Oppervlaktevissen (deel 3)

Ik heb lang nagedacht over hoe ik de lastige karpers aan de oppervlakte kon gaan vangen. De vorige sessie - zie verslag: Oppervlaktevissen (deel 2) - wilden de karpers alleen kattenbrokjes eten, geen brood. Het vissen met kattenbrokjes was toen een logische keuze, maar helaas hadden de karpers het spelletje door. Alle kattenbrokjes werden gegeten, behalve die waar een haakje in zat.
Deze keer wilde ik ze te slim af zijn. Ik bedacht een plan. Vanaf de Kruiser Surface Controller 10 gram van Korda, maakte ik een onderlijn gecamoufleerd met een waterplant. Misschien zou dit de truc zijn!

Mijn waterplantcreatie.

Ook had ik het idee dat de onderlijn van nylon de vorige keer te makkelijk door de oppervlaktespanning van het water zakte, oftewel te snel een stukje zonk. Het gevolg was een onnatuurlijke aaspresentatie die niet in dezelfde snelheid met de stroming mee dreef als de rest van de gevoerde brokjes. Deze keer wilde ik ervoor zorgen dat de onderlijn beter zou blijven drijven. Ik had kunnen gaan experimenteren met vaseline op de nylonlijn, maar koos voor een drijvende gevlochten lijn van het merk PowerPro. Deze lijn is rond en zo gemaakt dat deze de ogen van de hengel niet beschadigt. Hier ging het mij natuurlijk niet om, maar met deze, zeg maar niet snijdende eigenschappen, en de door mij gekozen dikke diameter, durfde ik er wel mee te vissen. Het risico van bepaalde (vooral dunne) gevlochten lijnen is namelijk, dat je de karper tijdens het drillen kunt beschadigen i.v.m. de snijdende eigenschappen. De relatief dikke PowerPro lijn zou dit moeten voorkomen.

De drijvende montage.

Daar stond ik. Het was mooi weer en de karpers lagen rustig in het zonnetje. Ze lagen helemaal aan de andere kant van het kanaal. Door te gooien met kattenbrokjes zou ik de overkant niet halen. De werppijp had ik gelukkig bij me en zo kon ik de lichte brokjes toch gemakkelijk aan de overkant krijgen. Een paar minuten na het inwerpen van de brokjes ontstond er onrust. De vissen werden actiever en begonnen heen en weer te zwemmen, toch duurde het nog zeker een kwartier voordat de eerste karper voorzichtig een brokje opzoog en meteen weer uitspuugde. Dit herhaalde deze karper drie keer voordat deze het brokje werkelijk opat. Andere karpers begonnen nu ook voorzichtig te azen. Het brood dat ik, licht vochtig gemaakt en samengeknepen tot een bal, naar de overkant wierp, werd alleen door de voorntjes gegeten. Na drie kwartier bijvoeren en observeren was er nog niet echt sprake van voedselnijd. Ik vond dat ik lang genoeg gewacht had. Tijd om te vissen. Helaas kon ik mijn waterplantcreatie niet inzetten omdat ik daarmee, bij gebrek aan aerodynamica, niet ver genoeg kon werpen. Vanaf de andere kant van het kanaal kon ik niet vissen i.v.m. de bomen en struiken die daar groeiden. Ik had ze natuurlijk door dichterbij te gaan voeren naar mijn eigen kant kunnen lokken, maar dat was nu te laat. Mijn drijvende gevlochten onderlijnmontage zou de afstand naar de overkant m.b.v. de 10 grams oppervlaktedobber wel halen. Na het inwerpen van deze montage bleek al snel dat de karpers ook dit niet echt vertrouwden. Er werd wel gesnuffeld aan mijn brokjes, met daarin verborgen het haakje, maar opzuigen deden ze het niet. Tijdens de eerste oppervlaktesessie dit jaar ging het allemaal een stuk makkelijker. Toen was er echt sprake van voedselnijd met als gevolg minder voorzichtig azende karpers. Dit kreeg ik deze keer niet voor elkaar. Plotseling zag ik aan de rand van het groepje azende karpers een karper een geel blaadje naar binnen zuigen. Deze karper was duidelijk een stuk onvoorzichtiger dan de andere karpers en minder gepreoccupeerd op de brokjes. Misschien zou deze karper mijn drie op de haak geprikte kattenbrokjes wel durven pakken. Overigens had ik de brokjes thuis eventjes (ongeveer een minuutje) laten weken in een beetje water, waarna ik het niet door de brokjes opgezogen water afgoot. Na een tijdje worden de brokjes een beetje sponsachtig en je kunt ze dan goed op de haak prikken/rijgen. Ik wierp mijn gevlochten lijnmontage over de karper en trok het langzaam terug richting de gespotte karper. Onverschrokken vrat deze de brokjes die in zijn buurt lagen op totdat alleen mijn haakje verborgen in de kattenbrokjes, samen met een vrij drijvend brokje, over waren. De karper koos voor mijn drie aan de haak geprikte brokjes en zwom eropaf. De bek ging open, mijn ademhaling stokte, maar al snel was het duidelijk. Ook deze zogenaamd onvoorzichtige karper trapte er niet in. Op het laatste moment draaide zijn kop weg bij mijn montage richting het andere vrij drijvende brokje dat vervolgens rustig naar binnen werd gezogen. Ik keek wat de karper nu zou gaan doen. Hij was duidelijk aan het zoeken naar nog meer brokjes, maar in zijn buurt waren alleen mijn drie brokjes met daarin verborgen het haakje nog over. De verleiding moet te groot geweest zijn. Zo doortrapt als de karper de eerste keer reageerde op mijn montage, zo makkelijk zonder aarzeling zwom hij naar de brokjes en zoog deze naar binnen. Ik geloofde er eigenlijk al niet meer in en verbaasd als ik was had ik moeite met aanslaan. Normaal doe je dit in een reflex, deze keer moest ik mezelf wakker schudden en gelukkig deed ik dit op tijd. Ik sloeg aan en de strijd barstte los. Van plompebladeren naar wierplanten en richting een tak, alle kanten van het kanaal liet de karper aan mij zien. Totdat hij zich vastzwom in het wier. Gelukkig binnen schepbereik. Het schepnet kon ik met kracht onder de waterplanten doorschuiven. Met moeite trok ik het net vervolgens naar de oppervlakte in de hoop dat de karper erin zou zitten. Een hoop gespat en geplons maakten duidelijk dat ik in ieder geval in de buurt zat. Ik durfde de spanning nog niet van de lijn te halen. Het net trok ik een stukje naar mij toe. Nu kon ik het zien. Hebbes! Tussen een berg wier zag ik de karper gevangen in mijn net. Mijn tweede oppervlaktekarper dit jaar. Op de onthaakmat hield ik de karper goed nat. Dit is altijd belangrijk, maar met dit warme weer natuurlijk helemaal. Even tilde ik het beestje op voor een foto en snel zette ik hem weer terug. Wat een feest!