Meer dan vissen alleen…

Eventjes iets anders… even niet doodaasvissen, maar heerlijk schaatsen. Samen met het gezin zijn we afgelopen weekend in Giethoorn geweest. De vrijdag ervoor op mijn werk raadde iedereen het af. Het gaat dooien! Het zal wel weer net zo druk worden als afgelopen donderdag! Straks rijd je helemaal voor niets! Het wordt vast weer afgelast!  ’s Avonds gaat het ijzelen hoor!  Allemaal goed bedoelde waarschuwingen, maar ik heb ze netjes naast mij neergelegd.
Toch ben ik niet zomaar afgereisd naar Giethoorn.  Zaterdag tot een uur of half twaalf ’s ochtends heb ik geregeld gecheckt of de toertocht niet afgelast werd. Dit bleek niet het geval. Rond twaalf uur reden we daarom rustig richting Giethoorn. Ik hoopte dat bij aankomst de grootste verkeersdrukte voorbij zou zijn. Mijn gedachte bleek te kloppen. Zonder problemen konden we midden in Giethoorn parkeren. Een paar meter lopen en we stonden op het ijs. Even later schaatsten wij, d.w.z. ik, mijn partner en onze twee oudste dochters (de jongste mocht een dagje bij oma spelen) een heerlijke maar verrekt koude toertocht. Ik houd van dit soort activiteiten. Het kan mij niet ruig genoeg, maar wat ik nu zo leuk vind is dat mijn dochters er ook ontzettend van genoten. Geen gezeur, gewoon schaatsen, schaatsen en nog eens schaatsen. En striemt de ijzige sneeuw iets te hard in je gezicht dan doe je toch gewoon je hand ervoor! Dappere meiden… ook mijn partner natuurlijk ;)

 

Niet zeuren, maar schaatsen...

Soms hielden we even pauze. Even opladen. Genieten van een boterham met pindakaas en een pakje appelsap. Jaja, ook in 2013 zijn kinderen nog steeds blij met dit soort ‘gewone’ dingen.  Tenminste… mijn kinderen wel!

En dan eindelijk zijn we weer terug in Giethoorn.  Zo reed ikzelf als kind ook lange tochten met mijn ouders. Nooit vergeet ik dat! Ik hoop dat mijn kinderen deze ervaring ook meenemen als één van de leukere jeugdherinneringen.

Eindelijk weer terug...

We duiken samen nog even een kroeg in en bestellen een Duveltje en drie koppen warme chocolademelk met slagroom. Het Duveltje is voor mij en landt heel fijn. Het laat me nog meer genieten. Doodaasvissen? Ik denk er even niet aan…

Een uurtje later nemen we plaats aan een tafeltje van de plaatselijke pizzeria. We hebben gereserveerd en dat blijkt een goede zet. Het is gezellig druk. Een restaurant vol met nogal vreemd geklede mensen. De één loopt op zijn gele klompen rond, een ander houdt een gebreide wollen muts op en weer een ander komt met de schaatsen nog aan binnenklunen. Er hangt een sfeertje waar alles kan en mag! Wat nou etiquette! 

Genieten!

Laat in het donker rijden we weer naar huis. De wegen zijn goed begaanbaar. De kinderen vallen achterin in slaap en voorin zijn we stil. Het enige wat we horen zijn de op en neer gaande ruitenwissers en het brommen van de motor. De sneeuwvlokken komen in het schijnsel van de koplampen op ons af.  Het werkt hypnotiserend. We doen toch maar de radio aan en nemen samen de dag hardop door. Dit houdt ons scherp en dat is belangrijk in het verkeer. Zeker onder deze omstandigheden. ’s Avonds op de bank mogen we instorten. En dat doen we goed. Het was een top dag! Er is meer dan vissen alleen…

Dikke pret op licht materiaal...

Een paar dagen later. De sneeuw is weg en het ijs grotendeels ook. Ik heb een half uurtje over. Een spinhengeltje en een slootje is genoeg om mijn inmiddels toch weer aanwakkerende visdrang eventjes te stillen. Een klein snoekje knalt op de plug. Op het lichte spinhengeltje geeft zo’n visje dikke pret. Maar het is alweer lang geleden dat ik een grote snoek ving. Aankomend weekend... dan ga ik weer naar de visplas. Daar ligt een enorm hongerige dame aan het eind van het talud te wachten. Ik ga haar voeren…

De Jacht - Metersnoek 28

Vorig weekend heb ik opnieuw bij het wak gevist. Helaas zonder succes, maar ik gaf het niet op. Het wak hield ik open door er twee keer per dag naar toe te gaan. Telkens hakte ik het opnieuw open met een stuk tuingereedschap en drukte ik de ijsschotsen onder het niet stukgeslagen ijs. Op dinsdagochtend reed ik, voordat ik naar mijn werk ging, weer langs het wak. Het had de dag ervoor veel gesneeuwd en ik zag het wel zitten om deze middag, ik was namelijk vroeg vrij, in een witte wereld te gaan wakvissen. Aangekomen bij de brug zag ik dat een sneeuwschuiver de straat netjes sneeuwvrij had gemaakt. Aan beide kanten van de weg lagen daardoor wel enorme sneeuwheuvels. Waar moest ik mijn auto parkeren? In die sneeuwheuvels zou ik onherroepelijk vast komen te zitten! En in de directe omgeving zag ik ook geen mogelijkheid tot parkeren.  Hmmm… wat moest ik doen? Ik reed maar door naar mijn werk en besloot even geen besluit te nemen…

De Jacht - Metersnoek 27

Het is dinsdag 15 januari. Ik kijk op mijn mobieltje. Ik ben nu anderhalf uur aan het wakvissen. Deze doordeweekse middag was ik vroeg vrij en kon ik eventjes vissen. Het is inmiddels alweer tijd om naar huis te gaan. Helaas zonder aanbeet. Echt jammer want ik had mijn actiecamera continu aangehad en hoopte op het vastleggen van een aanbeet en het drillen van een snoek. Ik ruim rustig op. Eerst breng ik de onthaakmat, het schepnet, het meetlint en de leeggegoten emmer naar de auto. De hengel heb ik met de beugel open weggelegd en de kniptang plus onthaaktang laat ik liggen. Mocht ik toch een aanbeet krijgen dan kan ik de snoek m.b.v. de kieuwgreep landen, onthaken en snel terugzetten. Met dit koude weer moet een vis namelijk niet lang boven water blijven i.v.m. vorstschade. De actiecamera zou de vangst registreren en foto’s vind ik dan niet per se nodig. Vis ik zonder vismaat/camera-assistent tijdens een vorstperiode en ik wil toch foto’s maken m.b.v. bijvoorbeeld een timer, dan maak ik van mijn onthaakmat een soort badje. Zo kan ik tijdens het maken van foto’s de snoek telkens in het water, dat in de onthaakmat ligt, terugleggen. Ook blijf ik water over de snoek gieten. Op deze manier wordt de kans op vorstschade beperkt, maar het is natuurlijk het veiligste om de snoek te onthaken en meteen terug te zetten. Overigens heb ik het in het geval van alleen vissen en het maken van foto’s nog steeds over een zeer beperkte tijd waarin iedere seconde telt.

 

Het wak vriest snel weer dicht...

Vanaf mijn auto loop ik weer richting mijn hengel. De dobber drijft heel rustig in het alweer bijna dichtgevroren wak. Ik pak de actiecamera. De kans op het vastleggen van een aanbeet is nu echt voorbij. Terwijl ik de camera naar de auto breng blijf ik geregeld omkijken en zie dat mijn dobber er nog steeds is. Ik zet het cameraatje in de auto, draai mij weer om en kijk naar de dobber. Zie ik het goed? Speelt mijn hoofd een spelletje met mij? Potverdepotver! Hoe is het mogelijk! De dobber is weg!

De Jacht - Metersnoek 26

Na de vorige taaie sessie, met als verlossing toch nog een dikke metersnoek, wilde ik vandaag op de visplas een andere stek bezoeken. Wie mijn verslagen volgt weet dat ik tijdens het peilen op dit water twee interessante plekken heb gevonden.  De eerste plek, waar ik de vorige keer dus viste, heeft twee grote snoeken opgeleverd. Deze stek noem ik voor het gemak stek 1. Met deze stek ben ik nog niet klaar, maar mijn nieuwsgierigheid m.b.t. stek 2 kan ik niet langer bedwingen. Een nadeel van stek 2 is dat ik er niet gewoon kan inwerpen. De laaghangende takken zijn hier de oorzaak van. Deze ochtend rijd ik dan ook met mijn waadpak aan naar het water. Sloffend loop ik in het grote pak mijn karretje voort te duwen. Vanaf de auto is het een stuk verder lopen naar stek 2. Er aangekomen loop ik met mijn piepertjes het water in en prik ze net voorbij de bosjes in de harde bodem. Ik zet ze zo neer dat de lijn recht vanuit het topoog naar het aas kan lopen. Op deze manier zal er de minste wrijvingsweerstand ontstaan bij een aanbeet. Had ik de piepers gewoon in de wal in de grond geprikt dan zou ik door de omliggende bebossing alleen kaarsrecht vooruit kunnen vissen. Vervolgens maak ik de hengels klaar. Alvorens ik inwerp loop ik een stukje het water in. Ik kan daar een volledige slinger maken zonder dat ik de laaghangende takken raak. De aasvissen leg ik strategisch verspreid over de stek. Als er hier zich snoeken ophouden in de winter dan kan een aanbeet niet uitblijven… zou je denken…

 

De Jacht - Metersnoek 25

Het is 29 december. Waarschijnlijk vis ik vandaag mijn laatste doodaassessie van dit jaar. Afgaand op de vorige sessie, waarin ik veel aanbeten kreeg en uiteindelijk een grote snoek ving, reken ik stiekem op veel actie. Ook deze keer sta ik weer vroeg bij de visplas. Het voelt alsof ik een déjà vu meemaak. Bij het benaderen van de stek vliegen er weer ontelbaar veel eenden snaterend op, weer zie ik kringetjes van kleine visjes aan de oppervlakte, weer de staartslagen op het water zoals zeelt dit kan doen. Ook al vis ik hier pas voor de tweede keer, ik voel me helemaal thuis. In een rap tempo maak ik alle spulletjes in orde. Drie hengels liggen netjes in. Links op een diepte van 5 meter, relatief dicht bij de kant, ligt een makreeltje op de bodem. In het midden ver uit de kant op acht meter diepte ligt een sardine hapklaar en rechts op het laatste stukje talud, zeven meter diep, wacht een vette haring op moeder snoek. Ik gebruik vandaag geen dobber, alleen beetmelders. Zo kan ik ook genieten van de vogels die hier in alle soorten en maten rondvliegen. Ik zit op mijn stoel en nip wat van een bak koffie. Voor een buitenstaander zie ik er waarschijnlijk uit als een slaperige visser die geniet van zijn rust. Niets is minder waar. Ik ben er klaar voor. Klaar voor een heleboel actie!

Terugblik karpervissen 2012

Sinds ik blog maak ik ieder jaar een overzichtsfilmpje van het karpervissen. Ook dit jaar heb ik weer een filmpje in elkaar gezet. Ik heb er geen megaproject van gemaakt, want die tijd had ik niet. Niet alles kan altijd om het vissen draaien. Zo heb ik de afgelopen dagen een likje verf aan de binnenkant van mijn huis gesmeerd en heb ik mij gedragen als professioneel vloerenlegger. Best leuk even klussen, maar nu ik weer wat ruimte zie voor het vissen kijk ik alweer uit naar de volgende doodaassessie. Over doodaasvissen gesproken, er ligt nog een niet geplaatst verslag op de plank. Wie mijn antwoorden op de reacties uit het vorige verslag heeft gelezen weet dat ik weer iets moois heb gevangen.  Ook heb ik nog een feestje gevierd. Dit jaar heb ik i.p.v. de Drentse knallende melkbussen mogen kijken/luisteren naar het waarschijnlijk niet legale siervuurwerk in Loenen aan de Vecht. Ja, want daar zat ik met oud en nieuw. Mocht je van plan zijn ooit daar oud en nieuw te gaan vieren kom dan niet aanzetten met een leuk siervuurwerkpakketje  t.w.v. zo’n 40 euro. In vergelijking met wat daar afgestoken wordt zullen jouw potjes en pijltjes gedegradeerd worden tot spetterkaarsjes. Maar goed, terug naar waar dit blog voor bedoeld is. Ik heb genoten van het afgelopen jaar karpervissen. Ik heb gedaan waar ik mij goed bij voelde. Veel vissers gaan vissen bij wateren waar een paar bekende grote bakken rondzwemmen. Ik heb deze druk beviste wateren vermeden, maar heb toch mooie vissen weten te vangen. En dan bedoel ik met mooie niet per se grote, want het formaat doet mij de laatste tijd steeds minder. De plek waar ik vis is van veel groter belang, maar mocht er een grote vis rondzwemmen dan vang ik die natuurlijk wel graag. Dat moet ik dan ook wel weer toegeven ;) Maar goed, het is zo tijd voor het filmpje. Gewoon simpel, wat foto’s, wat bewegende beelden, een jaar teruggebracht in een paar minuten. Ik hoop dat je er van kunt genieten. Tot slot wens ik iedereen een gezond, gelukkig en goed visjaar toe!