De Jacht - Metersnoek 17

Na een lange periode van voornamelijk karpervissen vind ik het heerlijk om weer te jagen op de prachtige imposante vissoort genaamd Esox Lucius, beter bekend als snoek.

 

Als opwarmertje ben ik gaan vissen op een voor mij bekende stek. Een stek die ik een paar jaar geleden zag als een uitdaging. Het waterstelsel is indrukwekkend groot. Waar moet ik in hemelsnaam beginnen? Dat was mijn gedachte toen! Nu ken ik daar de onderwaterwereld zo goed dat ik, bij wijze van spreken, verbaasd ben als ik tijdens een sessie geen aanbeet krijg. Het is duidelijk, de uitdaging vind ik niet meer bij dit water. Deze winter ben ik dan ook van plan me meer te gaan richten op nieuwe wateren. De verleiding naar het bekende en de ‘vangstgarantie’ zal ik moeten overwinnen. Het kan gaan betekenen dat ik veel minder ga vangen dan het vorige seizoen, maar als ik wat vang zal het weer goed voelen. En als het dan een meter is zelfs fantastisch!

Deze sessie beschouw ik dan ook als de warming-up van het doodaasseizoen. Even ervaren hoe het ook al weer allemaal is, dat doodaasvissen. De aanbeet, het aanslaan, de kieuwgreep, het onthaken etc. Even vertrouwen opbouwen voor de nieuwe uitdagingen die mij deze winter te wachten staan.

Bij aankomst op de voor mij vertrouwde stek schrik ik even. Er vlakbij staan namelijk 8 doodaashengels gevechtsklaar opgesteld. De baasjes, vier Duitse jongens, staan er in gecamoufleerd gevechtstenue achter. Het ziet er allemaal professioneel uit, maar waar zij vissen heb ik nog nooit iets gevangen. Achter een bosje, ik schat zo’n 80 meter verderop, maak ik mijn hengels klaar. De halfontdooide sardines prik ik aan de dregjes en werp ik in. Eentje ver op een talud, de ander onder de eigen kant achter de beschutting die het bosje biedt. Ik hoor een harde piep. Niet mijn beetmelder. De Duitsers lopen naar één van hun hengels. Ze staan er in een kringetje omheen. Ik zie niemand aanslaan. Vals alarm blijkbaar.

Mijn beetmelders staan uit. Ik let wel op de wakers. Zo kan ik zonder publiek mijn ding doen als ik een aanbeet krijg. Achter het bosje, waar nog behoorlijk veel blad aan zit, kunnen de Duitsers niet zien wat ik doe. Het duurt toch nog twee uur voordat ik een tikje zie op één van de wakers. De beugel van de spoel staat open en de waker die verbonden zit aan de achterste hengelsteun zorgt ervoor dat de lijn niet van de spoel loopt. Totdat een snoek de waker lostrekt natuurlijk! Vlak na het tikje schiet de waker los. Duidelijk een aanbeet! Ik laat de lijn een meter van de spoel aflopen en sla aan. Een beuk op de top, vervolgens is er even geen weerstand en denk ik aan een losser. Toch weer weerstand. Het voelt zwaar. Er is geen gevecht. Ik takel het dode gewicht binnen. Damn! Nadat de dreg is losgeschoten uit de snoekenbek heeft deze zich vastgegrepen aan een tak. Gelukkig niet zo groot dat ik het niet naar mij toe kon trekken. Ik maak de montage opnieuw klaar en werp op dezelfde plek in. Een half uurtje later weer een aanbeet. Nu geen losser. Zonder al te veel moeite komt er een serieuze snoek boven water. Het doet mijn vertrouwen goed, maar had ik een snoek van vergelijkbaar formaat op een nieuwe stek gevangen dan zou ik een stuk enthousiaster geweest zijn. Ik maak wat foto’s en zie dat m.b.v. de timer de lichte snoek er niet goed op komt. Op het schermpje van mijn camera zie ik alleen het witte silhouet van de snoek. Totaal overbelicht! Toch zet ik de snoek snel terug. Het zijn kwetsbare vissen en het leven van de snoek is mij dan ook meer waard dan een geslaagde foto. Thuis kan ik m.b.v. photoshop de foto zo bewerken dat er iets meer te zien is dan een witte vlek. Geen mooie foto, maar toch een bewijs. Hoewel ik natuurlijk niks hoef te bewijzen ;)

 

Ik hoor een schuifdeur van een busje dichtslaan. De Duitsers hebben er blijkbaar genoeg van. Ze rijden weg. Zonder succes, neem ik aan. Dit i.v.m. het niet gehoord hebben van hun hard afgestelde beetmelders. Ik ga ook naar huis. Thuisgekomen open ik Maps en ga op zoek. In een straal van 30 km vanaf mijn huis speur ik naar blauwe vlekken. Ik zoek diepe oude zandafgravingen. Het volgende verhaal gaat over een sessie bij een nieuw water, een nieuwe uitdaging, een nieuw avontuur. Spannend!