in 2013 zijn kinderen nog steeds blij met dit soort ‘gewone’ dingen.  Tenminste… mijn kinderen wel!

En dan eindelijk zijn we weer terug in Giethoorn.  Zo reed ikzelf als kind ook lange tochten met mijn ouders. Nooit vergeet ik dat! Ik hoop dat mijn kinderen deze ervaring ook meenemen als één van de leukere jeugdherinneringen.

Eindelijk weer terug...

We duiken samen nog even een kroeg in en bestellen een Duveltje en drie koppen warme chocolademelk met slagroom. Het Duveltje is voor mij en landt heel fijn. Het laat me nog meer genieten. Doodaasvissen? Ik denk er even niet aan…

Een uurtje later nemen we plaats aan een tafeltje van de plaatselijke pizzeria. We hebben gereserveerd en dat blijkt een goede zet. Het is gezellig druk. Een restaurant vol met nogal vreemd geklede mensen. De één loopt op zijn gele klompen rond, een ander houdt een gebreide wollen muts op en weer een ander komt met de schaatsen nog aan binnenklunen. Er hangt een sfeertje waar alles kan en mag! Wat nou etiquette! 

Genieten!

Laat in het donker rijden we weer naar huis. De wegen zijn goed begaanbaar. De kinderen vallen achterin in slaap en voorin zijn we stil. Het enige wat we horen zijn de op en neer gaande ruitenwissers en het brommen van de motor. De sneeuwvlokken komen in het schijnsel van de koplampen op ons af.  Het werkt hypnotiserend. We doen toch maar de radio aan en nemen samen de dag hardop door. Dit houdt ons scherp en dat is belangrijk in het verkeer. Zeker onder deze omstandigheden. ’s Avonds op de bank mogen we instorten. En dat doen we goed. Het was een top dag! Er is meer dan vissen alleen…

Dikke pret op licht materiaal...

Een paar dagen later. De sneeuw is weg en het ijs grotendeels ook. Ik heb een half uurtje over. Een spinhengeltje en een slootje is genoeg om mijn inmiddels toch weer aanwakkerende visdrang eventjes te stillen. Een klein snoekje knalt op de plug. Op het lichte spinhengeltje geeft zo’n visje dikke pret. Maar het is alweer lang geleden dat ik een grote snoek ving. Aankomend weekend... dan ga ik weer naar de visplas. Daar ligt een enorm hongerige dame aan het eind van het talud te wachten. Ik ga haar voeren…