Zo gaat-ie goed… zo gaat-ie beter… alweer een…

Na de vangst van de brute vis die ik gebombardeerd heb tot supertorpedo, heb ik dagelijks op die stek gevoerd. ’s Ochtends een halve kilo boilies en ’s avonds weer een halve kilo. Het lange kanaal is dit jaar een zeer lastig water gebleken en nu ik eindelijk de vis gevonden heb wil ik ze niet meer kwijtraken. Vandaar het twee maal per dag voeren. Op deze manier hoop ik dat de karpers in de buurt van de stek blijven en er geregeld zullen azen.

Deze avond kon ik vroeg bij het water zijn. Nog voor het avondeten lagen de hengels in. De montages had ik verpakt in PVA-zakjes, waar nog voldoende lucht in zat, zodat het geheel rustig naar de bodem zou zweven. Zo kon ik met korte onderlijnen en inline lood op de zachte bodem vissen, zonder dat het geheel te ver weg zou zakken.

Vroeg aan het water arriveren betekent ook koken aan het water. Als ik er de tijd voor heb geniet ik enorm van dit soort momenten. Op vakantie dicht bij huis zeg maar. Het recept van deze avond was: runderreepjes, oosterse wokgroente en heel veel sambal! Lekker!

Totdat het donker wordt observeer ik het water. Ik zie veel activiteit van witvis en jagende baarzen. Af en toe zie ik wat deiningen in het water met een lage frequentie. Duidelijk niet veroorzaakt door witvis. Ook ontstaan er in de schemering bellenplakkaten. Het azen, hopelijk niet alleen door brasems,  lijkt te zijn begonnen.

Met een onrustig, maar toch wel lekker, gevoel val ik in slaap. Rond een uur of twee ’s nachts ontstaat er een voorzichtige run. Als ik bij de boerenbrug zou vissen had ik gedacht aan een graskarper, maar in dit water komen deze bijna niet voor. Terwijl ik naar de hengel loop begint de lijn steeds sneller van de spoel te lopen. Toch karper dus.

Na een stevige dril land ik een lange, behoorlijk zware, vis. Niet te vergelijken met de supertorpedo, maar het feit dat de stek weer vis oplevert maakt me blij.

Ik kan de slaap niet meteen vatten en geniet nog even van de heldere sterrenhemel. Ik zie een vallende ster en doe een wens. Denkend aan deze wens val ik in slaap.

Tegen zes uur ’s ochtends schrik ik wakker van een keiharde run. Routinematig gris ik mijn hoofdlampje mee en probeer deze, onderweg naar de hengel, op te zetten. Het is natuurlijk allang licht en ik voel me dan ook een beetje lullig als ik tot dit besef kom. De karper vecht met krachtige staartslagen die heerlijk beuken op de top van mijn hengel. Ik geniet van het drillen in het licht omdat ik de vis nu om wierbedden en plompenvelden heen kan drillen. ’s Nachts dril ik toch meer op goed geluk met (gedoseerd) geweld. Dit heeft ook zo zijn charme, maar het subtielere werk van het in het licht drillen is toch wel uitzonderlijk op dit kanaal. De vissen zijn hier namelijk echte nachtbrakers en azen vaak in het donker. Een hooggebouwde vis stemt me tevreden, ook al is mijn wens niet uitgekomen. Weer twee vissen in één nacht. Niet slecht voor dit water.

Na het terugzetten van de karper bekijk ik de gemaakte foto’s. Naast mij op een bramenstruik landt een klein koolwitje (of is het een klein geaderd witje?). Ik vang hem op de gevoelige plaat. Klik!

Voordat ik naar huis rijd gaat er weer een halve kilo boilies het water in. De aankomende week probeer ik nog een nachtje te pakken…