De Jacht - Metersnoek 11

Alle visspullen liggen weer in mijn groene stationcar. Handig zo’n grote auto. Ik zit, voordat ik alleen wil gaan vissen, nog even in de keuken een kopje koffie te drinken. Ik neem een laatste slok en wil opstaan. Een enorme zwarte Dodge rijdt mijn oprit op. Een lach van oor tot oor verschijnt op mijn gezicht. “Erdwin is er!”, roep ik naar mijn kinderen. Erdwin is een hele goede vriend van mij. We ‘kenden’ elkaar al voordat we een bewustzijn hadden ontwikkeld. M.a.w. woorden: als baby’tjes lagen we al naast elkaar te krioelen. Echte vrienden hoef je niet wekelijks te zien, maar als je ze ziet is het goed. Erdwin is zo’n vriend. Een vriend waarbij je jezelf kan zijn. We praten niet vaak over werk en andere verplichtingen. Soms praten we gewoon even niet. We genieten dan van rust en stilte. Dat kunnen niet alle mensen. Barbecueën, of een biertje drinken, dat vinden we ook leuk, maar als het even kan gaan we vissen. Zo ook deze keer…

Erdwin komt meestal onaangekondigd langs. Ik had hem deze keer ook totaal niet verwacht. Ik zie hem op zijn gele klompen uit de Dodge stappen. De Dodge staat geparkeerd achter mijn auto. Deze lijkt nu meer op een scootmobiel dan op een stationcar. Zoals altijd komt Erdwin achterom gelopen. Ik doe de deur open en wacht hem op. “Ha Koen, je hebt je visspullen al in de auto zag ik”, alsof we van tevoren hadden afgesproken om te gaan vissen. “Ja, zullen we maar gaan”, zeg ik. Een goedkeurend knikje van Erdwin zegt genoeg, en zo staan we een half uurtje later aan het water. En dit zonder dat we een afspraak hadden gemaakt! Extra leuk…

Als een goed geoliede machine bereiden we onze hengels voor. Even later liggen er vier dode vissen met onze dregjes erin te wachten op een snoek. De twee linker hengels zijn voor mij en de twee rechter hengels voor Erdwin. Zo zitten we ongeveer een uurtje te wachten. Af en toe hebben we een ongedwongen gesprekje, maar het meest genieten we van het  samen zijn. Het samen vissen. Het samen ervaren.

Plotseling een aanbeet! Tenminste, een piepje. Gespannen kijken we naar de hengel. Was dit het? De wind? Maar dan nog een piepje, en nog één. Langzaam komt er beweging in. Dit zijn de aanbeten waar ik van houd! Vaak doen de grote vissen dit. Gespannen pak ik mijn hengel op en Erdwin kijkt vol verwachting toe. Ik laat de lijn strak lopen en sla aan. Wat ben ik blij dat ik samen met hem een vis ga vangen! Eigenlijk had Erdwin als gast een aanbeet moeten krijgen. Of ik had hem deze hengel moeten laten pakken. Maar ja, wij vissen normaal gesproken altijd ieder met zijn eigen hengels en we gunnen elkaar wel wat. Erdwin mij dus ook. Een logge trage dril eindigt in het landen van een dikke snoek. Geen metersnoek, maar wel één met de karaktereigenschappen van een metersnoek. Grof gebouwd, grote kop en zwaar. Erdwin maakt een mooie foto en de snoek mag weer zijn rondjes gaan zwemmen.

Geheel tegen onze gewoonte  in besluiten we dat de volgende aanbeet, op welke hengel dan ook, voor Erdwin is. Verwachtingsvol wachten we de verdere middag af. Helaas blijft het bij deze ene,  maar prachtige, vis. We spreken af dat we binnen enkele dagen weer samen gaan vissen. Erdwin moet ook een snoek…