Het geheime water 3

Nadat ik gevoerd had bij het geheime water was er geen weg meer terug. Zo werkt dat bij mij. Beslis ik ergens te voeren dan sluit ik als het ware een psychisch contract met mezelf af. Ik zal er in ieder geval één keer moeten gaan vissen.  Wat was dat toch gisteren? Wie reed met een noodgang achteruit het pad af? Een jager? Of toch een stroper? Terwijl ik naar de stek rijd laat deze gedachte me maar niet los. Een jager heeft helemaal geen reden voor dit rare gehaaste gedrag. Een stroper des te meer. Misschien had hij mij gezien, en wilde hij niet herkend worden? Of hij was bang dat ik het nummerbord kon lezen. Ik heb het de hele tijd over een hij, misschien was het wel een vrouw! Een stroopster. Klinkt ineens een stuk chiquer. Niet geheel ontspannen rijd ik het doodlopende weggetje in. Ik parkeer de auto aan het einde van het weggetje en speur naar bandensporen anders dan die van mijn auto. De profielen die ik bij mijn parkeerplek kan zien zijn allemaal van mij. Gelukkig. Dit stelt mij enigszins gerust. Uit je kop zetten Koen! Lekker vissen, niet denken, gewoon doen…

Nu ben ik niet een bang aangelegd persoon, maar het is natuurlijk wel een feit dat er behoorlijk wat malloten op deze wereld rondlopen. Laat ze lekker lopen zeg ik dan, maar liever wel zonder een jachtgeweer!
Ik zoek een overnachtingsplek op achter wat  bosjes. Hier zit ik vanaf het smalle paadje gezien geheel uit het zicht. Ik heb er niet over geschreven in de vorige verslagen, maar het water heb ik al redelijk gepeild.  Met name de onderwaterobstakels in de vorm van omgevallen bomen  zijn interessante plekken, maar ’s nachts vis ik er liever niet te dicht tegenaan.  Ik verwacht dat tijdens de zwarte mantel van de nacht de karpers zich ook wel in open water durven bewegen. Helemáál hier, want van enige dressuur is er voor zover ik heb kunnen zien geen sprake. Er zijn geen vissers, zelfs geen signalen van vissers. Dat klinkt mooi, maar aan de andere kant is het geen goed teken. De verhalen van Johan zijn inspirerend, maar wie zegt dat er nog steeds vis zit? Misschien is, net als dichter bij mijn huis, ook hier karpersterfte geweest! Ik heb tot nu toe nog niet veel leven in het water gezien. Sowieso niet van karpers.

Zo mijmer ik wat in mezelf terwijl ik de spullen in orde maak. Als dan eindelijk mijn pluutje staat, en het uitgeklapte stretchertje mij uitnodigt om eens even lekker te gaan liggen, geniet ik toch wel van wat ik aan het doen ben. Ik ga mijn eigen gang. Ik zit niet bij een knetterdruk putje te kijken naar mijn buurmannen de karpervissers. En omdat ik weet dat ik vanaf het paadje niet gezien kan worden voel ik me steeds meer op mijn gemak. Er is weer rust in mijn hoofd. Het vogelgezang dringt tot mij door. Liggend vanaf mijn stretcher schenk ik een wijntje in, maar van opdrinken komt het niet meer.

Ik voel iets nats op mijn wang. Niet bewust, want ik slaap. Nadat ik het wijntje had ingeschonken kon ik de slaap niet tegenhouden. Mijn hand gaat automatisch naar mijn wang. Het moment van niet bewust naar bewust duurt een fractie van een seconde. Ik schrik overeind terwijl ik een naaktslak van mijn wang ruk en hard weggooi. Het is al diep in de nacht. Ik ben klaarwakker. Tijd om mijn wijntje op te drinken.
Wat een plek. Het is zo stil. Zo rustig. Ik hoor geen auto’s, geen vogels, geen wind, helemaal niks. Alleen wat geritsel van waarschijnlijk een muis. Wat zou een fluiter nu intens hard binnenkomen! Maar helaas, de fluiter komt niet.
Het is een droomplek, maar zonder het vangen van een karper, of überhaupt een signaal van een karper, blijft het misschien wel bij een droom. Stel, er zit helemaal geen karper meer… ben ik dan wel aan het karperen? Misschien kan ik het dan beter kamperen noemen. Ook leuk, maar daar gaat dit blog niet over. Ik kan natuurlijk een nieuw blog maken. Een blog: volg mijn kampeeravonturen! Hoef ik al die hengels ook niet meer mee te sjouwen. Nee, dat doe ik maar niet. Mijn passie is vissen. Het liefst op een avontuurlijke niet te voorspellen manier. Op deze manier een hobby uitoefenen betekent ook regelmatig het incasseren van tegenslagen. Ik laat het allemaal even bezinken. Mijn gevoel brengt mij wel weer naar deze bijzondere plek. Of juist niet…

Nog even een aanvulling omdat ik het niet laten kan: telkens als ik naar het geheime water rijd kom ik langs een kanaaltje. De verleiding om daar te vissen was groot, maar ik ‘moest’ vissen bij het geheime water. Na de teleurstellende nacht hierboven beschreven, was het tijd voor verandering. Je raadt het al. Het kanaaltje werd meerdere keren bezocht met als resultaat een wel hele mooie oppervlaktevis. Binnenkort een verslag hierover, maar nu alvast een foto.