De Jacht - Metersnoek 2

Ik loop met mijn karretje vol doodaasmaterialen over het smalle pad richting dezelfde doodaasplek waar ik de vorige keer de snoek van 112 cm ving. Het is opnieuw helder zonnig weer met een zuidoostelijk windje. In het vorige verslag gaf ik nog aan dat ik het toch eens op een andere stek moest gaan proberen. De reden hiervoor was dat ik deze grote snoek al eerder had gevangen en ik niet nog meer snoeken wilde gaan dubbelen. Ook dacht ik dat er ergens anders op dit water misschien nog wel een grotere snoek zou zwemmen. Misschien is dit ook wel zo, maar aan de andere kant had ik het gevoel dat ik kansen zou mislopen als ik nu al op een andere stek zou gaan vissen. Stel je voor dat een andere doosaasvisser deze topstek ontdekt. Misschien wilden de kunstaasvissers die mij vorige week de grote snoek zagen vangen er wel gaan doodaasvissen! Nee, ik heb besloten dat ik me, met dit weertype, voorlopig op deze stek ga richten.

Deze doordeweekse middag hoef ik niet te werken. Ideaal vangweer voor de stek waar ik al vaker gevist heb. Vol vertrouwen loop ik verder. Twee dingen schieten door mijn hoofd. De theorie dat in de winter snoeken soms in groten getale bij elkaar liggen en ik echt nog niet alle snoeken van deze stek heb gevangen, plus de angst dat er misschien al iemand anders op mijn stek zit. Vlakbij de stek moet ik het hoekje om. Pas dan zie ik het! Gelukkig, de stek is niet bezet. Tevreden pak ik mijn spullen uit. Ik leg ze naast het karretje op de grond, maar wat zie ik! Overal kleine schubjes. Schubjes zoals een sardine heeft, %$##@!!, dit heb ik niet gedaan! Ik baal. Er is me al iemand voorgeweest. Dit is niet meer ‘mijn’ stek! Ik zoek naar sporen van banksticks. Na een tijdje zoeken vind ik 4 gaatjes van 1 cm doorsnede. In mezelf moet ik lachen. Gelukkig! Deze doodaasvisser viste een andere richting op dan waar ik meestal naartoe vis. Er was waarschijnlijk niet gevist op mijn favoriete talud. Weer een beetje bijgekomen van de schrik (voor zover je het schrikken kunt noemen, het blijft immers maar vissen) tuig ik mijn hengels op.

Deze keer viste ik met grote haringen van ruim 25 cm. Vaak vis ik met sardine, maar in aansluiting op de theorie dat op deze stek misschien de snoeken in de winter ‘opgestapeld’ liggen, wilde ik het met wat ander aas proberen dat ik hier nog niet zo vaak gebruikt had. Wie weet kon ik deze keer een nog niet door mij gevangen snoek verleiden die meer van haring houdt dan van sardine. Waarschijnlijk kan een snoek zich deze fijnproeverij helemaal niet permitteren, maar tijdelijk houd ik mezelf graag voor de gek als ik daardoor met iets meer vertrouwen aan het vissen ben. Hoe dan ook, een uur later luister ik naar een run. Ja, je leest het goed, een run! Als ik aan het karpervissen zou zijn zou ik de voor een karper toch wel trage run associëren met een dikke bak. Voor doodaasvissen was het een knetterende run. Jammer, want vaak zijn dit de kleinere snoeken. Ik twijfelde even of ik meteen moest aanslaan. Een kleine snoek zou de grote haring waarschijnlijk nog niet zo in de bek hebben dat ik de haak goed kon gaan zetten. Toch sloeg ik aan want ik zou het mezelf niet kunnen vergeven als het toch een grote snoek zou blijken te zijn en deze door mijn hebberigheid te diep gehaakt zou zijn. Meteen na het aanslaan wist ik het. Geen kleine snoek, misschien weer een meter. De snoek vocht hard, zelfs zo hard dat ik even de controle kwijt was. Met een grote boog zwom de snoek om wat uitstekende wilgenbosjes heen. Straks zou ze zichzelf vastzwemmen! Ik had geen waadpak bij me, maar de lijn kapot trekken als dit niet nodig is zou niet in mij opkomen. Dan maar zonder waadpak het inmiddels toch wel erg koud geworden water in. Niet dankzij mijn drilkunsten, maar met een beetje geluk zwom de vis weer een stukje richting het open water. Nu was het mijn kans. De snoek had niets meer te vertellen. Alles of niets. Slip dicht en trekken maar! Een gevoel van overwinning maakte zich meester over mij. Ik landde de vis. Een paar foto’s later zwom ze weer haar vrijheid tegemoet.

Met 98 cm net geen meter. Ik ben er niet minder blij om. Ik viste nog een paar uur door maar verwachtte niets meer. Het karretje werd weer volgestouwd. Wat ben ik blij met deze aankoop. Als ik een keer een dagje ga doodazen kan ik makkelijk meerder stekken bevissen m.b.v. dit karretje, maar ook nu maakt het mijn leven een stuk makkelijker. Maar ach, had ik moet sjouwen dan was het ook prima geweest. Met de nog steeds door mijn lijf vloeiende adrenaline kon ik immers de hele wereld aan…