Het geheime water

Het afgelopen vroege voorjaar, het project boerenbrug was al opgestart, kreeg ik een mail. De persoon in kwestie wil liever niet bij naam genoemd worden. Hij is nogal gesteld op zijn privéleven en wil daar graag de controle over houden. Verstandig, want alles wat je op het internet zet geef je als het ware een beetje uit handen. De persoon, ik noem hem voor het gemak even Johan, heeft zelf veel gevist. Door omstandigheden is dit nu helaas niet meer mogelijk. Een door hem opgestart project heeft hij niet met voldoening kunnen afronden. Het leek hem leuk dat ik zijn project zou gaan afronden. Hij kan dan vanuit zijn (niet zelfgekozen) luie stoel meegenieten.

In eerste instantie stond ik hier afwijzend tegenover. Ik doe graag mijn eigen dingen en wil geen verplichting voelen. Na nog wat heen en weer gemail begon ik toch langzamerhand te twijfelen. Het zou gaan om een mysterieuze stek. Niet makkelijk te vinden, prachtige natuur en volgens verhalen zwemmen er een paar kapitale oude karpers rond. Niet van die snelgroeiende varkens, maar oude bijna nog nooit gevangen schubs. Zelf heeft hij wel gevangen op de stek, maar de oude zware vissen heeft hij niet weten te landen. Vandaar ook zijn incomplete gevoel wat betreft dit project.

Ik was toch wel erg nieuwsgierig geworden. Ik sprak met Johan af dat ik toch eens naar de stek zou gaan. Even checken wat mijn gevoel zegt als ik er zelf sta. Vervolgens nam de boerenbrug mij in beslag en kwam het er niet van de stek van Johan te bezoeken.  Inmiddels weten jullie dat ik het project de boerenbrug min of meer aan het afsluiten ben. Ik moest dus gaan nadenken over een nieuw plan. En zo ben ik een paar weken terug op expeditie gegaan. De stek van Johan ligt een uurtje rijden vanaf mijn huis. Te ver om dagelijks te kunnen voeren vind ik, maar drie keer per week de stek bezoeken is misschien wel mogelijk. Onderweg naar de stek reed ik over steeds smaller wordende weggetjes. Het gaf mij het gevoel van vroeger terug. Met mijn ouders op zoek naar de mooiste afgelegen campings. Altijd het laatste stukje over een bijna onbegaanbaar smal paadje. Gaten, keien, lekke uitlaat… je weet wel, dat gevoel! Dit gevoel opnieuw ervaren was heerlijk. De uitlaat bleef deze keer wel heel. Uiteindelijk liep het weggetje, zoals Johan al had aangegeven, dood. Hier moest het dus in de buurt zijn. Het enige dat ik zag was veel bos. Ook al was het een zonnige dag, hier voelde het kil en vochtig. Echt vrolijk werd ik er niet van.  Ik keek nog eens goed om mij heen en zag een opening tussen twee bosjes. Misschien een reeënpad. Bij nadere inspectie bleek het toch echt te gaan om een pad gemaakt door mensen. Nou ja pad… het leek erop dat heel af en toe hier iemand liep. Ik besloot het paadje te volgen, dwars door het donkere bos. Na honderd meter lopen begon het bos wat opener te worden.  De zon kon hier met enkele lichtstralen de grond bereiken. Hier voelde het al een stuk behaaglijker aan. Even verderop, door de takken heen, zag ik een grote opening. Daar zal het water wel zijn. Terwijl ik ernaartoe liep voelde ik dat dit best wel eens iets kon zijn. Ik voelde avontuur en dat staat wat mij betreft onlosmakelijk verbonden met het vissen. Bij de opening aangekomen viel mijn mond open.
Het is er prachtig! Tussen de bossen ligt het water verscholen voor de buitenwereld. Plompenbladeren bedekken een gedeelte van het donkere water. Er zijn mooie rietkragen en ruige waterkanten met omgevallen bomen. Alles klopt. Bijna alles klopt. Het enige dat mijn gevoel helemaal had kunnen omzetten in een jubelstemming was het doorbreken van het oppervlaktewater. Een karper die verticaal omhoog springt en met een flinke klap weer in het water landt. Nu moet ik het doen met de verhalen. Als ze waar zijn zitten hier een paar kapitale karpers. Ik zoek het uit! Tot op de bodem…