zondag 5 juni 2011

Twee nachten

Ik had een paar dagen vrij en wilde twee nachten gaan karperen. Het vissen op een grote recreatieplas (zie het verslag: Een nacht vol actie) was erg leuk en ga ik zeker vaker doen, maar deze keer koos ik voor een kanaal. Op dit kanaal zwemmen namelijk nog niet afgepaaide karpers rond die nu op hun topgewicht zouden moeten zitten. Wat zou het geweldig zijn om weer één van deze toppers te vangen. Zo zat ik donderdagavond al vroeg op een mooi rustig plekje. Het was warm en normaal gesproken zie je dan veel beroering aan de oppervlakte van dit water. Meestal is dit dan witvis maar soms zie je ook karpers. Deze keer niet. Het water was rustig, veel te rustig.
In de verte zie ik wel beweging in het water. Zoiets had ik nog nooit gezien op dit kanaal! Langzaam kwam de boeggolf dichterbij en kon ik de verklaring zien. Op de recreatieplas had ik dit natuurlijk kunnen verwachten, maar hier? Een zwemmer kwam al borstcrawlend dichterbij. Ik kon roepen, gillen en springen wat ik wilde. De man zag niks en hoorde niks.  Stug zwom hij door, vlak langs mijn hengels. Gelukkig lagen mijn lijnen vanaf mijn hengeltoppen mooi over de bodem. Tien meter voorbij mijn stek draaide hij zich om en zwom terug. Nog steeds had hij niks door. Plotseling stopte de zwemmer. Hij deed zijn brilletje af. Pas toen zag hij mij. Galmend schreeuwde hij over het water: “Ik had je niet gezien!!!”.  Het enige wat ik kon was een beetje lachen.
De volgende ochtend pakte ik vroeg mijn spullen in. De eerst nacht blanken zat erop. Toch had ik de moed niet verloren. Het was warm weer. ’s Middags moest ik nog even naar huis, maar de ochtend kon ik gebruiken om te gaan observeren. Deze stek van de afgelopen nacht  was levenloos. Nog een nacht hier was geen optie. Rijdend en wandelend observeerde ik grote delen van het kanaal. Natuurlijk met de hulp van een goed polariserende bril. Na een paar uur zoeken had ik een groepje karpers gevonden.  Ik maakte wat foto’s en een kort filmpje. Vervolgens wierp ik op de betreffende plek een paar kilo boilies verspreid over 100 meter kanaal.  Het doel was de karpers hier vast te houden totdat ik dezelfde avond terug zou komen.  De hele middag had ik een onderbuikgevoel. Een gevoel van spanning. Lekkere spanning, dat wel!
’s Avonds reed ik naar de stek. Opgelucht dat de stek vrij was maakte ik routinematig het kamp weer in orde. Deze keer niet in the middle of nowhere. Ik zat vlak voor een brugwachterwoning. Mijn beetmelders stonden op de zachtste stand en mijn receiver op trillen. Zo kon ik zonder overlast te bezorgen mijn ding doen.
Een man en een vrouw kwamen even buurten. De man vertelde dat hij hier heel erg veel gevist had. Bleek dat hij vroeger in de brugwachterwoning had gewoond. Ik zat op een plek met nostalgie vertelde de man. De man begon verder te verhalen, over de functie en het ontstaan van het kanaal. Op mijn stek werd bijvoorbeeld vroeger turf in-  en uitgeladen.  Ik wist ook wel het een en ander over het kanaal te vertellen en zo ontstond er een leuk en leerzaam gesprek. Je hoort wel eens karpervissers zeggen dat de sfeer ontbreekt aan een kanaal. Nou, hier niet hoor! Het barst van de sfeer!
Rond half één ’s nachts werd ik wakker van het gezoem (trilstand) van mijn receiver. Ik had een keiharde run. Een schub van 19 pond was het resultaat. Op de mat gedroeg het beestje zich wat druk en zo, bleek achteraf, zaten er door opspattend water wat druppels op de lens van de camera. De foto’s waren mislukt. Tja, als je alleen vist kan dit gebeuren. Ik wilde de karper niet te lang op de kant houden en bekeek het resultaat van de foto’s pas na het terugzetten. Toch heb ik van één foto nog iets kunnen maken. Zie hieronder.

Later, rond half vier ’s nachts, had ik weer een run. Ik drilde een zeer sterke vis. Meters lijn trok de vis van de spoel. De vis baande zich een weg door de planten. Af en toe voelde ik alleen de planten en was het de vraag of de vis er nog aan zat. Mijn hart bonkte in mijn keel want ik besefte heel goed dat ik waarschijnlijk iets bijzonders aan de lijn had. Met veel moeite kreeg ik de karper onder mijn eigen kant. Hier aangekomen besloot deze zich op de bodem tussen de planten in te graven. Sta je daar midden in de nacht met een kromme hengel. Veel meer kun je niet doen. Het water was te diep voor een waadpak, te hard trekken durfde ik ook niet. Dan maar lichte pompbewegingen maken. In eerste instantie hielp dit ook niet maar uiteindelijk voelde ik de karper een klein stukje omhoog komen. Dit was mijn kans. Ik gaf niet meer mee en trok de vis omhoog.  Uitgestreden (zowel vis als visser) kon ik de vis scheppen. Ik bracht het naar de onthaakmat en besefte dat ik tijdens de dril het gewicht te hoog had ingeschat. Ik schoof het net van de vis en voelde een gladde huid met een grote schub. Het zal toch niet? Op dit water komen vrijwel geen grote spiegels voor. Wat een verassing! Een spiegel! En wat voor één! De 26 ponden maken de vis niet bijzonder, maar wat is ie mooi! Ik ben een gelukkig man.


3 opmerkingen:

  1. Oei,oei!

    Daar gaaaaaa je weer!! Wat is observeren toch belangrijk he....

    Schitterende vissen wederom!

    Groet,
    Dale

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Koen,

    welke mooie vissen weer,en je blog is een en al plezier om te lezen.
    ik ben er fan van

    groet peter

    BeantwoordenVerwijderen
  3. @ Dale: Je hebt gelijk! Zonder observeren had ik deze keer waarschijnlijk geen succes gehad.
    Ik vind het ook schitterende vissen, vooral de spiegel!!

    @ Peter: Bedankt voor het mooie compliment! Dat doet me zeer goed :)

    BeantwoordenVerwijderen