Hier waren we aan toe...

Vijf dagen lang hebben we iedere dag meer dan een kilo boilies gevoerd. Op het water waar we gingen vissen heeft dit recept ons vaak veel en grote vis opgeleverd. Toch zaten we vrijdagavond niet vol zelfvertrouwen aan het water. In onze regio wordt op het moment door veel vissers slecht gevangen. Wateren waar vorig jaar slechts af en toe geblankt werd leveren nu maar zelden een visje op. Wat is er aan de hand? In de zomer waren de wateren in mijn omgeving zeer helder. Nu is het overal behoorlijk troebel en is er sprake van overmatige wiergroei. Ook drijven er veel (gifgroene) algen op het water. Zou dit een negatieve invloed hebben op het azen van de karpers? Zou best kunnen. ’s Nachts vindt er geen fotosynthese plaats. In de cellen van de planten vindt wel verbranding plaats. De glucose die overdag is gemaakt wordt ’s nachts afgebroken. Daarvoor is zuurstof nodig en als afvalstof ontstaat er dan o.a. koolstofdioxide.  Nu lijkt mij de verhoging van het koolstofdioxidegehalte niet het probleem, maar de daling van het zuurstofgehalte in het water is dat misschien wel! Ook zien veel van de planten er niet meer zo fris uit. Met andere woorden: ze zijn aan het verrotten. Lijkt mij allemaal niet echt gunstig voor de waterkwaliteit. Maar goed, of dit de oorzaak, of één van de oorzaken is van het vele blanken? Het is in iedere geval wel makkelijk om dit als oorzaak te zien. Immers ligt het falen dan niet bij de visser…

Het is een heldere nacht en Jens en ik kijken naar de Grote Beer. Plotseling een lichtflits. We kijken elkaar aan en weten van elkaar wat we wensen. In het volgende uurtje zien we nog zes vallende sterren. Oh, oh, oh, deze nacht gaan we vangen! Het kan niet missen!

Erg handig zo'n muskietennet.

Twee uur ’s nachts. Ik schrik wakker. Teleurgesteld dat er nog geen run is geweest draai ik me weer om. Als onze wensen uit moeten gaan komen krijgen we het nog druk in de laatste uurtjes van de nacht. Eerlijk gezegd geloof ik niet meer in een supernacht. We hadden dan toch al zeker twee karpers moeten hebben. Nee, één karper deze nacht is een meer realistische verwachting, maar net zo goed zou het weer een blank kunnen gaan worden.
Vijf uur ’s nachts. Ik heb op mijn verre hengel een run. Ik ren ernaartoe en voel na het oppakken van de hengel meteen een redelijke weerstand. De wal is erg hoog en zo kan ik de karper makkelijk omhoog trekken. Ik dril de vis netjes af in de bovenste laag van het wier. Vrij snel ligt de karper onder de kant schepklaar, maar waar is Jens!! Het schepnet ligt zeker vijftig meter bij mij vandaan. Hoe is het mogelijk, denk ik bij mezelf. Hij slaapt nog? “Jens, Jèns!, Jèèènss!!”, roep ik richting zijn pluutje, maar nog steeds geen beweging. “Jènss!!, Jèèèèèns!!!, JÈÈÈÈÈÈÈÈÈNS DOBBINGÁÁÁÁÁÁÁ!!!!!!”, niks helpt. Jens slaapt overal doorheen. Ik zet mijn beetmelder op de hardste stand en ga er met de lijn overheen. Tieie, tuuuu, tieie, tuuuu. Eindelijk zie ik een lampje aangaan. Jens had de  gesimuleerde terugzakker gehoord. “Zooo, jij bent snel bij je hengel”, zegt Jens. “Man je moest een weten!”, zeg ik lachend. Eindelijk kan de vis geschept worden, wat nog niet zo eenvoudig is doordat het wier en de algen het net wel erg zwaar maken. Op de mat zien we een schub. Eindelijk weer een succesje. Hier waren we wel aan toe…

Hier waren we aan toe...

We slapen nog een paar uurtjes en hopen stiekem op nog een aanbeet die helaas niet zal komen. Rond half negen zitten we samen aan de waterkant. Een dubbel gevoel. Blij met de vangst, maar tegelijk teleurgesteld. Een week voorvoeren zou op dit water meer vis op moeten leveren. Het is niet anders. We zetten ons eroverheen en genieten van de natuur. Een ijsvogeltje vliegt voorbij. Ziet er gezond uit. Uit het behoorlijk troebele water pakt het vogeltje een visje. Prachtig gezicht. Gelukkig gedijt dit vogeltje hier goed.

We zagen een prachtig IJsvogeltje.