Na het penvissen - Zie filmpje: Penvissen op karper - had ik zin in een nachtje karperen. Tenminste ik dacht dat ik zin had. Na een drukke week, waarin ik nog wat tijd gevonden had om een paar keer voor te voeren met boilies, kwam ik aan op de stek. Een prachtig ondergaande zon maakte mij erop attent dat ik moest opschieten.
Snel werden de hengels klaargemaakt en het tentje opgezet. Normaal gesproken ga ik dan lekker zitten en genieten van alles om mij heen. Ondertussen het onderbuikgevoel dat er elke moment een keiharde run kan komen. Heerlijk, maar deze keer niet. Ik was zo moe dat ik aan niets anders kon denken dan slapen. ’s Nachts twee uur. Waar was ik! Wat een herrie! Voor het slapen gaan was ik zo verstandig geweest mijn receiver op de hardste stand te zetten. Had ik dit niet gedaan dan was ik er denk ik doorheen geslapen. Ik was dus gelukkig wel wakker geworden. Nou ja wakker! Meer dan mijn ogen open houden en zitten op mijn stretcher kon ik nog niet. Ondertussen zwom er een karper met een noodgang door het kanaal. Langzaam kwam het besef. Ik zat weer aan het water en moest in actie komen. Met mijn rechterhand de rits zoekend, en met mijn linkerhand mijn schoenen, probeerde ik zo snel mogelijk mijn tentje uit te komen. De rits werkte totaal niet mee en normaal gesproken heb ik die ook niet dicht. De muggen hadden mij deze keer gedwongen het wel te doen en dit kostte mij nu kostbare seconden. Eindelijk bij de hengel aangekomen gaat de lange pieptoon over in een paar losse piepen. De spoel komt tot stilstand. Het zal toch niet! Ik pak de hengel op en zoek contact met de karper. Helaas… Ik strompel terug naar mijn tentje. De hengel maak ik weer in orde en met een onderhands worpje het duister in, hoop ik dat de montage goed ligt. Ik zoek mijn slaapzak op en vraag me nog even af of ik wel had moeten gaan vissen deze nacht. Ik was bij aanvang van de sessie eigenlijk te moe, maar ja, de drang om te gaan had het weer eens gewonnen van mijn gezonde verstand. En toch, juist in dit soort nachten vang ik regelmatig iets bijzonders dat ik niet had willen missen. ’s Ochtends vroeg word ik wakker. Het jeukt! Aan de binnenkant van mijn tentje tel ik negen spinnen en zie ik zeker honderd muggen. De rits had ik vergeten dicht te doen. In mijn diepe slaap hadden de muggen feestgevierd. Een makkelijker slachtoffer hadden ze niet kunnen vinden. Met mijn gezicht vol rode bulten rijd ik terug naar huis. Thuisgekomen is het voor mijn gezin niet moeilijk om aan mij te zien dat dit niet dé nacht was…
Een week later. Weer een drukke week achter de rug, maar op de één of andere manier was ik minder moe. Ik had zin om te vissen. De hele week had ik voorgevoerd. Niet met boilies, maar met tarwe en maïs. Mijn zelfgedraaide boilievoorraad was op en tijd om te draaien had ik niet gehad. Eigenlijk vond ik het wel leuk om weer eens met particles te voeren. Er is van alles over te zeggen. Karpers zouden anders gaan azen, het zogenaamde stofzuigeren. Ze zouden de boilies en zeker een snowman niet of minder snel pakken. Je hebt last van brasem. Je vangt alleen de kleinere karpers. Zo wordt er van alles beweerd door veel mensen, maar het leuke is dat je het met vissen nooit zeker weet. We vissen immers niet in een laboratorium.
Bovenop een tarwe-/maïsbed van twee bij twee meter viste ik met twee grote snowman-montages. De brasems zouden er minder mee kunnen en misschien zou die ene grote karper deze nacht dat gepruts met het kleine aas wel zat zijn. Hij zou één van de snowman-montages niet links kunnen laten liggen. Althans, dat is de theorie!
Hoe dan ook, ik had het juiste onderbuikgevoel. Draaiend op mijn stretcher wachtte ik op de verlossende run. Al om twaalf uur ’s nachts rende ik naar mijn hengels. De linker was ervandoor gegaan. Ik pakte de hengel op en meteen voelde ik de logge weerstand. Hiervoor was ik gekomen. De trage dril gaf mij een genot dat ik al een tijdje niet gevoeld had. Eventjes was het nog spannend toen de karper door een wierbed zwom, maar krachtig zwom de vis zichzelf weer los. Eindelijk gaf de karper het op. De grote kop kwam even boven water en bevestigde wat ik eigenlijk al wist. Een minuut later lag er een grote karper op de mat. Met een lange onderlijn, snowman-montage, op een particle bed, perfect gehaakt in de onderlip. Het kan!
