Hoppen aan het kanaal - deel 1

Van vrijdag 12 op zaterdag 13 april heb ik voor het eerst een nacht aan het kanaal doorgebracht. Het kanaal is te ver weg voor het dagelijks voorvoeren, maar met regelmaat rijd ik ernaartoe. Ik struin dan wat rond in de mooie omgeving, speur naar karperactiviteit en voer, op de in mijn ogen aantrekkelijkste plekjes, wat voor. Ik heb niet de illusie dat ik op deze manier een stek kan opbouwen, maar aasherkenning bereik ik er misschien wel mee.

 

Deze keer had ik van tevoren twee stekken aangevoerd. Eén van de twee stekken is goed bereikbaar met de auto en ligt, i.v.m. de krachtige zuidwestelijke wind deze nacht, mooi beschut achter een bosje. Het kanaal, dat lang is en in een dunbevolkt gebied ligt, leek me niet een druk bevist water. Als ik aankom op de stek ben ik dan ook stom verbaasd als precies op het plekje waar ik gevoerd heb een groep jongens bezig is met het opzetten van hun tentenkamp. Ik baal als een stekker, maar denk meteen aan de andere aangevoerde stek. Op zich een mooie plek, anders had ik er natuurlijk niet voorgevoerd. Een plek met in de nabijheid een ondiepe waterpartij waar karpers in deze tijd van het jaar misschien naartoe trekken. Dit natuurlijk i.v.m. de paai. Helaas staat het bosje daar wel aan de andere kant en zit ik dus volop in de wind. Ook heb ik mijn karretje niet bij me en is deze stek niet bereikbaar met de auto. Sjouwen dus!
 

Als ik eindelijk alles, na drie keer heen en weer gelopen te hebben, op de stek heb liggen en ik tevreden start met het opzetten van mijn pluutje, komen er twee jongens aan. Karpervissers nota bene! Hoe is het mogelijk! De hele dag heeft het hard geregend, de aankomende nacht is een harde wind voorspeld en ook weer veel regen, en toch is het hier nu al druk! Aan de ene kant baal ik, maar aan de andere kant is het een goed teken. Er valt hier wat te halen blijkbaar! In goed, maar doch dwingend, overleg met de jongens gaan zij een stuk verderop zitten. Uit mijn zicht, en als ik niet aan ze denk lijkt het net of ik alleen op de wereld ben.

Als alle visspulletjes hun plekje gevonden hebben start ik met het bereiden van een maaltijd. Men neme twee (in blokjes gesneden) kipfiletjes, een scheut olijfolie, een zak wokgroente, een eetlepel sambal, een flinke scheut ketjap en nog een eetlepel sambal. De kip wordt gemarineerd in de olijfolie, ketjap en sambal. Vervolgens goed gaarbakken en pas op het laatst de wokgroente erbij. Nog een paar minuutjes omroeren en klaar is Koen. Gezond, maar zo lekker!

Half twee ’s nachts. Een aanbeet! Cm voor cm wordt er lijn genomen. Een vis heeft blijkbaar moeite met het verplaatsen van het lood. Geen karper dus. Ik kruip mijn slaapzak uit en merk, als ik achter de paraplu vandaan kom, hoe hard het waait. De wind komt tot mijn paraplu, kilometers lang, nauwelijks een obstakel tegen en kan dus lekker doorwaaien. Als ik mijn hoofdlampje aanklik, zie ik dat mijn schepnet over de hengels is gewaaid. Ai! Die had ook het kanaal in kunnen waaien! De piepjes zijn gestopt. Inmiddels wordt er dus geen lijn meer genomen. Ik voel of de vis er nog aan zit. Een licht gebonk maakt duidelijk dat dit zo is. Ik verwacht een brasem maar het blijkt een winde te zijn. Best een dikke van zo’n 50 cm lang.

Wat betreft aanbeten blijft het deze nacht verder stil. Geen karper gevangen helaas, maar toch neem ik met een goed gevoel afscheid van deze plek. Voorlopig dan, want ik kom terug. Dat zeker! Maar inmiddels ben ik ook volop aan het voeren op een ander water. Het project De lange adem is in volle gang. Al twee weken voer ik dagelijks voor. Binnenkort daar maar eens een nachtje draaien…